Βρισκόμενοι μπροστά σε μια ακόμα «γιορτή της δημοκρατίας», τις εκλογές, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στο τι συνέβη το προηγούμενο διάστημα. Αυτό το 7μηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, κατέρρευσε ο μύθος που ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιέργησε τα τελευταία χρόνια (πριν ακόμα γίνει κυβέρνηση), ότι για την επίλυση όλων των ζητημάτων που έχουν οδηγήσει στη βίαιη προλεταριοποίηση, φτωχοποίηση και εξαθλίωση ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας (μνημόνια, ανεργία, καταστολή, καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, ιδιωτικοποιήσεις κτλ), αρκεί η ανάθεση στην «αριστερή κυβέρνηση» προκειμένου όλα να λυθούν ως δια μαγείας. Με αυτή την υπόσχεση και παράλληλα την «ελπίδα» όπως ονομάστηκε, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε κάτι ακόμα πιο καταστροφικό από την αδιέξοδη έτσι και αλλιώς πολιτική του. Έπεισε με τα λεγόμενα του ένα μεγάλο μέρος των από τα κάτω της κοινωνίας ότι ο κυβερνητικός δρόμος, ο δρόμος των από τα πάνω, είναι αυτός που θα οδηγήσει σε ρήξεις και ανατροπές. Βάσει αυτού, ο αγώνας έφτασε να θεωρείται απλά η προσέλευση στην κάλπη είτε για τις βουλευτικές εκλογές είτε για το ΌΧΙ στο δημοψήφισμα. Ο κοινωνικός-ταξικός αγώνας όμως, ήταν, είναι και θα είναι αυτός που δίνεται στους δρόμους, ακηδεμόνευτα, δυναμικά, με διάρκεια και συνέπεια. Ενάντια στην κυριαρχία και όχι χέρι χέρι με αυτήν, ακόμα και αν αυτή πλασάρεται ως αριστερή.
Πιο συγκεκριμένα, το προηγούμενο 7μηνο, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, υπό την πίεση της απεργίας πείνας των κρατούμενων αγωνιστών και του κινήματος αλληλεγγύης σε αυτήν, απέδειξε ότι η δημοκρατία είναι ένα πολιτειακό σύστημα που ανεξάρτητα από τον εκάστοτε διαχειριστή του καπιταλισμού, θέλει να εκδικηθεί όποιον την εχθρεύεται. Το κράτος εισέβαλλε στην κατειλημμένη πρυτανεία, συλλαμβάνοντας συντρόφους, δείχνοντας έτσι ότι το κράτος έκτακτης ανάγκης και οι κομβικές γραμμές ιδεολογικά και φυσικά της καταστολής είναι εδώ. Άλλωστε το πολιτικό περίγραμμα είχε δώσει εξ αρχής ο Πανούσης μιλώντας για τα ζητήματα με τα Εξάρχεια, τους αναρχικούς, την πολιτική ανυπακοή, κλπ. Κρατούμενοι αγωνιστές έφτασαν στο όριο για να πεθάνουν, κάποια αιτήματα ικανοποιήθηκαν άλλα όχι και κάποια παρόλο που ικανοποιήθηκαν δεν έχουν πραγματωθεί. Αυτός ο αγώνας όμως, έδειξε ότι αν δεν αγωνιστούν, αν δεν παλέψουν οι ίδιοι οι από τα κάτω της κοινωνίας με κάθε κόστος, τότε τίποτα δεν μπορεί να κερδηθεί, ούτε με εκλογές και ανάθεση ούτε με κανέναν άλλον τρόπο.
Στο ζήτημα που ήταν σημαία των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αυτό της κατάργησης των μνημονίων, όχι μόνο δεν κατάργησαν κανένα μνημόνιο, όχι μόνο δεν σταμάτησαν τις ιδιωτικοποιήσεις (π.χ. cosco, αεροδρόμια), την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, την επέκταση της άμεσης φορολογίας – ΦΠΑ, τη λειτουργίας της ελληνικός χρυσός του Μπόμπολα στις Σκουριές Χαλκιδικής και ένα σωρό άλλα θέματα, αλλά επιπροσθέτως ψηφίσανε και 3ο μνημόνιο. Είναι αυτοί, που μετέτρεψαν το όχι του δημοψηφίσματος σε ναι από τη μια στιγμή στην άλλη, καθώς οι αυταπάτες τους για έναν «καλύτερο καπιταλισμό», για μια «καλύτερη Ε.Ε.», για την αναβίωση του ξεπερασμένου μοντέλου διαχείρισης της σοσιαλδημοκρατίας, είναι αυτά που με μαθηματική ακρίβεια θα τους οδηγούσαν, όπως και έγινε, σε όλη αυτή τη μεταστροφή.
Σήμερα, μετά τον ιστορικό συμβιβασμό του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος προσχώρησε στη ρητορική της εθνικής ομοψυχίας και της συναίνεσης, στήνεται ένα σκηνικό ρεβανσισμού από τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις. Στη λογική του «ρεαλισμού», στην οποία πλέον βρίσκεται και ο ΣΥΡΙΖΑ (μονόδρομος η Ε.Ε., η ευρωζώνη, οι ιδιωτικοποιήσεις, η καπιταλιστική ανάπτυξη κτλ) προετοιμάζουν σε θεσμικό επίπεδο τον μεγάλο συνασπισμό τους μετά τις εκλογές. Αυτό, μαζί και με μια νεοφιλελεύθερη κουλτούρα/ταξικό συμφέρον που έχει καλλιεργηθεί σε ένα τμήμα του πληθυσμού και αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στις συγκεντρώσεις του ναι, θα πρέπει να δώσουν ώθηση, τώρα που οι αυταπάτες διαλύθηκαν, στο ανατρεπτικό/ριζοσπαστικό κίνημα να ξαναβρεθεί στο δρόμο στη βάση της ταξικής/κοινωνικής πάλης και της προοπτικής σύγκρουσης με το υπάρχον.
Αυτό που ειπώθηκε όλο αυτόν τον καιρό ξανά και αντηχεί σε εκατομμύρια αυτιά ανθρώπων που βλέπουν τις ζωές τους να λεηλατούνται είναι το «δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική». Εδώ έφτασε η διαπραγμάτευση, η ΕΕ, ο καπιταλισμός ο ίδιος. Μα είναι ξεκάθαρο πιο πολύ από ποτέ πως το ζήτημα είναι να ανατρέψουμε επαναστατικά αυτήν την αφήγηση που προσπαθεί να εγκαθιδρύσει το τέλος της ιστορίας, το τέλος της πάλης, το τέλος της πιθανότητας ανατροπής και εγκαθίδρυσης ενός άλλου συστήματος. Για να γίνει αυτό πρέπει να μιλήσουμε πάλι από τη θέση μας, αυτή των καταπιεσμένων , αυτών που παράγουν όλο τον πλούτο του κόσμου, αυτών που εχθρεύονται τον καθημερινό βούρκο, αυτών που παλεύουν την ερημοποίηση της ζωής και το θάνατο που ο καπιταλισμός σκορπά γύρω μας. Ο τελευταίος καιρός ανέδειξε πως ιστορικά το ζήτημα της δημοκρατίας πρέπει να τεθεί στο περιθώριο των μυαλών μας. Η δημοκρατία δεν είναι μια αφαιρετική κοινωνική σχέση, ένα αίσθημα, μα ένας τρόπος πολιτικός και φιλοσοφικός που οργανώνονται ιεραρχημένες και καταπιεστικές κοινωνίες. Οι εκάστοτε εκφράσεις αυτών από την αρχαία Ελλάδα μέχρι και τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία δείχνουν ακριβώς αυτό. Πόσο μάλλον στο σύγχρονο ολοκληρωτικό καπιταλισμό, που η δημοκρατία είναι οι στρατιωτικές επεμβάσεις, η ακραία ρατσιστική πολιτική απέναντι στους μετανάστες, η επίθεση πάνω σε προηγούμενα αστικοδημοκρατικά κεκτημένα, η υποτίμηση της εργατικής δύναμης, οι φυλακές υψίστης ασφαλείας, κλπ. Η δημοκρατία είναι το μεγαλύτερο άλλοθι ενός κόσμου που συγχέει την ανθρώπινη συνύπαρξη, τη δυνατότητα για ένα ισότιμο κοινωνικό σύστημα με την εξωιστορική και πανταχού παρούσα εκμετάλλευση και εξουσία (κατά την κυρίαρχη αντίληψη). Ειδικά όσοι τοποθετούν τον εαυτό τους στο επαναστατικό μέτωπο, πρέπει να μιλούν για αυτό που οραματίζονται και όχι να εξειδικεύουν και να προσαρμόζονται πάνω σε έννοιες του αντιπάλου. Απλά και ξάστερα, άλλο η ελευθερία, και άλλο η δημοκρατία.
Η κυρίαρχη αφήγηση, παρουσιάζει την ύπαρξη της Ε.Ε σαν επίτευγμα της δημοκρατίας, ως την ένωση των ευρωπαϊκών λαών, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια υπερεθνική ένωση του κεφαλαίου προκειμένου αυτό να αναπαράγει τα κέρδη του ακόμα πιο ευέλικτα απ’ ότι στα στενά όρια της εθνικής οικονομίας και του εθνικού κράτους. Μια υπερεθνική ένωση για να επιβάλλεται η λεηλασία της ζωής μας από το κεφάλαιο, ένα πολιτικό και στρατιωτικό εργαλείο για να θανατώνονται στα νερά της Μεσογείου οι μετανάστες, να στηρίζονται οι νεοναζί στην Ουκρανία, να έχει πλάτη το ολοκληρωτικό τουρκικό κράτος. Και στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κοινωνιών, ένας φάρος ελπίδας και φόβου παράλληλα αφού υποτίθεται πως η ευρωπαϊκή προοπτική πολιτικά και οικονομικά είναι αυτό που φέρνει ευημερία στους λαούς και πως οι άνθρωποι δεν μπορούν μόνοι τους να παράγουν και να οργανώσουν τη ζωή τους. Οσύγχρονος ολοκληρωτισμός, λοιπόν, καταδεικνύει το αδιέξοδο της επιλογής της ανάθεσης/αντιπροσώπευσης και την πλήρη του αναντιστοιχία σε σχέση με τις ανάγκες των ανθρώπων. Με αυτό τον τρόπο, γίνεται ξεκάθαρο ότι οι εκλογικές διαδικασίες είναι μια ψευδαίσθηση, καθώς οι άνθρωποι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τους διαχειριστές ενός συστήματος το οποίο ενδιαφέρεται μόνο να αναπαράγεται με κάθε κόστος πάνω στις πλάτες τους προκειμένου να προασπίσει τα συμφέροντα των καπιταλιστών.
Έτσι συνολικά, πρέπει να θέσουμε τα ζητήματα, να απαντήσουμε τα ερωτήματα, να οργανώσουμε την πάλη μας συνειδητοποιώντας πως τη μοίρα μας θα την αλλάξουμε μόνο εμείς. Ούτε εκλογές, ούτε αντιπρόσωποι, ούτε ψευτοελπίδες και κούφιοι βερμπαλισμοί. Και σίγουρα όχι τα πιο μαύρα κομμάτια της ιστορίας όπως οι φασίστες της ΧΑ που ήταν είναι και θα είναι οργανικό κομμάτι, μπράβοι και παραπαίδια του κεφαλαίου (χαρακτηριστικό είναι οι τεμενάδες σε εφοπλιστές, τα μεροκάματα που παίρνουν από αυτούς, η ίδρυση εργοδοτικού σωματείου στο Πέραμα για να δουλεύει ο κόσμος πειθήνια με 18 ευρώ μεροκάματο, η συναίνεση στο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, οι επιθέσεις και δολοφονίες αγωνιστών, το ζήτημα των προσφύγων που επιχειρούν να κανιβαλίσουν πάνω του προκειμένου να μαζέψουν υποστηρικτές κλπ.). Ούτε κάθε τρεις και λίγο να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε κάτι καινούριο. Η βία του ταξικού κοινωνικού πολέμου που ζούμε είναι αμείλικτη, τα ερωτήματα πολλά και οι απαντήσεις φαντάζουν μερικές φορές μακρινές και ουτοπικές. Η μόνη πραγματική ουτοπία, όμως, όσον αφορά τις ζωές των ανθρώπων και τον φυσικό κόσμο είναι ο καπιταλισμός. Μόνο, αν οπλιστούμε για αυτό που φαντάζει αδύνατο θα γίνει πραγματικότητα και το πιο απλό.
Ως αναρχικοί, δεν αναθέτουμε τις ζωές μας σε κανέναν επίδοξο διαχειριστή του καπιταλισμού που για να συνεχίσει να υπάρχει και να αναπαράγεται και να αντιμετωπίζει τις εγγενείς του αντιφάσεις και τις δομικές του κρίσεις, τρώει από τις σάρκες του ισοπεδώνοντας ανθρώπους και περιβάλλον. Επιλέγουμε το δρόμο του αγώνα, καθώς μόνο έτσι μπορούν να κερδηθούν όλα αυτά που η κυριαρχία, από θέση, στερεί στους από τα κάτω. Οι ενδιάμεσοι αγώνες, παρόλη τη μερικότητα τους, βάζουν αναχώματα, οξύνουν συνειδήσεις και φέρνουν πιο κοντά τον στρατηγικό στόχο που δεν είναι άλλος από την κοινωνική επανάσταση και την έλευση της αταξικής κοινωνίας, την ισότητα και την ελευθερία μέσω της κοινοτικής ζωής. Προτάσσουμε την διεθνιστική και ταξική αλληλεγγύη με όσους αντιστέκονται, κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες και το εχθρικό περιβάλλον που τους περιστοιχίζει, όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή με τους Κούρδους αγωνιστές που περιφρουρούν τις αυτόνομες κοινότητες τους ενάντια στο τουρκικό κράτος και τους φονταμενταλιστές του ISIL (το ισλαμικό χαλιφάτο). Προτάσσουμε την αλληλεγγύη μας με τους πρόσφυγες και μετανάστες που αυτό το διάστημα καταφεύγουν στον ελλαδικό χώρο και γενικότερα σε δυτικά εδάφη αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, κυνηγημένοι από τους σφαγείς του ισλαμικού κράτους αλλά και τους πολέμους δυτικών δυνάμεων.
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, λοιπόν, σήμερα, η κοινωνική επανάσταση είναι πιο επίκαιρη από πότε. Ο καπιταλισμός, πιο επιθετικός από πότε, βρυχάται σαν άγριο ζώο μέσα στην αρένα. Να τον καταστρέψουμε πριν καταστρέψει τα πάντα!
ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΡΑΣΗ
Αντιεκλογική συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών
