ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΑΒΒΑΤΟ 4/7 ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Στις 5 Ιουλίου με τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος κορυφώνεται μια φάση του κοινωνικού πειράματος που διεξάγεται στην ελλάδα τα τελευταία χρόνια.Ενός βασικού σύγχρονου πειράματος του παγκόσμιου καπιταλισμού για τη συνέχιση της αναπαραγωγής του, το σώσιμο των τραπεζών, την περαιτέρω λεηλασία εκατομμυρίων ζωών των από τα κάτω, την πλήρη υπαγωγή της ζωής μας στο κεφάλαιο. Την επιβολή του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, της σύγχρονης ερημοποίησης της ζωής.
Μετά από 5 χρόνια ύφεσης και καταστροφής, στην Ελλάδα, το κράτος παρία της Ευρώπης, εκλέχθηκε μια “αριστερή” κυβέρνηση με την αυταπάτη πως θα σταματήσει η λιτότητα, θα αναδιαρθρωθεί το χρέος και θα καλυτερεύσει η καθημερινή ζωή. Μια αλλαγή με λογικό υπόβαθρο αλλά και με μια βαθιά αντίφαση στο εσωτερικό της. Αυτή της μη οριστικής ρήξης με το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο και με τους μηχανισμούς τους που αναπαράγουν την καταπίεση και την καταλήστευση των από τα κάτω.
Το δημοψήφισμα αυτό είναι δυνητικά ένα κομβικό σημείο στην εξέλιξη του κοινωνικού-ταξικού πολέμου, όχι ασφαλώς καθεαυτό, αλλά ανάλογα με τις αλυσιδωτές συνέπειές του και βάσει των κοινωνικών διεργασιών που έχουν αποτυπωθεί επ’ αφορμής του, μέχρι στιγμής. Στην περίπτωση του ΟΧΙ αυτό που φαίνεται να διακυβεύεται είναι πιο ευνοϊκοί όροι στο νέο, τρίτο μνημόνιο που είναι απαραίτητο για να συνεχίσει η χώρα να δανείζεται και να πληρώνει τα χρέη της. Ακόμη και αυτό όμως, μοιάζει να μην είναι αποδεκτό από τα γεράκια του καπιταλισμού που σκοπεύουν να συνεχίσουν την καταστροφή των ζωών μας, καθώς το Ναι και τα μέτρα που το συνοδεύουν στέλνουν ένα πολλαπλό μήνυμα και έχουν και συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Η λογική που υπάρχει στον πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ περί έντιμου συμβιβασμού και μιας άλλης, δημοκρατικής και αλληλέγγυας ΕΕ, είναι διαστρεβλωτική και παραπλανητική. Κι αυτό φάνηκε με την απεχθή συμφωνία της 20ης Φλεβάρη και τη συνέχεια των προγραμμάτων λιτότητας που υπήρχαν μέχρι τώρα, αλλά και με τον διαφαινόμενο εγκλωβισμό στην παρούσα φάση, κομμάτι του οποίου είναι και το δημοψήφισμα.
Ο καπιταλισμός μας θέλει πειθήνιους, εξαθλιωμένους, υπάκουους. Μας θέλει σκλάβους της σύγχρονης ολοκληρωτικής δημοκρατίας, όπου γη, αέρας, νερό, και ανθρώπινη ζωή θα είναι αποικιοποιημένες από το κεφάλαιο, και μοναδικό σημείο πραγμάτωσης των ανθρώπινων σχέσεων η διαμεσολάβησή τους από το εμπόρευμα. Σε αυτό συνίσταται ο προορισμός του ανθρώπου μέσα στον καπιταλισμό. Άλλωστε, από ντόπια και ξένα αφεντικά, τώρα που ζορίζουν τα πράγματα, λύνονται και οι γλώσσες και ακούγονται τα πραγματικά νοήματα κι σημασίες. Πως οι φτωχοί είναι αδιανόητο να έχουν γνώμη, να αντιδρούν, να επαναστατούν. Έτσι, ακόμη και το παρόν δημοψήφισμα με τις τεράστιες αντιφάσεις που έχει και τους κινδύνους που κρύβει για τους εκμεταλλευόμενους, είναι σημείο καμπής για τα αρπακτικά του καπιταλισμού. Αν ηττηθεί τώρα κατά κράτος η πιθανότητα του ΟΧΙ, μια πιθανότητα που βάζει πλάτη σε ένα μνημόνιο ξαναλέμε, αλλά κρύβει εντός της μια σημαντική κοινωνική δυναμική ανυπακοής, ηττάται σημαντικά, συνειδησιακά και πραγματικά, η πιθανότητα και η δυνατότητα έστω και στοιχειώδους αντίδρασης. Επιπλέον, το Ναι και τα μέτρα που το ακολουθούν είναι η συνέχεια και ολοκλήρωση της κατεδάφισης της κοινωνίας, και της καπιταλιστικής σκλαβιάς που μας περιμένει. Το πείραμα της Ελλάδας πρέπει να κερδηθεί γιατί μετά ανοίγει την κερκόπορτα για την ένταση της καπιταλιστικής επίθεσης σε όλη την περιφέρεια του σύγχρονου κόσμου. Θανατώνει τις ελπίδες των εξαθλιωμένων, οξύνοντας τους όρους εκμετάλλευσης και απλώνοντας τριγύρω της έρημο του κεφαλαίου, κάνοντας και επίσημα το θάνατο κεντρική πολιτική.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί αυτή τη στιγμή έναν από τους μεγαλύτερους πόλους στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Η ιδρυτική συνθήκη (Μάαστριχτ) θεσμοθέτησε την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, εμπορεύματος, εργατικού δυναμικού και έθεσε τις βάσεις του ελεύθερου ανταγωνισμού και της ανοιχτής αγοράς στα πλαίσια των, ολοένα και αυξανόμενων σε αριθμό, κρατών-μελών. Φυσικό επακόλουθο της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού, και των βάρβαρων πολιτικών που αυτός συνεπάγεται, είναι η όξυνση των ταξικών αντιθέσεων μιας και όλα τα βάρη τα επωμίζονται οι από τα κάτω αυτού του κόσμου. Μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, έγινε έκδηλος ο ρόλος που επιτελεί πραγματικά η Ε.Ε., ότι δηλαδή δεν είναι ένας θεσμός στήριξης των λαών που βασίζεται στην αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια και όλα αυτά τα χαριτωμένα που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιποί θιασώτες της, αλλά ένας μηχανισμός καταπίεσης των χαμηλότερων ταξικών στρωμάτων και εφαρμογής των ισοπεδοτικών πολιτικών του κεφαλαίου, πολιτικές που κανονίζονται και εφαρμόζονται ύστερα από τη μοιρασιά μεταξύ των μεγαλοκαπιταλιστών ανα την επικράτειά της. Επίσης, οι όροι δανειοδότησης για τις χώρες που παρουσιάζουν μεγαλύτερη οικονομική δυσχέρεια, είναι σαφώς δυσμενέστεροι, δημιουργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο μια σχέση εξάρτησης μεταξύ “ισχυρών” και “αδύναμων” οικονομιών καθιστώντας οριακά μη βιώσιμη, για ένα κράτος, μια ενδεχόμενη έξοδο από την Ε.Ε. και μετακυλίοντας το χρέος αποκλειστικά στις πλάτες των κατώτερων τάξεων.
Αν και η αναγνώριση του ρόλου της Ε.Ε. είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε την τωρινή κατάσταση στην ολότητά της, ωστόσο αυτό δεν μπορεί να έχει και δεν έχει καμία σχέση με διακηρύξεις περί εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.Ένα πράγμα που η εξουσία γνωρίζει νά κάνει καλά είναι να αναπαράγει και να ενισχύει εθνικιστικά φρονήματα για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της , αποκρύπτοντας τον πραγματικό χαρακτήρα του πολέμου που έχει εξαπολυθεί και δεν είναι άλλος από τον ταξικό. Έτσι, οι εκατέρωθεν λαϊκίστικες εγκλίσεις για εθνική ομοψυχία και ηχηρές απαντήσεις, ενοποιούν ένα διαταξικό μείγμα, που κάθε άλλο παρά κοινό συμφέρον, μερίδιο ευθύνης και επιρροή έχει κάτω από την ομπρέλα του κοινού κράτους. Δίνεται έτσι πάτημα στον ακροδεξιό συρφετό [Χαρακτηριστική η μεταστροφή της γραμμής της συστημικής και ξεκάθαρα ταγμένης με τα συμφέροντα των αφεντικών και την υποτίμηση της εργασίας των από τα κάτω Χρυσής Αυγής, που έσπευσαν να αλλάξουν την αρχική τους τοποθέτηση υπέρ της Ευρώπης για να διατηρήσουν το φιλολαϊκό τους προφίλ] και πλάθονται κενές συνειδήσεις. Φτιάχνεται έτσι έδαφος για εξαπόλυση της ίδιας και χειρότερης λεηλασίας στη βάση της «εθνικής ανασυγκρότησης» μια μέρα μετά, είτε από το ενισχυμένο συντηρητικό μπλόκ που βασίζεται στη διασπορά του φόβου, είτε από μία κατ’επίφαση αριστερή κυβέρνηση με δεξιά δεκανίκια που καμία πραγματική ρηξιακή διάθεση δεν έχει. Το μόνο που οραματίζεται είναι μια πιο δίκαιη διαχείριση του καπιταλισμού, πράγμα αδύνατο και γεμάτο αντιφάσεις, αφού δεν υπάρχει περίπτωση στον ελλαδικό χώρο, στο πλαίσιο του σύγχρονου παγκόσμιου καπιταλισμού, να επιστρέψει μια σοσιαλδημοκρατική διαχείριση.
Στη βάση των παραπάνω, η έξοδος απο την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα βήμα για την αποσταθεροποίηση τόσο του ελληνικού κράτους όσο και της παγκόσμιας οικονομίας. Μια αποσταθεροποίηση που ίσως να ξετυλίξει άλλες κοινωνικές δυναμικές και να ανοίξει μια επαναστατική προοπτική.
Αναγνωρίζουμε λοιπόν τις ταξικές διαστάσεις τις οποίες εκφράζει η θέση που θα πάρει ο καθένας και η καθεμία στο δημοψήφισμα καθώς και τις διαφορετικές κοινωνικές προεκτάσεις που θα έχει ένα “ναι” ή ένα “όχι”. Πέρα, όμως, από αυτό, δεν παύει να είναι απαραίτητο να δούμε το δημοψήφισμα, σαν μια τεράστια ψευδαίσθηση γενικότερα, σε σχέση με την έννοια της άμεσης δημοκρατίας όπως χρησιμοποιείται από τον κυρίαρχο λόγο σήμερα.
Το δημοψήφισμα αυτό είναι ένα επικοινωνιακό παιχνίδι της κυβέρνησης, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με τους διεθνείς θεσμούς. Μερικές μέρες νωρίτερα, οι ίδιοι πολιτικοί ήταν διαθέσιμοι να υπογράψουν ένα μνημόνιο που λίγο θα διέφερε από την πρόταση για την οποία ο κόσμος καλείται την Κυριακή να πάρει θέση. Αποτελεί μια στρατηγική κίνηση αυτής της κυβέρνησης μετακυλίοντας το βάρος της ευθύνης των συνεπειών – οποιεσδήποτε και να είναι αυτές – μεταξύ άλλων, στον κόσμο που έχει υποστεί τις συνέπειες της κρίσης. Σε ένα κόσμο που δεν έχει παράξει το πρόβλημα που καλείται να λύσει και κατ’ επέκταση δεν παράγει ούτε τους όρους επίλυσης μέσω του δημοψηφίσματος. Γιατί μία συνολική συνεισφορά δεν μπορεί να συμπυκνώνεται σ΄ ένα “ναι” ή “όχι” πάνω σε προκαθορισμένα δεδομένα. Ερχόμενοι λοιπόν αντιμέτωποι με την ψευδαίσθηση αυτή, είναι ξεκάθαρο ότι η ρίζα του προβλήματος είναι στην ίδια την δημοκρατία, άμεση ή όχι. Εκλογές και δημοψηφίσματα λειτουργούν πάνω στην αντιπροσώπευση, την ανάθεση και την διαμεσολάβηση και γι αυτό δεν θα μπορέσουν πότε να προωθήσουν την πραγματική έκφραση αυτοκαθορισμού και ελευθερίας του ανθρώπου.
Πίσω από την ψευδαίσθηση της δημοκρατίας, κρύβεται το γεγονός ότι το κράτος δεν είναι ουδέτερο αλλά αναπαράγει συγκεκριμένες σχέσεις κυριαρχίας, αυτές του καπιταλιστικού οικοδομήματος. Έτσι λοιπόν, οι επιλογές που δίνει το δημοψήφισμα, κοιτάζοντας τες κάτω από μια μακροπρόθεσμη οπτική, είναι και αυτές ψευτοδιλήμματα. Μνημόνιο θα υπάρχει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και κατ’ επέκταση εκμετάλλευσή και εξαθλίωση . Το στοίχημα που διακυβεύεται εντοπίζεται μονάχα στο μέγεθος και την ένταση της λεηλασίας των ζωών μας, οι οποίες ερμηνεύονται και υπολογίζονται μέσα από νούμερα και νομίσματα, τεχνοκρατία, θεσμούς και κόμματα. Αυτές τις μέρες με κλειστές τις τράπεζες και με μια πιθανή έλλειψη χρημάτων βγαίνουν ,για άλλη μια φορά, στην επιφάνεια οι παραλογισμοί του σύγχρονου πολιτισμού. Δηλαδή ότι εξαρτόμαστε από ένα σύστημα παραγωγής για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες, το οποίο όχι μόνο μας αποξενώνει αλλά και έχει σαν μοναδικό σκοπό και κίνητρο το κέρδος. Αντί ο βιοπορισμός μας να εξαρτάται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου από ένα κομμάτι χαρτί και το έλεος ενός αφεντικού, θα μπορούσαμε να οργανωθούμε διαφορετικά, συλλογικά, χωρίς ιδιοκτησία και χρήματα.
Πρέπει να βρούμε ουσιαστικές λύσεις οι οποίες θα προσπεράσουν τα όποια ψευτοδιλήμματα θέτουν ο καπιταλισμός και η δημοκρατία. Αυτά δεν τα λέμε από αφέλεια ούτε και από μια θέση η όποια μας τοποθετεί έξω από το κοινωνικό σύνολο, με τις αντιφάσεις που φέρει αυτό. Αναγνωρίζουμε πως ο δρόμος προς μια απελευθερωτική προοπτική κάθε άλλο παρά εύκολος είναι, γιατί οφείλει να περάσει πάνω από τους εξουσιαστές και τους μηχανισμούς τους. Μόνο η συλλογική δύναμη μέσω της αυτοοργάνωσης μπορεί να καταφέρει να αντιμετωπίσει την σκληρή πραγματικότητα: οι “από κάτω” αυτού του κόσμο γίνονται όλο και πιο αναλώσιμοι μέσα στους μηχανισμούς της διαιώνισης της κυριαρχίας. Αυτή η κατάσταση δεν βελτιώνεται- οποιαδήποτε πρόταση προς αυτή την κατεύθυνση απλά θα εξυπηρετεί τους “από πάνω”- παρά μόνο καταστρέφεται για να χτιστεί η αταξική κοινωνία.
Οφείλουμε να αναλάβουμε τη θέση που μας αναλογεί στον πόλεμο που μαίνεται. Μέσω αδιαμεσολάβητων κοινωνικών και ταξικών αγώνων να διευρύνουμε τα ήδη ορατά ρήγματα του κρατικού-καπιταλιστικού οικοδομήματος δίνοντας τη μάχη μας πίσω από τα οδοφράγματα, αφήνοντας πίσω την ανάθεση των ζωών μας στους διαχειριστές του υπάρχοντος. Δομώντας στο σήμερα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα κάλυψης των αναγκών μας, καταλαμβάνοντας κτήρια για συλλογική από τα κάτω καθημερινή τους χρήση, απαλλοτριώνοντας όσα έχουμε παράξει.
ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ-ΠΟΡΕΙΕΣ-ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ-ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ, ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΩΝ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
Σύντροφοι/-ισσες από το αναρχικό αντεξουσιαστικό στέκι Άτακτον
