Στις 13 Μαρτίου ξημερώματα Δευτέρας, πραγματοποιήθηκε συντονισμένη επιχείρηση από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους σε καταλήψεις και αυτοοργανωμένους κοινωνικούς χώρους. Συγκεκριμένα εκκενώθηκαν η κατάληψη στην οδό Αλκιβιάδου στα Εξάρχεια όπου περίπου 125 μετανάστες/τριες που ζούσαν στον κτήριο μεταφέρθηκαν στα κελιά της Πέτρου Ράλλη για να εξοριστούν στη συνέχεια σε hot spots και ο αυτοδιαχειριζόμενος κοινωνικός χώρος Villa Ζωγράφου με τη σύλληψη 7 συντρόφων που ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη της κατάληψης και στους οποίους απαγγέλθηκαν κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα. Η κατασταλτική μανία του κράτους συνεχίστηκε με την εισβολή μπάτσων και δικαστών στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αγρινίου το πρωί της ίδιας μέρας προξενώντας υλικές ζημιές αλλά και την αφαίρεση 600 ευρώ από το ταμείο του στεκιού που προορίζονταν για δικαστικά και ιατρικά έξοδα συντρόφων.
Για την επέμβαση στην κατάληψη στην οδό Αλκιβιάδου ( ιδιοκτησίας Ερυθρού Σταυρού ),η επίσημη αιτιολόγηση αφορούσε τη δημιουργία ενός κέντρου ασυνόδευτων ανηλίκων, στην Βίλα Ζωγράφου η μεταφορά από το δήμο στο χώρο της κατάληψης του δημοτικού ωδείου, ενώ στο Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στο Αγρίνιο υπήρχε εντολή από την ιδιοκτήτρια του κτηρίου. Και στις τρεις περιπτώσεις αντικρίζουμε την συμπαγή παρουσία πυλώνων του καπιταλιστικού συστήματος. Τη νομιμότητα, την ιδιοκτησία, τη μεσολάβηση της ζωής μας από κάθε εξουσιαστικό θεσμό, την διασφάλιση πως το κράτος με το μονωπώλιο της βίας που διατηρεί είναι η ανώτατη αρχή ρύθμισης της κοινωνικής ζωής. Τις κάθε είδους ευρύτερες δομές που συμβάλλουν στο εξουσιαστικό σύμπλεγμα, όπως είναι και οι ΜΚΟ. Για τις οποίες, ο ρόλος τους στο ξέπλυμα χρημάτων, την σφυρηλάτηση του ανθρωπιστικού προφίλ του εκάστοτε καπιταλιστή, οι δυνατότητες που δίνουν σε υπόγειες μπίζνες και η συμβολή τους στην απογύμνωση κάθε ριζοσπαστικού περιεχομένου από κοινωνικά αντανακλαστικά και συμπεριφορές αλληλεγγύης είναι στις βασικές τους λειτουργίες. Ο Ερυθρός Σταυρός πέταξε στο δρόμο 125 μετανάστες/ριες, με πρόσχημα τη δημιουργία ενός άλλου κέντρου ανηλίκων, ανηλίκων που ήδη υπήρχαν στην κατάληψη. Η σημασία της επιβολής του νόμου και της εφαρμογής της εξουσίας αναδύεται διαρρηγνύοντας τον ανθρωπιστικό μανδύα της κάθε ΜΚΟ. Όπως άλλωστε συμβαίνει και όταν αντιπαραβάλλουμε τις γεμάτες τσέπες κάθε επαγγελματία αλληλέγγυου ( το 70% των χρηματοδοτήσεων προς τις ΜΚΟ είναι άγνωστο που βρίσκεται ) με τις εικόνες από τις βυθισμένες στο χιόνι σκηνές στις οποίες καλέστηκαν να επιβιώσουν εκατοντάδες μετανάστες/ριες τον πρόσφατο χειμώνα, με αρκετά θύματα.
Οι παρούσες εκκενώσεις αποτελούν τη φυσική συνέχεια αυτών που συνέβησαν το καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη, και ένας ακόμη κρίκος σε μια σειρά άλλων επεμβάσεων σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις ( Ανοχτό 3ο Σύρος, Κένταυρος, κά). Η κομβική διακήρυξη περί συνέχειας του κράτους από τη χείλη του πρωθυπουργού με την ανάληψη της εξουσίας από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παίρνει σάρκα και οστά τόσο σε επίπεδο συνέχισης των μνημονίων, της καπιταλιστικής λεηλασίας της υλοποίησης της κυρίαρχης ευρωπαϊκής πολιτικής. Όσο και στο επίπεδο της καταστολής συνολικά του ριζοσπαστικού χώρου, των επιλογών και των δομών του. Ταυτόχρονα με την ολοένα και πιο εξόφθαλμη απώθηση στο περιθώριο των χιλιάδων αποκλεισμένων, είτε μεταναστών είτε ντόπιων.
Εντός ενός περιβάλλοντος πίεσης για ακόμη μία διαπραγμάτευση και συμφωνία, οι εκκενώσεις, σε μικροπολιτικό επίπεδο μετατοπίζουν την δημόσια ατζέντα σε κάτι διαφορετικό και αποτελούν και την απεύθυνση της κυβέρνηση στο δεξιό ακροατήριο που απαιτεί Νόμο και τάξη. Μακροσκοπικά, όμως, είναι η απόδειξη της ξεκάθαρης επιλογή της κυριαρχίας, ανεξαρτήτως κυβέρνησης, να ποδοπατήσει όσους αντιστέκονται, να επιβάλει την υποταγή, να τσακίσει το αίσθημα του αγώνα, να ορίσει το κράτος ως μοναδικό εγγυητή της κοινωνικής συνύπαρξης, ώστε το κεφάλαιο να μπορεί να προελαύνει σε όλο και νέα πεδία κερδοφορίας και εκμετάλλευσης.
Έτσι, οι καταλήψεις, οι χώροι αγώνα που προτάσσουν την αλληλεγγύη, τη συνύπαρξη, την αλληλοβοήθεια απέναντι στο γενικευμένο θάνατο που σκορπά ο καπιταλισμός, στοχεύονται και καταστέλλονται ως χώροι. Η κυριαρχική ρητορική, στο ενορχηστρωμένο θέαμα που ζούμε, μιλά για σκοτεινά μέρη, που αποτελούν απειλή γενικά και αόριστα για τον οποιονδήποτε ζει, που ευθύνονται για τη βαρβαρότητα που ζούμε, και άλλα τέτοια ωραία. Η πραγματικότητα, όμως διαψεύδει την τρομολαγνική επίθεση των κυρίαρχων. Μέσα στις καταλήψεις, οι άνθρωποι ζουν ο ένα για τον άλλον, δημιουργούν δομές, αμφισβητούν την ιδιοκτησία, διαρρηγνύουν την πανταχού παρούσα κυριαρχία του χρήματος. Και προτάσσουν τον αγώνα και την οργάνωση, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.
Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Στα hot-spot, εκεί που χιλιάδες άνθρωποι στοιβάζονται, μέσα σε άθλιες συνθήκες, με δεκάδες νεκρούς, είναι που ενσαρκώνεται ο ανθρωπισμός της Ευρώπης φρούριο. Στις ουρές των ανέργων, των άστεγων, των πεινασμένων, είναι που ενσαρκώνονται τα νεοφιλελεύθερα δόγματα. Στους τόσους και τόσους τσακισμένους και σκοτωμένους από την αδυσώπητη ένταση της εκμετάλλευσης, από τα εργασιακά κάτεργα είναι που σφυρηλατείται η “ανταγωνιστικότητα”. Και μέσω της καταστροφής του περιβάλλοντος, της ιδιωτικοποίησης των πάντων είναι που έρχεται η “ανάπτυξη και η πρόοδος”.
Απέναντι σε όλα τούτα, οι χώροι αγώνα παλεύουν, ορθώνουν αναχώματα, βάζοντας στο επίκεντρο τους ανθρώπους, τις επιθυμίες, τις αναγκαιότητές τους. Με εργαλεία τόσο την υλικοπρακτική θωράκιση, όσο και τη δημιουργία κοινοτήτων αγώνα, αλληλοσεβασμού και αλληλοσυννενόησης, προτάσσουν το επιθετικό ξεπέρασμα αυτού που ορθώνεται μπροστά μας σαν αμείλικτο ερώτημα. Η με τον κόσμο του καπιταλισμού, των πολέμων, των συνόρων, της εκμετάλλευσης, του αργού θανάτου, της αποξένωσης, ή με την κοινωνική επανάσταση. Για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, την αταξική κοινωνία. Για την Αναρχία.
10,100,1000ΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ/ΙΣΣΕΣ, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
