Το Νοέμβρη του 2014, ο αναρχικός κρατούμενος, Νίκος Ρωμανός, ξεκινάει απεργία πείνας, διεκδικώντας «μια ανάσα ελευθερίας», όπως ορίζει ο ίδιος με κείμενό του, τις εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούται για να φοιτήσει, έχοντας επιτύχει στις πανελλαδικές εξετάσεις κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του. Στις περίπου 40 μέρες που ακολουθούν, το κράτος απαντά με μια εκδικητική και προκλητική αδιαφορία, ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσεται ένα πολύμορφο και δυναμικό κίνημα αλληλεγγύης σε όλη τη χώρα.
Η όξυνση της αντιπαράθεσης μετατρέπει το ζήτημα σε κυρίαρχο στην κεντρική πολιτική σκηνή, ενισχυμένη, βέβαια, και από την αποστειρωμένη ανθρωπιστική προσέγγιση κοινοβουλευτικών και μη κομμάτων και οργανώσεων, συνδικαλιστικών φορέων κτλ., με πρώτη και καλύτερη την τότε αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ που επιδιώκει να αντλήσει πολιτική υπεραξία απ’ το γεγονός. Ακόμη και τα καθεστωτικά ΜΜΕ περνούν την αξιολόγηση του β’ μνημονίου σε δεύτερη μοίρα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Σαμαράς αναγκάζεται να επιδιώξει συνάντηση με την οικογένεια του απεργού.
Εμείς, ως κομμάτι του α/α χώρου, έχουμε μια διαφορετική και ξεκάθαρη θέση. Στεκόμαστε ανυποχώρητα απέναντι στη συνθήκη του εγκλεισμού και νοηματοδοτούμε την αλληλεγγύη μας με δυναμικά και επιθετικά χαρακτηριστικά τόσο στους πολιτικούς και όχι μόνο κρατουμένους, όσο και σε κάθε κομμάτι που βιώνει τη λεηλασία κράτους και κεφαλαίου πάνω στη ζωή του. Γι’ αυτό, άλλωστε, η ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά στοχοποίησε κάθε αδιαμεσολάβητο αγώνα, καταστέλλοντας πορείες, εκκενώνοντας καταλήψεις, εισβάλλοντας σε σπίτια αγωνιστών κτλ. Αναπόφευκτα, λοιπόν, γίναμε μέρος του κινήματος αλληλεγγύης στο Ν. Ρωμανό, που εδώ στην Πάτρα, προχώρησε σε ένα πλήθος ποικιλόμορφων δράσεων, όπως μικροφωνικές συγκεντρώσεις και πορείες, αποκλεισμό του Δημαρχείου, παρέμβαση στην επίσκεψη του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Β. Κικίλια, σε ρουφιανοφυλλάδα της πόλης και, πάνω από όλα, την ανακατάληψη του Παραρτήματος, προκειμένου να αποτελέσει κέντρο αγώνα.
Σ’ αυτή τη συνθήκη και με την κομβική απόφαση του Ν. Ρωμανού να προχωρήσει και σε απεργία δίψας, αρχής γενομένης από την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου από το μπάτσο Κορκονέα, επιλέξαμε να κλιμακώσουμε και εμείς τον αγώνα μας και να βρεθούμε το πρωί της 6/12/14 στους δρόμους. Εκεί δεν ήμασταν μόνοι. Παρόντες ήταν και οι ένστολοι μπράβοι του κράτους, εφαρμόζοντας την ξεκάθαρη πολιτική επιλογή να κατασταλεί το εξεγερσιακό κλίμα των ημερών και να μπει ένα φρένο στον αυξανόμενο σε ένταση αγώνα, σε μια στιγμή που η υγεία του συντρόφου βρισκόταν σε οριακή κατάσταση. Αυτό δείχνουν και οι μαζικές συλλήψεις και οι, σε πολλές περιπτώσεις, ανυπόστατες κατηγορίες που αποδόθηκαν σε συντρόφους, σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, μια πάγια τακτική της αστυνομίας, ούτως ώστε να εκφοβίσει τον κόσμο και να αποσυντονίσει τις όποιες κοινωνικές αντιδράσεις δημιουργούνται.
Η συνειδητή μας επιλογή εκείνης της ημέρας να κατεβούμε στο δρόμο, καθώς και να κρατήσουμε τη θέση μας απέναντι στην καταστολή κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης, οδήγησε σε συλλήψεις έξι ατόμων, καθώς για μία ακόμη φορά το κράτος διεκδίκησε το μονοπώλιο της βίας, καταστέλλοντας κάθε αντίδραση.
Γλέντι οικονομικής ενίσχυσης για τα δικαστικά έξοδα, το Σάββατο 1/4 στις 21:30 στο Άτακτον.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Πέμπτη 30/3 στις 11, στην πλατεία Αγ. Σοφίας
Σάββατο 1/4 στις 11, στο Παράρτημα
Δευτέρα 3/4 στις 10, στα δικαστήρια
