Εκδήλωση – συζήτηση για το ασφαλιστικό – Πέμπτη 10/3 στις 19:00 στο Παράρτημα

asfalistiko

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ

Βρισκόμαστε εν μέσω της νέας σφοδρής επίθεσης που διενεργείται στο πεδίο του κοινωνικού μισθού μας,με την επικείμενη ψήφιση του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου που κατατέθηκε ,αυτή την φορά, από την αριστερή πτέρυγα του κεφαλαίου. Η σε βάθος χρόνων στοχευμένη και στρατηγικά σχεδιασμένη αναδιάρθρωση των κοινωνικών παραγωγικών σχέσεων προς όφελος του κεφαλαίου, που τα προηγούμενα χρόνια εκφραζόταν από τις ανοιχτά νεοφιλελεύθερες πολιτικές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ,στην παρούσα φάση χρειάζεται τα “προοδευτικά” και “δημοκρατικά” διαπιστευτήρια του ΣΥΡΙΖΑ(μαζί με τους πατριδολάγνους των ΑΝΕΛ να προσφέρουν την απαραίτητη δόση πατριωτικών κορόνων στην προσπάθεια επίτευξης της εθνικής ενότητας) για να προχωρήσει. Είναι προφανές λοιπόν το γεγονός ότι το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, από τον χώρο της “ριζοσπαστικής αριστεράς” στην τωρινή του εκδοχή, μπορεί να ξεπερνά τις όποιες εσωτερικές διενέξεις των διαφόρων φραξιών της τάξης των καπιταλιστών και να οδεύει προς την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου γενικά ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης γενικά. Στον πυρήνα του καπιταλιστικού κράτους βρίσκεται ο μηχανισμός επίτευξης της κυριαρχίας του κεφαλαίου και διαφύλαξης των μακροπρόθεσμων επιδιώξεων της τάξης των καπιταλιστών. Η φράση “Το κράτος έχει συνέχεια” καταδεικνύει ακριβώς αυτή την ομολογία. Κατά συνέπεια, η ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ, πριν αλλά και κατά την διάρκεια της ανάληψης της κρατικής εξουσίας, περί λήψης μέτρων προς κατεύθυνση της “ανακούφισης των πληττόμενων από την κρίση ομάδων” ήταν και αποδείχτηκε στην πράξη μια ακατάσχετη μπουρδολογία. Το καπιταλιστικό κράτος είναι το κράτος του κεφαλαίου, στιγμή της αναπαραγωγής των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων και από την δικιά μας μεριά είναι η προσωρινή ήττα στο πεδίο της ταξικής πάλης και η υπαγωγή της αναπαραγωγής μας ως το μεταβλητό μέρος του κεφαλαίου. Ο άμεσος και έμμεσος/κοινωνικός μισθός είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους διενεργείται αυτή η αναπαραγωγή μας ως προλετάριων μέσα-και-ενάντια στην ταξική κοινωνία, μια αντιθετική συνθήκη στην επίτευξη της μέγιστης κερδοφορίας των αφεντικών.

Όταν αναφερόμαστε στην κοινωνική ασφάλιση,με όποιες “παροχές” περιλαμβάνει (συντάξεις, υγειονομική περίθαλψη, επιδόματα κ.α), αναφερόμαστε στο κυριότερο μέρος αυτού ακριβώς του κοινωνικού μισθού που έχουμε συναινέσει να μας δίνεται έμμεσα πέραν του άμεσου μισθού, με την διαμεσολάβηση του καπιταλιστικού κράτους. Για την σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, η μορφή του κράτους ως κοινωνικού, συνιστά αναγκαιότητα που προκύπτει μέσα από την ιστορική πορεία της ταξικής σύγκρουσης. Συντελείται, εν μέρει και λόγω της μετατροπής ενός κομματιού του ιδιωτικού μεταβλητού κεφαλαίου σε κοινωνικό μεταβλητό κεφάλαιο, μέσω της κοινωνικοποίησης του από το κράτος. Η σημασία αυτής της αυτομεταμόρφωσης της πολιτικής μορφής είναι η εξασφάλιση της απρόσκοπτης αναπαραγωγής του συλλογικού εργαζόμενου, απαλλάσσοντας τον μεμονωμένο καπιταλιστή από αυτό το …αναγκαίο κακό. Το σημείο που θέλουμε να καταλήξουμε και να τονίσουμε είναι ότι εμείς είμαστε αυτοί που δημιουργούμε και παράγουμε όλα τα αγαθά και τον κάθε είδους πλούτο αυτού του κόσμου και σε μας ανήκουν τα πάντα, τα παράγουμε βέβαια με την αλλοτριωμένη μορφή της παραγωγής για την αξία που εξυπηρετεί την συσσώρευση του κεφαλαίου κυριαρχώντας πάνω στην υλική παραγωγή, που προέρχεται από τις κοινωνικές ανάγκες και επιθυμίες. Η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, που είναι κομμάτι της γενικής αναδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων και του κατεστημένου συνολικού πλέγματος των κοινωνικών σχέσεων, σε μια κατεύθυνση πρόσφορη για τις τωρινές ανάγκες του κεφαλαίου, είναι απόπειρα υφαρπαγής από τα αφεντικά μεγαλύτερου κομματιού της πίτας της συνολικής κοινωνικά παραγόμενης αξίας και εξασφάλισης ευνοϊκότερων συνθηκών για την μελλοντική εκμετάλλευση μιας απαξιωμένης εργασιακής δύναμης. Αυτός είναι ο διακηρυγμένος και μή στόχος όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών εκπροσώπων του κεφαλαίου, είτε διανθισμένος με την πιο ανθρωπιστική και δημοκρατική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, είτε με την εντελώς απροκάλυπτη συμπόρευση με τους καπιταλιστές και τα τσιράκια τους, των προηγούμενων δεξιο-πασοκικών καθαρμάτων. Με αυτόν τον τρόπο σκοπεύουν οι καπιταλιστές και οι σύμμαχοί τους να ξεπεράσουν την χρόνια κρίση κερδοφορίας τους, αυξάνοντας δηλαδή τον βαθμό εκμετάλλευσης μας για την επαρκή αξιοποίηση της μεγάλη μάζας του ήδη συσσωρευμένου κεφαλαίου, αποφέροντας ένα ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους. Όπως φαίνεται, δεν φανήκαμε αρκετά αποδοτικοί και πειθαρχημένοι τα τελευταία χρόνια ώστε να μην διαταραχθεί η ομαλή συνέχεια ενός συστήματος συσσώρευσης αξίας εις βάρος των ανθρώπινων αναγκών και για αυτό επιλέχθηκε η κατά μέτωπο επίθεση στα με αγώνες κεκτημένα εργασιακά μας δικαιώματα. Φυσικά, το γεγονός αυτό μυστικοποιείται και κωδικοποιείται σε λέξεις και φράσεις όπως “δημοσιονομική κρίση”, ”κρίση χρέους”, ”μνημόνια” και παρουσιάζεται από το κεφάλαιο και το κράτος του ως ένα αναπόφευκτο “οικονομικό γεγονός”,αποκρύπτοντας το πραγματικό περιεχόμενο της συστημικής κρίσης, αυτό που όντως συμβαίνει και είναι χρόνια κρίση της καπιταλιστικής σχέσης ή κρίση εκμεταλλευσιμότητας της εργασίας από το κεφάλαιο και των υπόλοιπων μορφών της ταξικής σχέσης που συγκροτούν την καπιταλιστική κοινωνία ως κοινωνία της εκμετάλλευσης και της υποταγής.

Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα, πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως δεν αποτελούν κάποιου είδους παραχώρησης ή προνομίου αλλά απαραίτητη συνθήκη για την επίτευξη της κοινωνικής ειρήνης, συντελώντας στην αναπαραγωγή μας όταν δεν μπορούμε να εργαστούμε για τις ανάγκες του κυκλώματος του συνολικού κεφαλαίου, λόγω γήρατος, ασθένειας, και διαφόρων άλλων καταστάσεων. Η απώλεια του μισθού που ενυπάρχει ως δυνατότητα στην ίδια την μισθωτή σχέση καλύπτεται από την σύνταξη για τις ηλικιωμένες/ους πρώην εργαζόμενες/ους, με άλλα λόγια ο συντάξιμος βίος μπορεί να ιδωθεί και ως μια ιδιότυπη μορφή ανεργίας που υπάρχει μέσα στον καπιταλισμό. Παρ’όλ’αυτά, επειδή τα αφεντικά και το καπιταλιστικό κράτος ποτέ δεν θα παραχωρούσαν κάτι από τα κέρδη τους χωρίς να έχει προηγηθεί κάποιος ανοιχτός ή υπόγειος ταξικός αγώνας, το δικαίωμα να μπορούμε να ζούμε και μετά το πέρας της περιόδου που είμαστε απαραίτητοι στο κεφάλαιο αποτελεί κατάκτηση που προήλθε μέσα από την αέναη συγκρουσιακή διαδικασία της ταξικής πάλης. Αυτό πάνε να μας πάρουν πίσω οι κάθε είδους διαχειριστές της κρατικής εξουσίας, με την μεθοδευμένη αναδιάρθρωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης που εκτός από την άμεση/έμμεση περικοπή των συντάξεων και τις διευκολύνσεις στους καπιταλιστές επιχειρεί και την περαιτέρω διαίρεση και ατομικοποίηση ενός ήδη αρκετά αποδυναμωμένου προλεταριάτου. Συμμέτοχοι σε αυτή την τακτική που αποσκοπεί να στρέψει ομάδες εργαζομένων ενάντια σε άλλες με την ρητορική περί “προνομιούχων” και μή είναι και οι διάφοροι μεσίτες της εργασιακής μας δύναμης, συνδικαλιστές, εργατοπατέρες κ.α. ,που καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να παρουσιάσουν το ασφαλιστικό ως ένα ζήτημα που αφορά συγκεκριμένους κλάδους και επαγγελματικές ομάδες. Από την μεριά μας υποστηρίζουμε αντίθετα πως τα ζητήματα που αφορούν τον κοινωνικό μας μισθό και το κομμάτι της υπεραξίας που μας επιστρέφεται μέσω αυτού είναι ζητήματα που αφορούν όλους όσους ανήκουν στην τάξη των από τα κάτω αυτού του κόσμου.

Τις τελευταίες δεκαετίες λοιπόν, έχει φουντώσει μια φιλολογία γύρω από την δυσλειτουργία των ασφαλιστικών ταμείων και την διάβρωση των αποθεματικών τους που κάνουν υποτίθεται επιτακτική την μεταρρύθμιση του ΣΚΑ ,από την τύποις αναδιανεμητική βάση στην οποία ήταν δομημένο σε μια πλήρως ανταποδοτική / κεφαλαιοποιητική με όλο και στενότερη σύνδεση ατομικών εισφορών και παροχών, δηλαδή όλο και πιο ατομικοποιημένο. Φυσικά, αυτό που δεν ακούγεται καθόλου είναι το γιατί κατέπεσε η κεφαλαιακή δυνατότητα των ταμείων τόσο χαμηλά, αποσιωπείται συστηματικά το γεγονός της μακροχρόνιας λεηλασίας και λήστευσης των αποθεματικών από στοχευμένες κινήσεις που έδωσαν την ευχέρεια στους διαχειριστές να κάνουν λόγο για δημοσιονομικό πρόβλημα των ταμείων, μιλώντας στη συνέχεια για την αναγκαιότητα αναδιάρθρωσης. Η πολύχρονη δέσμευση των αποθεματικών του ΙΚΑ με πολύ χαμηλότερο επιτόκιο από το τρέχων επιτόκιο των καταθέσεων και τα επίπεδα πληθωρισμού(4% ενώ δανειζόταν με έως και 35%!!!),το τζογάρισμα στο χρηματιστήριο, η κομπίνα με τα δομημένα ομόλογα που επρόκειτο να κουρευτούν με το PSI,η χρόνια εισφοροδιαφυγή των αφεντικών και η μείωση του εργοδοτικού κόστους προς άγραν “ανταγωνιστικότητας της οικονομίας”(δηλαδή μεγαλύτερης κερδοφορίας) είναι μερικά από τα πολλά παραδείγματα της πολύμορφης κλοπής που διενεργείται στις πλάτες μας από τους καπιταλιστές και το κράτος τους. Το τελευταίο ανδραγάθημα των επίδοξων “σωτήρων” της κοινωνικής ασφάλισης και των ταμείων, που συνεχίζει στην κατεύθυνση των προκατόχων δεξιο-πασόκων, οξύνοντας την επιθετική πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης που ακολουθείται στα μνημονιακά χρονια, φέρει την υπογραφή του “προοδευτικού” συνταγματολόγου κ.Κατρούγκαλου που στο όνομα της “ισότητας και της δικαιοσύνης” και χρησιμοποιώντας την απαραίτητη κοινωνική νομιμοποίηση που επιτεύχθηκε με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κρατική εξουσία επιχειρεί την ολοκλήρωση της διάλυσης της κοινωνικής ασφάλισης. Η αδυναμία αποπληρωμής του χρέους αποτέλεσε όλα αυτά τα χρόνια μια ιδανική συνθήκη/επιχείρημα για την ψήφιση αρκετών αντικοινωνικών μέτρων που μέσα σε λίγα χρόνια κατάφεραν όσα δε μπορούσαν να γίνουν από τ αφεντικά εδώ και πολλές δεκαετίες.

Στο ίδιο μοτίβο, σαν “προαπαιτούμενα” για την συμφωνία με τους δανειστές, η αριστερά του κεφαλαίου και οι συγκυβερνήτες της προχωράνε στην μετατροπή των συντάξεων σε προνοιακά φιλοδωρήματα πείνας. Έτσι λοιπόν αφού φρόντισε για
• την παράταση της περιόδου εκμετάλλευσης της εργασίας μας με την παράταση του εργάσιμου βίου, μέσω της αύξησης των συντάξιμων ορίων ηλικίας-έμμεσα αυξάνει και τις εισφορές με αυτόν τον τρόπο
• κατάργηση των πρόωρων συντάξεων
• περαιτέρω μετακύλιση του κόστους υγειονομικής περίθαλψης στους εργαζομένους μέσω της αύξησης των σχετικών εισφορών
• την κατάργηση φόρων προς τρίτους που χρηματοδοτούσαν τα ασφαλιστικά ταμεία
• την κατάργηση του ΕΚΑΣ προς τους χαμηλοσυνταξιούχους
• την απαγόρευση της κρατικής χρηματοδότησης του ενιαίου ταμείου επικουρικής ασφάλισης και την εισαγωγή ρήτρας μηδενικού ελλείμματος ,σύμφωνα με την οποία το συντάξιμο ποσό θα καθορίζεται από την δημοσιονομική επάρκεια του ταμείου
• την συμφωνία για εξοικονόμηση 2,5-3δις.ευρώ από τις συντάξεις την διετία 2015-16
• και διάφορα άλλα ωραία
με το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου που παίρνει την σκυτάλη από τους νόμους Λοβέρδου-Κουτρουμάνη του 2010, χρησιμοποιώντας διάφορα τεχνοκρατικά τεχνάσματα για να γλυκάνει το χάπι και να οξύνει τις διαιρέσεις εντός των εργαζομένων προχωράει στο πετσόκομμα των συντάξεων. Η βασική αρχιτεκτονική παραμένει αυτή της μετατροπής του αναδιανεμητικού χαρακτήρα του ΣΚΑ σε ένα σύστημα που δεν θα επηρεάζεται από τον αγώνα ενός συλλογικού υποκειμένου σε επίπεδο κλάδου και γενικότερα της τάξης αλλά από την προσωπική μέριμνα του κάθε εξατομικευμένου μισθωτού. Πιο αναλυτικά :
• θα δίνεται μια βασική, κρατικά χρηματοδοτούμενη σύνταξη που το ανώτατο ύψος θα είναι γύρω στα 390ευρώ για όσους έχουν 40 έτη ασφάλισης και έχουν φτάσει τα 67,οι υπόλοιποι θα παίρνουν κλάσμα αυτής και βάσει των συνθηκών στην αγορά εργασίας ο μέσος όρος αυτής της για την πλειοψηφία θα είναι γύρω στα 120-150 ευρώ
• συμπληρωματικά της τεράστιας βασικής σύνταξης θα χορηγείται μια ανταποδοτική βάσει των ατομικών εισφορών του κάθε ασφαλισμένου στο σύνολο του εργάσιμου του βίου, αντί της 5ετίας,2ετίας και τελευταίου μισθού όπως γινόταν κατά σειρά παλαιότητας. Αυτό θα πραγματοποιείται με ένα σύστημα νοητής κεφαλαιόποιησης που συνδέει άμεσα τον εργαζόμενο με τις τύχες της κεφαλαιακής συσσώρευσης και προβλέπει μειώσεις σε περιόδους οικονομικής ύφεσης. Επίσης με τον αυτόν τον τρόπο επαναϋπολογισμού όλων των συντάξεων, θα υπάρξει τεράστια μείωση και στις ήδη καταβαλλόμενες συντάξεις αλλά και ειδικά σε αυτούς που συνταξιοδοτούνται τα επόμενα χρόνια αποφέροντας έτσι άμεσα “δημοσιονομικά” κέρδη..για να πληρωθούν και οι κακόμοιροι δανειστές.
• Θα υπάρξει διοικητική και οργανωτική ενοποίηση όλων των ταμείων σε ένα που σημαίνει αυξήσεις στις εισφορές για κάποιους κλάδους (αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι και ελεύθεροι επαγγελματίες) αλλά και ενοποίηση των κανόνων ασφάλισης για παλιούς, νέους και μελλοντικούς συνταξιούχους, ώστε η υποτίμηση να είναι καθολική. Επίσης ένα μελλοντικό σενάριο ιδιωτικοποίησης είναι πολύ πιο εύκολο να γίνει πραγματικότητα εάν υφίσταται ένα και μόνο ταμείο
• με το άρθρο 60 του νομοσχεδίου που έχει τίτλο “Αντικειμενικό σύστημα τεκμαρτού υπολογισμού εισφορών” νομιμοποιείται η μαύρη ανασφάλιστη εργασία και επί της ουσίας διαγράφονται τα τεράστια χρέη των καπιταλιστών στο ΙΚΑ. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούν τα αφεντικά να ασφαλίζουν λιγότερους εργαζόμενους και για λιγότερες ώρες καταβάλλοντας ένα ελάχιστο ποσό στο ταμείο. Έτσι θα υπάρξει δραστική μείωση των εισφορών και κάλυψη της εισφοροκλοπής που ούτως ή άλλως αποτελεί μια αγαπημένη συνήθεια των εγχώριων καπιταλιστών. Επίσης, είναι σχεδόν βέβαιο ότι το παραπάνω θα λειτουργήσει σαν αντικίνητρο για την διεκδίκηση όλων των ενσήμων από τους εργαζόμενους, θα ενισχύσει την μαύρη εργασία και θα αποτελειώσει την κουτσουρεμένη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
• Δυσμενέστερος τρόπος υπολογισμού της επικουρικής σύνταξης που θα μετατραπεί σε φιλοδώρημα, νέα μείωση του ΕΦΑΠΑΞ κ.α.

Όσον αφορά την συζήτηση για την περίφημη αύξηση των εργοδοτικών εισφορών από 0,5% σε 1% που λειτουργεί παραπλανητικά για το ουσιαστικό περιεχόμενο του νομοσχεδίου, ακόμα και στην περίπτωση που οι καπιταλιστές “δεχτούν να συζητήσουν για μια μικρή και προσωρινή αύξηση των εισφορών τους” όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η γραπτή από κοινού ανακοίνωση των ΣΕΒ,ΓΣΕΒΕΕ,ΣΕΤΕ,ΕΣΕΕ(σύνδεσμοι διαφόρων εκπροσώπων του εγχώριου κεφαλαίου) δεν θα δυσαρεστηθούν ιδιαίτερα να πληρώσουν αυτά τα ελάχιστα ποσά εφόσον αποκομίζουν μεγάλα οφέλη τα τελευταία χρόνια από το σύνολο των μνημονιακών νομοθεσιών. Εκτός από τις συνεχείς μειώσεις του εργοδοτικού κόστους και των εισφορών “για να μειωθεί το μοναδιαίο κόστος εργασίας και να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας”(η κερδοφορία τους δηλαδή),την χρόνια εισφοροδιαφυγή και εισφοροκλοπή, θα έχουν την δυνατότητα να απασχολούν νομότυπα ανασφάλιστους εργαζόμενους βάσει του νέου νόμου. Τον ίδιο προπαγανδιστικό και παραπλανητικό ρόλο έχουν και οι εξαγγελίες περί μη άμεσης μείωσης των τωρινών συντάξεων, αφού με τον επαναϋπολογισμό τους θα επέλθει γενναιότατη μείωση μέσω της πλαγίας οδού. Όπως και να ‘χει ,ενδεχομένως κάποιες ρυθμίσεις που αφορούν συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες(ολιγάριθμες συνήθως) και εκ πρώτης όψεως μπορεί να φαντάζουν πιο “δίκαιες” από προηγούμενες δεν αποτελούν παρά την επιβεβαίωση της από χρόνων χρησιμοποιούμενης τακτικής του “διαίρει και βασίλευε”. Μια παγιωμένη κατεύθυνση των αφεντικών και του κράτους, για το βάθεμα των διαχωρισμών εντός των προλετάριων και για την αποφυγή καθολικής αντίδρασης και συλλογικής ταξικής αντιμετώπισης των επιθέσεων, είναι αυτή που χρησιμοποιώντας την διασπαστική ρητορική περί “προνομιούχων” και “ανισοτήτων” αναγάγει τα ζητήματα σε κλαδικό επίπεδο και στρέφει ομάδες εργαζομένων ενάντια σε άλλες. Με την συχνή επίκληση της “δικαιοσύνης” και της “ισότητας” οι εκμεταλλευτές της εργασίας μας και οι συνεργάτες τους στα γραφεία των συνδικάτων επιχειρούν να αποκρύψουν το γεγονός ότι η λεηλασία που επιχειρείται αφορά το σύνολο της εργατικής τάξης και στοχεύει μέσω της καθολικής υποτίμησης της εργασιακής μας δύναμης στην απαξίωσή της. Ειπωμένο αλλιώς, ο ανηλεής πόθος του κεφαλαίου και του πολιτικού του προσωπικού στην τωρινή συγκυρία, και όχι μόνο, είναι να μας κάνουνε λιγότερο δαπανηρούς και περισσότερο αποδοτικούς και πειθαρχημένους για να μπορέσει να εδραιωθεί ένας νέος σταθερός κύκλος συσσώρευσης και κερδοφορίας με όσο γίνεται πιο χαμηλό εργατικό κόστος. Ίσα-ίσα να την βγάζουμε με μισθούς και συντάξεις πείνας, όχι γιατί μας συμπονούν αλλά γιατί τους είμαστε απαραίτητοι επειδή μόνο εμείς παράγουμε όλα τα πλούτη αυτού του κόσμου και μαζί και τον δικό τους. Είναι καιρός να αρχίσουμε να τα παίρνουμε πίσω και να τα χρησιμοποιησούμε με τρόπο που θα καλύπτει τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας.

Δεν σκοπεύουμε να παρακολουθούμε άπραγοι την προσπάθεια κράτους και καπιταλιστών να μας γδέρνουν το τομάρι μέχρι τα βαθειά γεράματα και κατόπιν να μας “πριμοδοτούν” με ψίχουλα για συντάξεις.

Δεν αναπαράγουμε την λογική των αφεντικών που στρέφει ομάδες εργαζομένων και συνταξιούχων ενάντια σε άλλες κάνοντας λόγο για παλιούς/νέους,χαμηλά και υψηλά αμειβόμενους, προνομιούχους και μή.

Με αυτοοργανωμένους, μαχητικούς ταξικούς αγώνες να δείξουμε την συλλογική μας δύναμη στον πραγματικό εχθρό, το κεφάλαιο και το καπιταλιστικό κράτος.

ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΤΑΞΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ

Πρωτοβουλία από το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό στέκι Άτακτον
( Άστιγγος 100 & Κανακάρη Ρούφου)
atakton.espivblogs.net

Πρωτοβουλία από τη συντακτική ομάδα Πάτρας της εφημερίδας Άπατρις.
www.apatris.info