Η ανακίνηση της επίλυσης του «Μακεδονικού» ζητήματος, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την προοπτική ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝATO και έχει στο φόντο της όλα τα οικονομικά, γεωστρατηγικά και πολιτικά ζητήματα που είναι ανοιχτά τόσο μεταξύ των δύο χωρών, όσο και ευρύτερα για την καπιταλιστική σταθερότητα και αναπαραγωγή στην περιοχή των Βαλκανίων.
Ιστορικά, ο χώρος “Μακεδονία” αποτελούσε ένα χωνευτήρι διαφορετικών λαών, που όπως σε κάθε μεριά του πλανήτη δημιουργούσε και δημιουργεί ένα πολιτισμικό και κοινωνικό μωσαϊκό. Ο εθνικισμός από γέννησή του εχθρεύεται την ιστορική πραγματικότητα και εγκαθιδρύεται πάνω σε ανύπαρκτες φαντασιακές κατασκευές περί ενιαίων πολιτισμών και φυλετικής καταγωγής. Το ίδιο συμβαίνει και με το όνομα και την ταυτότητα του “Μακεδόνα” που για την ιδιοκτησία τους κονταροχτυπιέται ο ελληνικός εθνικισμός με τον αντίστοιχο της ΠΓΔΜ.
Όμως, πίσω από τις πατριωτικές/εθνικιστικές κορώνες, πάντα βρίσκονται οι μπίζνες των αφεντικών και η ισχυροποίηση της εκάστοτε πολιτικής και οικονομικής δύναμης που έχει/διεκδικεί την ηγεμονία των κινήσεων στο γεωγραφικό χώρο που διεξάγονται οι αντιπαραθέσεις. Εν προκειμένω, το σφαγείο του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας άνοιξε ευρύτερες δυνατότητες για τα κυρίαρχα καπιταλιστικά μπλοκ να κερδίσουν ζωτικό χώρο στην περιοχή, τόσο μέσω της αναβάθμισης του οικονομικού όσο και του στρατιωτικού και πολιτικού τους ρόλου. Κάτι που έρχεται να συμπληρωθεί και από την όλο και μεγαλύτερη διεύρυνση των περιφερειακών συγκρούσεων γύρω από τη Μεσόγειο (κομβικό το ζήτημα της Συρίας) αλλά και σε χώρες εντός του ευρωπαϊκού χώρου, όπως για παράδειγμα στην Ουκρανία που η Ευρωπαϊκή Ένωση στήριξε τη ναζιστικής συμμετοχής κυβέρνηση που εγκαθιδρύθηκε.
Πιο συγκεκριμένα, τόσο οι Η.Π.Α. όσο και η ΕΕ, αποσκοπώντας, μεταξύ άλλων, στο πλαίσιο των
ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών και στην υποβάθμιση της δύναμης της Ρωσίας στην ευρύτερη περιοχή, προωθούν την
ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, προσθέτοντας έτσι άλλο ένα γεωγραφικό χώρο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πολεμικές βάσεις, σταθμούς ανεφοδιασμού κλπ. Γενικότερα το έδαφος των Βαλκανίων αποτελεί πέρασμα και σύνδεση μεταξύ Ανατολής και Δύσης και είναι κομβικής σημασίας για την κυκλοφορία των εμπορευμάτων, τη δημιουργία αγωγών αερίου, κλπ.
Στόχος του ελληνικού κράτους είναι να αποτελέσει τη «μεγάλη δύναμη», παίζοντας το ρόλο του «σταθεροποιητικού παράγοντα» στα Βαλκάνια. Αντίστοιχα, ο ρόλος του ελληνικού κεφαλαίου είναι να αποτελεί ισχυρό παίχτη στην περιοχή. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ελληνικές επιχειρήσεις έχουν αποικήσει τις γύρω χώρες, επιβάλλοντας συνθήκες γαλέρας για τους από τα κάτω κάθε περιοχής. Είναι τα ίδια αφεντικά που καταπατούν εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα στο εσωτερικό της Ελλάδας, είναι τα παγκόσμια καπιταλιστικά συμφέροντα που ποδοπατούν ολόκληρες περιοχές και πληθυσμούς.
Ο εθνικισμός γεννά νεκροταφεία μέσα από τις αμέτρητες συγκρούσεις που προκαλούνται από την καλλιέργειά του. Συστατικά του είναι η μισαλλοδοξία, το μίσος, η πίστη στο έθνος, η αντίληψη για πολιτισμική, θρησκευτική, φυλετική υπεροχή, με το φασισμό, το ναζισμό, να αποτελούν ιστορικά τους αποκρυσταλλώματα. Το έθνος συγκροτείται γύρω από την πατριαρχία, τη φυσικότητα, την κοινωνική νόρμα, το φυλετισμό, την κοινωνική ανισότητα. Μήτρα του είναι η πατρίδα, όπως αντίστοιχα η γέννηση του εθνικισμού διαπερνάται από την ύπαρξη του πατριωτισμού. Πυλώνας του εθνικισμού πέρα από τα παραπάνω είναι και ο ρόλος της εκάστοτε θρησκείας και της οργανωμένης της εκκλησίας/άσκησης της πίστης. Το φανατικό δόγμα κατατάσσει τους ανθρώπους σε άπιστους ή μη, εξαπολύοντας στο όνομα του Κυρίου τον ιερό πόλεμο για να προστατευθεί δήθεν η ακεραιότητα του εκάστοτε περιούσιου έθνους. Όλα τούτα, χρήσιμα εργαλεία στα χέρια των αφεντικών, αποτελούν στο επίπεδο του φαντασιακού σάρκα από τη σάρκα του κόσμου της εξουσίας. Φέρουν μέσα τους την οργάνωση με βάση την ιεραρχία, τη τυφλή υπακοή, την ψευδή αντίληψη ότι ο κόσμος χωρίζεται σε έθνη τα οποία με την καταγωγή του αίματος αποτελούν ενιαίες οντότητες, την πολεμοχαρή διάθεση, τη βίαιη σχέση και επικράτηση απέναντι στον άλλο, το διαφορετικό. Πάνω απ’ όλα είναι η εθνική συνείδηση που ορίζει και τον τύπο ανθρώπου που είναι αποδεκτός ή όχι.
Ο πατριωτισμός, ο εθνικισμός, ο θρησκευτικός φανατισμός είναι ιδεολογήματα συγκρότησης του καπιταλιστικού οικοδομήματος. Ξεκινούν από την εγκαθίδρυση μιας μεταφυσικής, αόριστης κοινότητας όπου δεν υφίστανται ταξικές διαφορές, σχέσεις εκμετάλλευσης όπως και διάθεση χειραφέτησης. Σε επίπεδο οργάνωσης, κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων, ο φασισμός είναι η πιο ακραία μορφή καπιταλισμού, μια όαση εκμετάλλευσης για τα αφεντικά, όπου δεν υπάρχουν δικαιώματα, δεν υπάρχουν αγώνες, μα μονάχα καταπίεση και υποταγή. Η κυριαρχία, λοιπόν, έχει προς όφελός της να χρησιμοποιεί τα παραπάνω ιδεολογήματα, να τα καλλιεργεί συστηματικά σε όλη τη ζωή μας, να μας ποτίζει με ιδέες που δε μας αποκρυσταλλώνουν μια εικόνα για την πραγματική φύση του καπιταλισμού, αλλά αντίθετα να μας βάζει σε μια θέση να εχθρευόμαστε το διπλανό μας, αυτόν/ή που βρίσκεται στην ίδια κοινωνική και ταξική θέση, αντί να συσπειρωνόμαστε απέναντι στους πραγματικούς εκμεταλλευτές μας.
Η επανεκκίνηση του “Μακεδονικού” στο εσωτερικό της χώρας, αντανακλά και την παρούσα διαπάλη σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας μόλις περάσει ένα ακόμη μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, χαρακτηρισμένο από ταξικές διατάξεις (με τον περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας και την λευκή επιταγή που δίνει στα αφεντικά σε περιπτώσεις εργατικών ατυχημάτων), έρχεται να μεταστρέψει την ατζέντα σύμφωνα με τις οδηγίες των υπερεθνικών σχηματισμών. Έχοντας προσφέρει γη και ύδωρ στην καπιταλιστική επέλαση, έχει αναδειχθεί στην στιβαρή, φερέγγυα δύναμη του πολιτικού σκηνικού στη χώρα, καθώς μέχρι και η Μέρκελ αναγνωρίζει τη σημαντικότητα των ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ για την εξισορρόπηση και ομαλοποίηση των συνθηκών στην Ελλάδα. Και όλα αυτά, εν μέσω μιας ρητορικής για έξοδο από τα μνημόνια, για ξένα κεφάλαια που επενδύονται, για ορθολογική κατάτμηση των κρατικών τομέων, για προστασία των αδυνάμων με παράλληλη έλευση της δίκαιης ανάπτυξης. Είναι η σοσιαλδημοκρατία στα καλύτερά της, αυτή που ήρθε να παραλάβει καμένη γη από την προηγούμενη κατάσταση και να αποτελέσει το μαξιλαράκι και τη συνέχιση των λυσσαλέων πολιτικών επίθεσης πάνω στις ζωές μας. Το “Μακεδονικό” είναι μια ακόμη ζαριά που θα ισχυροποιήσει περαιτέρω τον λογικό, άξιο εμπιστοσύνης ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι μια ευκαιρία για τη ΝΔ να δημιουργήσει συνθήκες πολιτικής αποσταθεροποίησης για την κυβέρνηση, είναι όμως και πολλά παραπάνω, ουσιαστικότερα. Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια με αφορμή την επαναφορά στο προσκήνιο του Μακεδονικού, λειτούργησαν εξαιρετικά στην κατεύθυνση της συσπείρωσης του ακροδεξιού συρφετού της ελληνικής επικράτειας, με τους νεοναζί να επιδιώκουν ένα πολιτικό αβαντάρισμα, μια νίκη στο κοινωνικό πεδίο. Και ευρύτερα για τον ακροδεξιο χώρο, είναι και η ευκαιρία να κινηθεί ακόμη μια φορά ως σύσσωμο , εθνικιστικό/φασιστικό/σκοταδιστικό μπλοκ που διεκδικεί χώρο στα πράγματα, το δημόσιο λόγο, το δρόμο, μέσα σε αυτό το πλαίσιο του πατριωτικού παροξυσμού, της ανάτασης του εθνικού αισθήματος, των καλεσμάτων για εθνική ομοψυχία κάνοντας απόπειρeς συγκρότησης νέων κοινωνικών υποκειμένων/σχηματισμών. Mε μπροστάρηδες,στρατηγούς –με χαρακτηριστική την φιγούρα του απόστρατου Φράγκου Φραγκούλη, γνωστός για την νεοφιλελεύθερη, φιλονατοϊκή ρητορική του–, εκπρόσωπους του Κυρίου που δεν χάνουν ευκαιρία να σπείρουν τον πολωμένο και τοξικό λόγο τους και πλάτες μεγάλο κομμάτι της ντόπιας αστικής τάξης που πάντα είχε σχέσεις αγάπης με τα πιο φασιστικά κομμάτια του τόπου. Η κάθοδος τόσων χιλιάδων πίσω από τα λάβαρα του πατριωτισμού και του εθνικισμού, ανταποκρινόμενοι στα καλέσματα και τα κηρύγματα μίσους, αυτός ο ζόφος που καθημερινά ξερνιέται στα μούτρα μας είναι εδώ, υπαρκτός και ακονίζει τα μαχαίρια του για έναν ακόμη γύρο αντιπαράθεσης, κυρίως με τα κομμάτια που αγωνίζονται καθημερινά ενάντια στη καπιταλιστική έρημο, όπως χαρακτηριστικά φάνηκε με τις επιθέσεις στις καταλήψεις θέατρο Εμπρός, ΕΚΧ Σχολείο και Libertatia.
Με τον εθνικισμό να είναι βαθιά ριζωμένος στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα, με την έκφραση του να αγγίζει πέρα από την κυριαρχία, και τα μεσαία και κατώτερα στρώματα, με την παραδοσιακά συντηρητική εκκλησία να διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην καλλιέργεια του, η έξαρση των τελευταίων ημερών κάθε άλλο παρά πρωτόγνωρη μπορεί να είναι.
Αυτή η εν πολλοίς ετερόκλητη μάζα ατόμων που πλαισιώνει τα τραγελαφικά και παράλληλα εξαιρετικά επικίνδυνα, εθνικιστικά πανηγύρια, με βασικό σημείο συνάντησης και συμφωνίας μια εθνική ταυτότητα που δήθεν οφείλει να υπερασπιστεί, είναι οι κάθε είδους πατριώτες, φασίστες, καραβανάδες, στρατόκαυλοι, νοσταλγοί της χούντας, απολιτίκ, χριστιανοί, ντυμένοι μακεδονομάχοι, ψεκασμένοι, όλοι τους γαλουχημένοι με τις αξίες και τις εκφάνσεις του εξουσιαστικού οικοδομήματος.
Οι προεκτάσεις βέβαια του φασισμού είναι ποικίλες και σύνθετες, αφορώντας ένα πλατύ φάσμα αντιδράσεων και συμπεριφορών, εισχωρώντας στο μεδούλι των κοινωνικών σχέσεων. Η εκδήλωση και αναπαραγωγή του φασισμού, έχει ως αφετηρία την κυριαρχία, αλλά μπορεί να αναπαράγεται και από τα κάτω, καθώς η βαρβαρότητα, η θέληση για επιβολή και εξουσία, είναι ένα σύμπλεγμα συγχρόνως απότοκο και γενεσιουργός αιτία του φασισμού . Στη βάση αυτή, χωρίς βέβαια να παραβλέπουμε το γεγονός ότι τα παραπάνω διαδραματίζονται σε ένα καταπιεστικό, ποτισμένο με αδιέξοδα και βαθιά εκμετάλλευση, όλων των εκφράσεων την ανθρώπινης και μη ύπαρξης, έντεχνα προκατασκευασμένο περιβάλλον, δεν μπορούμε παρά να μην στεκόμαστε απέναντι σε όποιο υποκείμενο αποτελεί φορέα και εκφραστή αντιλήψεων φασιστικών που στόχο εν τέλει έχουν την επιβολή της εξουσίας του ισχυρού.
Απέναντι σε πατριωτισμό, φασισμό, εθνικισμό που καλλιεργούν επιβολή, απέναντι σε όλες τις προεκτάσεις και μορφές τους , εμείς σαν αναρχικοί και αναρχικές να προτάξουμε τους αδιαμεσολάβητους, πολύμορφους και από τα κάτω αγώνες. Όπλο μας η διεθνιστική αλληλεγγύη, η αλληλεπίδραση και η σύνδεση των ανά τον κόσμο εκμεταλλευόμενων. Πέρα από επίπλαστους διαχωρισμούς, σύνορα και κράτη να στοχεύσουμε στιβαρά και μαζί τον κοινό εχθρό. Και στη σύγκρουση των δύο κόσμων, εκείνον του καπιταλισμού και της εξουσίας, με εκείνον της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας να σταθούμε όρθιοι μέχρι τέλους αγωνιζόμενοι, για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση, για την ζωή, για την αναρχία.
