ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΣΤΑΤΗΡΗ- ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 14/7
ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΩΝ ΟΡΩΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΣΑΚΑΛΟΥ
Στις 2 Μάρτη συλλαμβάνεται από την αντιτρομοκρατική η καταζητούμενη αναρχική Αγγελική Σπυροπούλου, μετά την αποκάλυψη του σχεδίου απόδρασης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς από τις φυλακές Κορυδαλλού. Στα πλαίσια της ίδιας τρομοκρατικής επιχείρησης συλλαμβάνονται φιλικά και συγγενικά πρόσωπα των μελών της Συνομωσίας πυρήνων της Φωτιάς μεταξύ των οποίων και η Αθηνά Τσάκαλου, μητέρα των Χρήστου και Γεράσιμο Τσάκαλου και η Εύη Στατήρη, σύζυγος του δεύτερου. Με συνοπτικές διαδικασίες κατηγορούνται για υπόθαλψη εγκληματία και ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση (νόμος 187α) και προφυλακίζονται.
Μετά από πολυήμερη απεργία πείνας των μελών της ΣΠΦ και της Α. Σπυροπούλου, παράλληλα με την απεργία πείνας και άλλων συντρόφων ενός της φυλακής για μια σειρά ζητημάτων μεταξύ των οποίων και την κατάργηση των άρθρων 187 και 187 Α, ορίζεται η αποφυλάκιση της Α.Τσάκαλου με ακραίους περιοριστικούς όρους που στην ουσία την εξορίζουν στη Σαλαμίνα από όπου της απαγορεύουν να μετακινηθεί. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, σε μία προσπάθεια να εκτονώσει φαινομενικά την κατάσταση και να κεφαλαιοποιήσει τους πολύχρονους και μαχητικούς αγώνες για τα ζητήματα των φυλακών, καταθέτει ένα νομοσχέδιο που περιλαμβάνει και μια τροπολογία που προέβλεπε την άμεση αποφυλάκισή της Ε. Στατήρη. Τις φαινομενικά ευεργετικές διατάξεις του νομοσχεδίου Παρασκευόπουλου έρχεται να διαψεύσει ο αρμόδιος ανακριτής για «υποθέσεις τρομοκρατίας» Ευτύχιος Νικόπουλος που απορρίπτει συνολικά 5 αιτήσεις αποφυλάκισης ( πρόκειται άλλωστε για τον ίδιο ανακριτή που παίζει κομβικό ρόλο και σε άλλες υποθέσεις συντρόφων μεταξύ των οποίων και του Ν. Ρωμανού με τις εκπαιδευτικές άδειες). Απέναντι σε αυτήν την εκδικητική συνθήκη, η Ε. Στατήρη ξεκινά απεργία πείνας για την αποφυλάκισή της, από τις 14/7.
Η υπόθεση της σύλληψης, κατηγορίας με τα άρθρα 187 και 187 Α, της προφυλάκισης και κράτησης είτε εντός της φυλακής είτε εκτός με σκληρούς περιοριστικούς όρους ανθρώπων στα πλαίσια συνολικότερων κατασταλτικών επιθέσεων αναδεικνύει μια σειρά από πολλαπλά ζητήματα. Κατ’αρχάς, στην παρούσα υπόθεση καταδεικνύει την αμείλικτη και σταθερή θέση του κράτους απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους ανεξαρτήτως χρώματος της διακυβέρνησης. Και περαιτέρω, όχι μόνο στους ίδιους αλλά και σε όσους δε σκύβουν το κεφάλι αποδεχόμενοι την αποστασιοποίηση, το φόβο που οι προφυλακίσεις και οι διώξεις προσπαθούν να επιβάλλουν, αλλά αντίθετα ορθώνουν το ανάστημά τους ξεδιπλώνοντας κάθε πτυχή της αλληλεγγύης είτε μέσα από την ανθρώπινη σχέση είτε μέσα από την πολιτική δράση. Η κατασταλτική αντεπίθεση του κράτους μετά και το Δεκέμβρη του ’08, με αιχμή τις αντιτρομοκρατικές εκστρατείες απέναντι στις ένοπλες και αντάρτικες πολιτικές αναρχικές οργανώσεις , πέρα από το να φυλακίσει, να χαρτογραφήσει και να αδρανοποιήσει συντρόφους, στόχευε και στοχεύει να ορθώσει ένα φαινομενικά απροσπέλαστο επιστημονικό-νομικό-δικαιικό τείχος, ενσταλάζωντας το φόβο εντός των συντροφικών σχέσεων και διαδικασιών. Έτσι, πολλά εργαλεία του αγώνα αποπειράται να εξοβελιστούν σε ένα διηνεκές, φαντάζουν μακρινά και απλησίαστα. Και τέλος, το ίδιο το περιεχόμενο της αλληλεγγύης να ποινικοποιηθεί, παραμένοντας στατικό και στείρο.
Διαφαίνεται ξεκάθαρα πως το κράτος έκτακτης ανάγκης ήρθε για να μείνει. Η φαινομενικότητα της πιο “ανθρώπινης” , της πιο “δίκαιης” αριστερής διαχείρισης δεν μπορεί να κρύψει την αμείλικτη πραγματικότητα που ορίζει τον ιδεολογικό και φυσικό πόλεμο απέναντι σε όποιον-α αγωνίζεται, σε όποιον-α μάχεται, σε όποιον-α ζει με αξιοπρέπεια και προτάσσει την αλληλεγγύη, σε όποιον-α περισσότερο από οτιδήποτε άλλο καταστρώνει τα σχέδια της καταστροφής του κράτους και του καπιταλισμού. Στους οριακούς καιρούς που ζούμε είναι ανάγκη να αντιληφθούμε πως η ομηρία και εξορία ανθρώπων επειδή συμπεριφέρθηκαν με αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη, η εκδικητική κρατική μανία, ορίζουν μια συνθήκη εξαίρεσης, δίπλα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης , δίπλα στα νομικά και πολιτικά “παραπτώματα” στα οποία η ίδια η αστική δημοκρατία καταφεύγει ακριβώς για να διευρύνει τον ορίζοντα της καταπίεσης διαγράφοντας με τον πιο θεαματικό τρόπο πως η μη ύπαρξη άλλης εναλλακτικής που ακόμη και τα αριστερά στόματα βροντοφωνάζουν πρέπει να γίνει το σταθερό και μοναδικό στοιχείο αντίληψης και συγκρότησης του νου και κατά συνέπεια της ζωής των σύγχρονων πληβείων.
Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, οι αγώνες εντός και εκτός των φυλακών και τα αναρχικά περιεχόμενά τους, είναι ζωτικής σημασίας να διατηρηθούν, να πολλαπλασιαστούν, να βαθύνουν έμπρακτα και μη. Την ίδια ώρα που ο καπιταλισμός ξεδιπλώνει ακόμη ένα χαρτί στην απόπειρα αναπαραγωγής και συνέχειάς του στο ελληνικό πολιτικό-κοινωνικό πείραμα, τα πόνερα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, της υποχώρησης των αγώνων και συνολικά της επαναστατικής άμπωτης είναι σημεία που πρέπει να προσπεραστούν μέσα από την αναβάθμιση του ίδιου του αγώνα. Και το ζήτημα της αλληλεγγύης, του σπασίματος του ιδεολογικού πολέμου του κράτους και της σύνδεσης των αγωνιζόμενων υποκειμένων αντανακλάται και στην υπόθεση της Ε. Στατήρη. Τα προηγούμενα και τα πεπραγμένα δεν γράφονται μόνο σε ποινικές διατάξεις, αλλά και στους δρόμους, μέσα από την ταξική κοινωνική πάλη. Απέναντι στον καπιταλιστικό βούρκο, τον κοινωνικό εκφασισμό και τον κανιβαλισμό που απλώνονται γύρω μας, η αλληλεγγύης είναι μια ανταγωνιστική κοινωνική συνθήκη. Ακόμη περισσότερο όταν ξεφεύγει από τον ανθρωπισμό και γίνεται ένα αιχμηρό, πολιτικό εργαλείο, όταν κατασκευάζει νέες σφαίρες αγώνα, όταν ξεδιπλώνεται στο δρόμο. Στο χέρι μας είναι να το πραγματώσουμε, επιτιθέμενοι σε κάθε επίπεδο στην κατασταλτική κρατική στρατηγική, συνδέοντας τους αγώνες, στεκόμενοι δίπλα σε συντρόφους και όποιον πλήττεται από την καπιταλιστική επίθεση.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΟΣΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Πρωτοβουλία αλληλεγγύης από το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Άτακτον ( Άστιγγος 100 & Κανακάρη Ρούφου ).
