Ξημερώματα Πέμπτης 5 Ιανουαρίου ομάδες ΕΚΑΜ και αντιτρομοκρατικής εισβάλλουν σε διαμέρισμα όπου διαμένει η καταζητούμενη αναρχική επαναστάτρια, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, Πόλα Ρούπα, συλλαμβάνοντας την ίδια, την συντρόφισσα και μέλος του Ε.Α. Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου και αρπάζοντας
τον εξάχρονο γιό της Πόλας.
Το παιδί έκτοτε βρίσκεται όμηρος στα χέρια του κράτους, έγκλειστος στο νοσοκομείο Παίδων, μακριά από συγγενείς και οικείους. Η κρίση των αρχών βρίσκει απαραίτητη την παρακολούθησή του από ειδικούς ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, ενώ για πάνω από 24 ώρες οι μπάτσοι δεν επιτρέπουν την επαφή με τη γιαγιά και τη θεία του.
Στο πρόσωπο του μικρού Βίκτωρα-Λάμπρου, ο διωκτικός μηχανισμός βλέπει ένα εργαλείο για να κάμψει τις αντιστάσεις των γονιών του, ανθρώπων που με τη στάση, τις επιλογές και τις πράξεις τους, μάχονται αμετανόητα το εξουσιαστικό/εκμεταλλευτικό οικοδόμημα που μας περιβάλλει, αγωνιστών αλύγιστων από την φυλακή, το κυνηγητό, τον ίδιο τον χρόνο. Εις βάρος των συντρόφων διεξάγεται ένας πόλεμος ηθικός και ψυχολογικός με μέσο το ανήλικο παιδί τους. Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα. Γνωρίζουμε καλά τα μήκη και πλάτη στα οποία θα φτάσει το κυριαρχικό σύμπλεγμα για να τσακίσει τους ορκισμένους του πολέμιους. Η βίαιη απομάκρυνση ενός παιδιού από το οικείο του περιβάλλον είναι απλά η κορυφή του ιστορικού παγόβουνου και θυμίζει τις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης κατά τον εμφύλιο.
Το τερατούργημα της “ορθής διαπαιδαγώγησης” χαίρει απόλυτης σαφήνιας σαν ορισμός από το κυρίαρχο μπλοκ. Ο νεαρός άνθρωπος πρέπει να ακολουθήσει μια καθ’ όλα προκαθορισμένη πορεία μέχρι να ενηλικιωθεί. Πρέπει να πάει σχολείο κάθε μέρα της ζωής του, να διδαχθεί στρεβλή ιστορία, να μάθει να πειθαρχεί σε πάσης φύσεως κανονισμούς, να μάθει να φοβάται και να σέβεται το θεό, τους κοινωνικά ανωτέρους του, τη σημαία, να διδαχθεί πώς να ζει, πώς να δουλεύει, πώς να καταδίδει το “κακοποιό στοιχείο” στους αρμόδιους, πώς να σκύβει το κεφάλι. Μια τόσο ξεκάθαρη θέση, εκφρασμένη μάλιστα μέσα από το φίλτρο της κρατικής και ψευδοεπιστημονικής αυθεντίας, καλά χωνεμένη από το τέλμα που λέγεται κοινή γνώμη, δεν έχει χώρο για την αφήγηση των “τρομοκρατών” γονέων. Το κράτος θα βαφτίσει την κράτηση νοσηλεία, τον αποκλεισμό και την ιδρυματοποίηση προστασία, τον εξαναγκασμό στην νόρμα του κανονικού σωστή παιδεία. Πώς θα μπορούσε να κάνει άλλωστε, όταν η υποταγή στο καλούπι του εχέφρονα και νομοταγούς πολίτη αποτελεί τον βασικότερό του στόχο.
Ο Νίκος Μαζιώτης, η Πόλα Ρούπα και η Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου έχουν από τις 5/1/2017 ξεκινήσει απεργία πείνας και δίψας με μοναδικό τους αίτημα το τέλος της κράτησης του μικρού Βίκτωρα και την επιστροφή του στην γιαγιά και τη θεία του.
Ως αναρχικές-οι δεν μπορούμε παρά να απαιτούμε την απελευθέρωση του εξάχρονου παιδιού και να στεκόμαστε στο πλευρό των συντρόφων, στηρίζοντας τις επιλογές τους και δημιουργώντας τις συνθήκες για το πέρασμα από το επαναστατικό όραμα στην επαναστατική πράξη, με προοπτική την ολοκληρωτική συντριβή κράτους και κεφαλαίου.
ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΙΤΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΔΙΨΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΩΝ ΜΑΖΙΩΤΗ ΚΑΙ ΡΟΥΠΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΟΥΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
Αναρχικές – Αναρχικοί
