Βρισκόμαστε σε μια συγκυρία, που η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. έχοντας πλέον προσδεθεί πλήρως στο άρμα της Ε.Ε, συνεχίζει και εντείνει την συνολική επίθεση στους από τα κάτω της κοινωνίας και σε δικαιώματα που κατακτήθηκαν μέσω ταξικών αγώνων τα προηγούμενα χρόνια. Υπογράφοντας το 3ο μνημόνιο, συναινεί και θα υλοποιήσει μέτρα όπως η επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, η αναδιάρθρωση – διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, η μετατροπή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας σε ατομικές ανάμεσα στα αφεντικά και τους εργαζόμενους (με προφανείς ευνοούμενους τους πρώτους), η στήριξη των τραπεζών οι οποίες πλέον θα μπορούν να ξεπεράσουν τους όποιους περιορισμούς είχαν σε σχέση με τους πλειστηριασμούς και άλλα τέτοια μέτρα που θα συνεχίσουν την πλήρη ισοπέδωση των ζωών εκατομμυρίων ανθρώπων.
Συγκεκριμένα, το προηγούμενο διάστημα, χαρακτηρίστηκε από την ελπίδα που καλλιέργησε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, περί καλύτερης διαπραγμάτευσης εντός Ε.Ε αλλά και αποκατάσταση σκληρών μέτρων (π.χ. κατάργηση του ΕΝΦΙΑ). Οι θέσεις της συγκυβέρνησης, για σκίσιμο των μνημονίων και οι καταγγελίες για απαράδεκτο και επονείδιστο χρέος, ανήκουν πλέον στην ιστορία και στη θέση τους μπήκε η αποδοχή της ρητορικής περί μονόδρομου της καπιταλιστικής ανάπτυξης και η –κατά συνέπεια- πλήρης υιοθέτηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Ε.Ε και του διεθνούς κεφαλαίου. Κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο, καθώς η πεποίθηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για άσκηση σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών στο σήμερα, προσέκρουσε πάνω στη νεοφιλελεύθερη φάση που έχει περάσει σήμερα ο καπιταλισμός, αφήνοντας μια για πάντα πίσω του το μοντέλο αυτό του κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία, καθώς και των παροχών που έδινε το κράτος στους από τα κάτω της κοινωνίας προκειμένου να αποσπά την συναίνεση τους και να τροφοδοτούνται οι καπιταλιστές μέσω του καταναλωτισμού. Η υπόσχεση για «επιστροφή σε τέτοιες εποχές, σε συνάρτηση με την πάταξη της διαφθοράς, τον εξορθολογισμό της δημόσιας διοίκησης και τις υποσχέσεις για αποκατάσταση των αδικιών που έγιναν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις στα χρόνια του μνημονίου», οδήγησαν ένα μεγάλο μέρος ανθρώπων που το προηγούμενο διάστημα βρίσκονταν στους δρόμους και σε συνελεύσεις, να αναθέσουν τις ελπίδες τους στη διαφαινόμενη εκλογική νίκη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Σήμερα, βιώνουμε μια ακόμα πιο τραγική συνθήκη. Μετά την πρώτη φάση της συγκυβέρνησης και με κομβικό σημείο το δημοψήφισμα όπου συμπυκνώθηκε και αφομοιώθηκε προς το παρόν όλη η κοινωνική δυναμική απέναντι στην καπιταλιστική επίθεση, ο κόσμος που πίστεψε σε τέτοιου τύπου αλλαγές, βρέθηκε μετέωρος εν μια νυκτί. Είναι η συνθήκη του μη χείρον βέλτιστον που έρχεται ως επακόλουθο της κατάρρευσης των μεγάλων προσδοκιών στους νέους διαχειριστές του συστήματος.
Έχοντας διαψευστεί σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα οι ελπίδες για κυβερνητικές λύσεις όσον αφορά τα μνημόνια, τα εργασιακά, την οικονομία κτλ, και έχοντας ένα μεγάλο μέρος των από τα κάτω αποκοπεί για σχεδόν 2 χρόνια από αγωνιστικές διαδικασίες, από τον δρόμο και από συνελεύσεις που χαρακτήρισαν έντονα τα πρώτα μνημονιακά χρόνια, πλέον έρχεται η λογική του φόβου, της πλήρους άμυνας και υποταγής. Την λογική αυτή που πρέπει να σπάσουμε συθέμελα προκειμένου να ξαναπιαστεί το νήμα των αγώνων και των συλλογικών διαδικασιών που μπορούν πραγματικά να φέρουν την ελπίδα όχι μεταφυσικά αλλά με πραγματικούς, συγκρουσιακούς, αγωνιστικούς όρους και να βάλουν τις βάσεις για αναχώματα ενάντια στην καπιταλιστική επέλαση αλλά και για την συνολικότερη αμφισβήτηση και ρήξη με την Ε.Ε και το καπιταλιστικό σύστημα. Τρανό παράδειγμα δυναμικού, αδιαμεσολάβητου και σε σημεία νικηφόρου αγώνα που ξετυλίχτηκε ως εξαίρεση μέσα σε όλη αυτή τη συνθήκη της κινηματικής καθίζησης όλο αυτό το διάστημα της συγκυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ, ήταν ο αγώνας των κρατούμενων αγωνιστών και του κινήματος αλληλεγγύης ενάντια στις φυλακές τύπου Γ, στον κουκουλονόμο, τον τρομονόμο, την οριοθέτηση της λήψης και χρήσης dna και την απελευθέρωση του πολυτραυματία Σάββα Ξηρού. Ο αγώνας αυτός, απέδειξε ότι ο μόνος τρόπος για να κερδηθούν πράγματα από την κυριαρχία προς όφελος των καταπιεζόμενων, είναι αυτός του μαχητικού και ακηδεμόνευτου κοινωνικού και ταξικού αγώνα. Ακόμη, ξεγύμνωσε μια και καλή έναν βασικό ρόλο του κράτους και των κάθε απόχρωσης διαχειριστών του. Αυτόν της καταστολής και επίθεσης στα ριζοσπαστικά κοινωνικά κομμάτια, της πλήρης συνέχειας εν προκειμένου του κράτους έκτακτης ανάγκης. Αντίθετα, σε πεδία που το κίνημα οπισθοχώρησε πιστεύοντας σε μια «καλύτερη διακυβέρνηση» ή αφομοιώθηκε από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, η επίθεση εκ μέρους των από τα πάνω εντάθηκε, πράγμα που βλέπουμε να συμβαίνει στη Β.Α Χαλκιδική με τα μεταλλεία χρυσού και την αντεπίθεση στην οποία έχουν περάσει εναντίον αγωνιζόμενων κατοίκων οι εργαζόμενοι-τσιράκια του Μπόμπολα. Παρόμοια, ο εργασιακός μεσαίωνας που εντείνεται με τα εκατομμύρια ανέργων και ανασφάλιστων, δεν έχει βρει μέχρι στιγμής ένα κίνημα στο δρόμο που θα υπερασπιστεί τα συμφέροντα του με έναν διαρκή και δυναμικό τρόπο.
Και τώρα, μετά από ένα μεγάλο διάστημα αποχής από τους δρόμους, η ξεπουλημένη γραφειοκρατία της Γ.Σ.Ε.Ε., η οποία συνομιλεί και συναινεί με τα αφεντικά στο ξερίζωμα κάθε ταξικού/κοινωνικού κεκτημένου που έχει απομείνει και η οποία στήριξε ανοιχτά το ναι στο δημοψήφισμα, ανακοινώνει 24ωρη απεργία για τις 12 Νοέμβρη. Η απεργία, είναι μια αφορμή για να βγει ο κόσμος στο δρόμο πιο μαζικά μετά από μια περίοδο που σαστισμένος παρατηρούσε τον αρμαγεδώνα των μέτρων που πλήττουν την ίδια του τη ζωή. Παρόλο αυτά, δεν χωράει καμία αυταπάτη ως προς το γεγονός ότι τέτοιου είδους απεργίες (24ωρες), λειτουργούν ως βαλβίδα αποσυμπίεσης για τους καταπιεζόμενους και δεν βάζουν περιεχόμενα για συνέχιση και όξυνση του αγώνα. Τα περιεχόμενα και η διάρκεια πρέπει να μπουν από αυτούς που πραγματικά βιώνουν την εξαθλίωση και όχι από τους γραφειοκράτες των συνδικάτων οι οποίοι έχουν κάθε λόγο να φοβούνται οτιδήποτε δεν ελέγχουν, καθώς αυτοί έχουν να χάσουν τα πάντα σε αντίθεση με τους ολοένα και περισσότερους βίαια προλεταριοποιημένους ανθρώπους που βιώνουν στο πετσί τους όλη την βαρβαρότητα του καπιταλισμού.
Ως αναρχικοί, πιστεύουμε ότι η ελπίδα βρίσκεται στο δρόμο του αδιαμεσολάβητου και μαχητικού κοινωνικού και ταξικού αγώνα και όχι στην ανάθεση των ζωών μας σε σωτήρες. Είναι αποδεδειγμένο και ιστορικά, ότι όσες φορές οι από τα κάτω της κοινωνίας κέρδισαν πράγματα από την κυριαρχία, αυτό έγινε στο δρόμο και όχι στις κάλπες. Ακόμα και στην περίπτωση του δημοψηφίσματος, παρά το ψευδοδίλλημα της συγκυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α – ΑΝ.ΕΛ η οποία είχε συμφωνήσει ήδη στα κεντρικά θέματα τους όρους σφαγής των εξαθλιωμένων με τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς, το όχι θα έπρεπε να εκφραστεί δυναμικά στους δρόμους, στις γειτονιές, σε συνελεύσεις, προκειμένου να επιβληθεί στους κυβερνώντες. Από την πλευρά μας, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου. Μαζί με όσους περισσεύουν για τους καπιταλιστές και σπρώχνονται είτε στην ανεργία, στα ψυχοφάρμακα και στην αυτοκτονία είτε με τους μετανάστες που πεθαίνουν καθημερινά στα εδάφη της Δύσης ή όσοι επιζούν γίνονται γρανάζι στην καπιταλιστική μηχανή η οποία τους ξεζουμίζει για να αυξάνει την κερδοφορία της. Μαζί με τους κρατούμενους αγωνιστές, οι οποίοι βάζουνε τα σώματα τους μπροστά και πολεμάνε με όλα τα μέσα αυτό το σύστημα το οποίο τους οδηγεί στις φυλακές ως εσωτερικό εχθρό και τρομοκράτες. Μαζί με όσους αγωνίζονται για γη και ελευθερία ενάντια στις αδηφάγες ορέξεις των καπιταλιστών που στο όνομα της ανάπτυξης τους δεν υπολογίζουν ανθρώπους και φύση. Εν τέλει, μαζί με όλους εκείνους-ες που αγωνίζονται αδιαμεσολάβητα και από τα κάτω με αξιοπρέπεια και βάζουν τις βάσεις για την κοινωνική επανάσταση και την έλευση μιας κοινωνίας με ισότητα και ελευθερία.
ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΣ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ – ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Πρωτοβουλία αναρχικών / αντιεξουσιαστών-ριών από το
αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Άτακτον (Άστιγγος 100 & Κανακάρη Ρούφου)
