Συλλογική και αυτοοργανωμένη δημιουργία απέναντι στον πολιτισμό του θεάματος και των εμπορευμάτων

Προβολή της αυτοργανωμένης ταινίας “ΛΥΣΣΑ”
Παρασκευή 1 Απρίλη, 8μμ στο Παράρτημα

Είναι γεγονός πώς σε διάφορες εκδηλώσεις που έχουμε πραγματοποιήσει συμπεριλαμβάνονταν και προβολές είτε ταινιών είτε ντοκιμαντέρ ή γενικά βίντεο, κάποια από τα οποία -ανεξάρτητα των νοημάτων που εισήγαγαν- δεν θα μπορούσαν να αρνηθούν την έμπνευσή τους, την παραγωγή τους και την εκτέλεσή τους μέσα στο πλαίσιο της βιομηχανοποιημένης κινηματογραφικής παραγωγής. Και το πιο πιθανό είναι κάτι τέτοιο να ξανασυμβεί και στο μέλλον. Όμως, μαθαίνοντας για το ξεκίνημα της δημιουργίας της αυτοοργανωμένης ταινίας “Λύσσα” από την Συντεχνία Πλην και την τελική επιτυχή ολοκλήρωσή της, θεωρήσαμε ότι δεν θα μπορούσαμε να απουσιάζουμε από το τελευταίο στάδιο, αυτό της συλλογικής της παρουσίασης. Γιατί;

Για να καταδείξουμε πως η ακολουθία λέξεων Do-It-Yourself αποτελεί μια δύσκολη μεν, αλλά εφικτή επιλογή, ακόμα και στην περίπτωση του κινηματογράφου. Τα ανήσυχα πνεύματα που θα ήθελαν να δουν τις ιδέες τους να παίρνουν σάρκα και οστά δε χρειάζονται χορηγό, παραγωγή ή μεγάλη περιουσία. Απεναντίας, η συνεχής προσαρμογή και εξοικείωση με όσα διαθέτουν, αλλά και η αλληλεπίδραση με το περιβάλλον τους και άλλους δημιουργούς μπορεί να οδηγήσει σε μια συνολικότερη έκφραση μακριά από τα τεχνικά, και όχι μόνο, κλισέ της βιομηχανίας.

Γιατί η απομάκρυνση από την τελευταία δείχνει να αποτελεί μονόδρομο, αφού αντάλλαγμα για τα προνόμια που αυτή προσφέρει στους δημιουργούς είναι τουλάχιστον το ισχυρότερο προνόμιο της ανόθευτης και ελεύθερης έκφρασης. Κι αυτό, διότι η βιομηχανία του θεάματος αποτελεί ένα ακόμα γρανάζι της καπιταλιστικής μηχανής, που θέλει τις ταινίες να είναι άλλο ένα προϊόν, σαν όλα τα υπόλοιπα που ο θεατής καλείται να καταναλώσει κατά την παραμονή του στη μεγάλη αίθουσα. Γι’ αυτό και το συντριπτικό ποσοστό των blockbusters χαρακτηρίζονται κυρίως από το “εύπεπτος” ή το “πιασάρικος” και δεν μπορούν να δημιουργήσουν τον παραμικρό προβληματισμό στο θεατή. Απ’ τον κανόνα, ωστόσο, δεν μπορούν να ξεφύγουν ούτε ταινίες κάποιας καλλιτεχνικής (όποια είναι αυτή και δεχόμενοι τον όρο αυτό) αξίας ή ταινίες με μηνύματα κοινωνικά ή πολιτικά, καθώς κάθε προϊόν εκτός από κατάλληλο περιεχόμενο, οφείλει να έχει και μια όμορφη συσκευασία. Έτσι, οι ταινίες, προτού φτάσουν -αν φτάσουν- στη μεγάλη οθόνη, θα αγνοηθούν από τα μέσα καθοδήγησης, θα λογοκριθούν ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα πετσοκοπούν για να γίνουν όσο το δυνατόν πιο συμβατές με τις ανάγκες της βιομηχανίας, ακόμα κι αν ξεκίνησαν με τις καλύτερες των προθέσεων.

Γιατί οι ρόλοι συνεχίζουν να είναι διακριτοί, είτε μιλάμε για μεγάλες εμπορικές επιτυχίες είτε για “ανεξάρτητες” και μη παραγωγές που, όντως, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τον κινηματογράφο ως μορφή αναζήτησης και έκφρασης. Η κατάργηση του μοτίβου που θέλει το σκηνοθέτη ως απόλυτο ιθύνοντα νου πίσω από μια ταινία και όλους του υπόλοιπους συντελεστές απλούς εκτελεστές εντολών, οι οποίοι, προφανώς, δεν εκφράζονται από αυτό που κάνουν, μπορεί να δώσει στη συνδιαμόρφωση το χώρο που της αναλογεί στις σχέσεις μας και να μετατρέψει τον κινηματογράφο σε ακόμα ένα πεδίο συλλογικής έκφρασης.

Γιατί προτάσσουμε την αυτοοργάνωση και θέλουμε να περνά σε κάθε μορφή της ζωής μας. Θέλουμε κάθε μορφή έκφρασης να είναι προσβάσιμη σε όλους, μακριά από τη λογική του κέρδους, η οποία πια, μπορεί να αναλωθεί στο να αφυπνίσει, να προβληματίσει ή να προκαλέσει το δέκτη. Να είναι συνδεδεμένη με ελεύθερους χώρους, αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και καταλήψεις, ως οργανικά κομμάτια της κοινωνικής και πολιτικής αυτοοργάνωσης. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι εφικτή και μια πραγματική επικοινωνία μεταξύ των ατόμων: από την ανάλυση ενός έργου και την ανταλλαγή απόψεων σε σχέση με τον τρόπο που αυτό δημιουργείται ή προβάλλεται ως τη δημιουργία ομάδων και δομών που θα στηρίξουν και θα προωθήσουν αντίστοιχες προσπάθειες.

αναρχικό αντιεξουσιαστικό στέκι Άτακτον