ΑΚΥΡΩΣΗ: ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΣΤΙΣ 6 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ/ΕΙΣΕΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΣΤΙΣ 6/12/14 ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

ΑΚΥΡΩΣΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΩΝ ΛΟΓΩ ΑΝΑΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ

Λόγω της αποχής των δικηγόρων, δε θα γίνει το δικαστήριο των συλληφθέντων της πορείας που είχε γίνει στην Πάτρα στις 6/12/2014 και θα πάρει αναβολή για νέα ημερομηνία.

Οπότε αναβάλλονται και οι προγραμματισμένες συγκεντρώσεις ενόψει του δικαστηρίου που ήταν για σήμερα στην πλατεία Όλγας και της Δευτέρας στα δικαστήρια.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΣΤΙΣ 6 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ/ΕΙΣΕΣ
ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΣΤΙΣ 6/12/14 ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ/ΡΙΕΣ 

ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΡΟΥΠΑ-ΜΑΖΙΩΤΗ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ

Συγκέντρωση- Πορεία

Δευτέρα 18/12 στις 18:00 στο Παράρτημα  (Κορίνθου και Αράτου)

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ  ΓΙΑ ΖΩΗ Κ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Συνέλευση Αλληλεγγύης στους  απεργούς πείνας και ενάντια στο νέο σωφρoνιστικό κώδικα

Βιβλιοπαρουσίαση: Ο δρόμος για το Μαγκαντάν

Βιβλιοπαρουσίαση: “Ο δρόμος για το Μαγκαντάν”
Πέμπτη 7/12 στις 20:00 στο Άτακτον
,
από το ταμείο αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών

“Αυτό το βιβλίο απεικονίζει τι συνέβει στη σύγχρονη Λευκορωσία. Πρόκειται για την επιλογή που πρέπει να κάνει κάποιος μεταξύ ζωής και θανάτου, ελευθερίας και φυλάκισης, συνείδησης και προδοσίας.
Ο ‘δρόμος για το Μαγκαντάν’ είναι η Λευκορωσία χωρίς λογοκρισία”.

Θα εισηγηθούν ο συγγραφέας του βιβλίου Ihar Alinevich και ο σύντροφος Γιώργος Καραγιαννίδης (μεταφραστής της ελληνικής έκδοσης).

Η εκδήλωση θα συνοδεύεται από καφενείο οικονομικής ενίσχυσης για τα μεταφορικά έξοδα του συντρόφου.

Πανό για την απεργία πείνας των μελών του Ε.Α Ρούπα, Μαζιώτη και για τον αγώνα των κρατουμένων ενάντια στον νέο σωφρονιστικό κώδικα.

Ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα

Τον Οκτώβρη του 2017 κατατέθηκε σε δημόσια διαβούλευση η πρόταση για το νέο σωφρονιστικό κώδικα από το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Παρ’όλες τις εξαγγελίες από την κυβέρνηση πως δίνει «έμφαση στην τήρηση των αρχών της νομιμότητας, της ισότητας και της διαφάνειας στη λειτουργία των φυλακών, στην αρχή ότι το μόνο δικαίωμα των κρατουμένων που περιορίζεται είναι το δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία και στην παραδοχή ότι η κοινωνική επανένταξη είναι δικαίωμα των κρατουμένων», ο νέος αυτός σωφρονιστικός κώδικας είναι μια ευθεία επίθεση πάνω σε όσα κεκτημένα έχουν κερδηθεί από τους κρατούμενους και τα κινήματα αλληλεγγύης εδώ και χρόνια. Στόχο έχει την εντατικοποίηση του ελέγχου και της καταστολής εντός των τειχών, τη διεύρυνση της φυλάκισης τους.                                                                                                                       Ο νέος Σωφρονιστικός Κώδικας εισάγει τη λειτουργία φυλακών τύπου ΄Γ και ειδικών συνθηκών κράτησης, τον διαχωρισμό των κρατούμενων, τα πειθαρχικά, τη θεσμοθέτηση της βίας από τους ανθρωποφύλακες προς τους κρατούμενους, τους σωματικούς ελέγχους, τον περιορισμό και το κόψιμο των αδειών, την χρήση του κατ’οίκον περιορισμού και του ηλεκτρονικού βραχιολιού ως αντικατάσταση των αδειών και των αναστολών, τη διεύρυνση του ρόλου του εισαγγελέα και του συμβουλίου της φυλακής, τον πλήρη έλεγχο όλων των κοινωνικών επαφών των κρατουμένων, και πολλά άλλα. Είναι μια ακόμη πινελιά στον καμβά της σύγχρονης ολοκληρωτικής δημοκρατίας, που θέλει ένα κράτος πανταχού παρόν, εύρυθμο, ευέλικτο, συμπαγές, με λυμένες τις εσωτερικές του αντιθέσεις και με την επιβολή της παρουσίας και της βίας του αδιαμφισβήτητες. Η σφυρηλάτηση του νέου περιβάλλοντος ασφάλειας και η περαιτέρω εγκαθίδρυσή του ως αιτήματος εντός του κοινωνικού σώματος, θα πρέπει να περάσει πάνω από όσους περισσεύουν και όσους αντιστέκονται. Και τόσο για τους κρατούμενους, όσο και ιδιαίτερα για όσου έχουν λάβει αγωνιστική θέση εντός των τειχών αλλά και για τους, από πολιτική θέση, εχθρούς της κυριαρχίας, ο νέος σωφρονιστικός νόμος αποτελεί μια πράξη πολέμου.
Από τις 26/10 έχουν ξεκινήσει σε γυναικείες και αντρικές φυλακές, κινητοποιήσεις ενάντια στο νέο Σωφρονιστικό Κώδικα. Παράλληλα, από τις 11/11 οι αναρχικοί σύντροφοι και μέλη του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα και Νίκος Μαζιώτης πραγματοποιούν απεργία πείνας.                                                                                                                                        Η επιτροπή κρατουμένων έχει θέσει ως αιχμή την ικανοποίηση 12 αιτημάτων:
1) Την κατάργηση του εισαγγελικό βέτο. Το συμβούλιο φυλακής να αποφασίζει δημοκρατικά κατά πλειοψηφία και να μην προσβάλλεται η απόφασή του από την προσφυγή του εισαγγελέα. 2) Τη θεσμοθέτηση της άδειας ως δικαίωμα του κρατούμενου και όχι ως ευεργέτημα, εφόσον δεν υπάρχουν εις βάρος του ενεργά πειθαρχικά. 3) Την απόσυρση της περίπτωσης κατ’ οίκον κράτησης ή ηλεκτρονικού βραχιολιού αντί για κανονική άδεια. 4) Την κατάργηση της περίπτωσης κατ’ οίκον περιορισμού με ηλεκτρονικό βραχιολάκι που αντικαθιστά την υφ’ όρων απόλυση του κρατούμενου. 5) Η ηλεκτρονική επιτήρηση ή το μέτρο του κατ’ οίκον περιορισμού μπορεί να λειτουργεί σε προγενέστερο χρονικό διάστημα από την άδεια ή την υφ’όρων απόλυση του κρατούμενου. 6) Την άμεση απόσυρση της ρύθμισης για επαναφορά ειδικών συνθηκών φυλακών τύπου Γ’. 7) Τη διόρθωση του άρθρου σχετικά με την ταπεινωτική γύμνωση του κρατουμένου για τον έλεγχό του. 8) Την απόσυρση της αναστολής της εκπαίδευσης του κρατουμένου. 9) Την κατάργηση του ηλεκτρονικού φακελώματος των προσώπων που επικοινωνούν με τους κρατούμενους. 10) Την απόσυρση της σημείωσης που δίνει στο δικαστικό λειτουργό που διέταξε την προσωρινή κράτηση κρατουμένου τη δυνατότητα να προσβάλλει το δικαίωμά του στην εκπαιδευτική άδεια. 11) Τη διεύρυνση της δυνατότητας παρακολούθησης των σπουδών των κρατουμένων φοιτητών χωρίς τους αυθαίρετους και αντιεκπαιδευτικούς περιορισμούς. 12) Την απόσυρση της παράγραφος ουσιαστικά ακυρώνει το δικαίωμα του κρατουμένου στην απεργία πείνας, επιτρέποντας το βασανιστήριο της υποχρεωτικής σίτισης με διαταγή του δικαστικού λειτουργού.                                                                                      

Οι σύντροφοι Ρούπα-Μαζιώτης έχουν θέσει τα εξής αιτήματα:
1) Να αποσυρθεί η φωτογραφική διάταξη στο αναφορικά με την κράτηση σε αστυνομικά τμήματα. Να μην επανέλθει το καθεστώς φυλακών τύπου Γ΄. 2) Να βγει άμεσα ο Νίκος Μαζιώτης από την απομόνωση όπου κρατείται με απόφαση του υπουργείου από τον περασμένο Ιούλιο. 3) Να εισαχθεί ρύθμιση στον σωφρονιστικό κώδικα για την ελαστικοποίηση του ωραρίου των επισκεπτηρίων με γνώμονα την συχνότητα των επισκεπτηρίων που έχει ένας κρατούμενος. Για παράδειγμα ένας κρατούμενος που έχει μία (1) φορά τον μήνα επισκεπτήριο ή δεν έχει καθόλου να μπορεί να επεκτείνει τον χρόνο της συνάντησης. 4) Να υπάρχει ειδικός χώρος επισκεπτηρίων για συνάντηση γονέων με τα παιδιά τους (στις αντρικές φυλακές Κορυδαλλού δεν υπάρχει τέτοιος χώρος) και όταν η συχνότητα των συναντήσεων είναι σπάνια, να αυξάνεται ανάλογα ο χρόνος συνάντησης.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε την περίοδο που έρχεται αυτός ο νέος σωφρονιστικός κώδικας, αυτή η αναδιαμόρφωση των συνθηκών εντός των φυλακών. Η κυβερνοαριστερά του σύριζα έχει υιοθετήσει πλήρως την ρητορική της ανάπτυξης, έχοντας δώσει τα εχέγγυα στους αμερικάνους, ευρωπαίους,κινέζους και λοιπούς διενθνείς συμμάχους της, δημιουργίας ενός φιλικού προς τις επενδύσεις περιβάλλοντος. Ένα περιβάλλον με πολιτικές, θεσμικές και κοινωνικές προεκτάσεις που εγγυάται την ανεμπόδιστη κερδοφορία του κεφαλαίου. Το κράτος έχει συνέχεια και η μεταμνημονιακή εποχή είναι διάπλατα μπροστά μας και περιλαμβάνει ειδικές οικονομικές ζώνες εξαίρεσης, λεηλασία φυσικών πόρων, καταστροφή του περιβάλλοντος, αναδιάρθρωση του οικονομικού μοντέλου και βίαιη αλλαγή του τρόπου ζωής του πληθυσμού. Ένα περιβάλλον συρρίκνωσης δικαιωμάτων, ανεργίας και φθηνής, ευέλικτης εργασίας, ασφάλειας και τάξης με αποστειρωμένα εμπορικά κέντρα που θα σουλατσάρουν οι γραβατομένοι υπάλληλοι πολυεθνικών και οι ντόπιοι πλούσιοι.
Έτσι έρχεται και η φυλακή να αναδιαρθρωθεί ως η πιο αιχμηρή εκδοχή του κοινωνικού ελέγχου, της καταστολής και της ποινικής διαχείρισης της φτώχειας. Για να αποτελεί φόβητρο για όσους και όσες εν δυνάμει μπορούν να αποτελέσουν κίνδυνο για την ομαλότητα της καπιταλιστικής ανάπτυξης και λεηλασίας. Είτε συνειδητά αγωνιζόμενοι εναντίον των προσταγών της εξουσίας, είτε ασυνείδητα αρνούμενοι την ιδιοκτησία είτε αυτών που η φιγούρα τους δεν χωράει στους κυρίαρχους σχεδιασμούς -κοινωνικά αποκλεισμένοι, μετανάστες, τοξικοεξαρτημένοι, μικροπαραβάτες κλπ-. Ταυτόχρονα, η φυλακή αποτελεί ακόμα ένα πεδίο καπιταλιστικής κερδοφορίας, με τις εταιρίες ηλεκτρονικής επιτήρησης και ασφάλειας να πλουτίζουν πάνω στα σώματα των κρατουμένων. Που για άλλη μια φορά είναι πειραματόζωα κατασταλτικών σχεδιασμών, με τα βραχιολάκια να προεικονίζουν το μέλλον μιας ζοφερής πραγματικότητας ολοκληρωτικού ηλεκτρονικού ελέγχου.
Με την ασφάλεια, την ευταξία, την εξατομίκευση να έχουν αναγορευτεί σε κυρίαρχες αξίες, η ίδια ύπαρξη των φυλακών συμπυκνώνει ιδιαίτερα νοήματα. Σ’ έναν κατακερματισμένο κοινωνικό ιστό ο διαχωρισμός των ”κακών” εντός των τειχών έρχεται να ενώσει και να νοηματοδοτήσει την ύπαρξη αυτών που είναι εκτός, πάνω στην κατεύθυνση του καλού πολίτη, του νοικοκυραίου που δεν δημιουργεί προβλήματα. Με την επιβράβευση της υπακοής να είναι η ελευθερία της επιβίωσης εκτός της φυλακής, μιας στρεβλής αντίληψης της ελευθερίας που δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά το άλλοθι της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, της καπιταλιστικής σκλαβιάς και του ελέγχου από την εξουσία.
Οι αριστεροί νεόκοποι διαχειριστές των ζωών μας, γραπωμένοι στην εξουσία, με τον νέο σωφρονιστικό κώδικα, ικανοποιούν το συντηρητικό ακροατήριο τους, διαφοροποιούνται από την αντιπολίτευση με ένα μανδύα ψευτοπροοδευτικότητας κάποιον άρθρων, αλλά στην ουσία του επιτίθενται σε δικαιώματα των φυλακισμένων για να θωρακίσουν την νεοφιλελεύθερη ανάπτυξη και την καπιταλιστική ερημοποίηση.

Ας σταθούμε πιο συγκεκριμένα  σε ορισμένες παραγράφους και άρθρα του νέου σωφρονιστικού κώδικα:

-Η “έννομη τάξη” δεν περιλαμβάνει μόνο το χωροταξικό της φυλακής, αλλά εκτείνεται σε όλο το χωροχρονικό της ζωής του κρατουμένου, μπορεί να επιτευχθεί με τη νέα ρύθμιση που περιλαμβάνει την τοποθέτηση ηλεκτρονικού βραχιολιού στον κρατούμενο εκτός φυλακής , κάτι που θα επιτρέπει την 24ωρη παρακολούθησή του στις άδειες που θα παίρνει από τη φυλακή ή ακόμα, με τη διεύρυνση του νομικού πλαισίου, μπορεί να συνοδεύσει την ποινή του κατ’ οίκον περιορισμού.

-Αντί των φυλακών τύπου Γ, θεσμοθετούνται πλέον πτέρυγες τύπου Γ σε όλες τις φυλακές της χώρας , που αποβλέπουν στην ενστάλαξη του φόβου σε όλους τους κρατουμένους , δημιουργώντας την απειλή περαιτέρω στέρησης της ελευθερίας τους, μιας φυλακής μέσα στη φυλακή, εάν κ εφόσον αυτοί αντισταθούν στις απάνθρωπες συνθήκες κράτησής τους. Η αισθητηριακή στέρηση κ εν τέλει ο περιορισμός κάθε ενδιαφέρουσας απασχόλησης κ ο εξαναγκασμός σε απραξία επιτείνουν τον εγκλωβισμό σε μία ήδη οδυνηρή κατάσταση.

-Το δημοκρατικό κράτος μη θέλοντας να τσαλακώσει τον ανθρωπιστικό του μανδύα, με τη νέα διάταξη για εξαναγκαστική σίτιση (σε απεργία πείνας), αφαιρεί το δικαίωμα των κρατουμένων σε απεργία πείνας, μέσω της οποίας οι κρατούμενοι διαχρονικά πραγματοποιούν ατομικούς κ συλλογικούς αγώνες.

-Μέσω της δημιουργίας ηλεκτρονικού τηλεφωνικού κέντρου θεσμοθετείται το φακέλωμα συγγενικών κ φιλικών προσώπων των κρατουμένων. Το ίδιο συμβαίνει σε περίπτωση επισκεπτηρίου, με στόχο την απομόνωση των κρατουμένων από τον έξω κόσμο αλλά κ τη στοχοποίηση  κ τον έλεγχο (έγκριση τηλεφώνων) των φιλικών κ συγγενικών τους σχέσεων.

-Οι σωματικοί έλεγχοι μέσω της απογύμνωσης, συμπεριλαμβανομένου κ του κολπικού ελέγχου που αφορά τις γυναίκες, στοχεύουν στον εξευτελισμό κ στην καθυπόταξή τους στην εξουσία της φυλακής.

-Κάθε σωφρονιστικός υπάλληλος έχει πλέον το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει βία απέναντι σε κάθε κρατούμενο/η ενάν θεωρήσει ότι κάτι τέτοιο είναι αναγκαίο, ακόμη και σε περίπτωση παθητικής αντίστασης. Ένα ακόμη σημείο της επίθεσης πάνω σε οποιαδήποτε αγωνιστική θέση μπορεί να προκύψει εντός της συνθήκης του εγκλεισμού.
–Η περαιτέρω διεύρυνση του ρόλου του εισαγγελέα, που μπορεί  να ασκήσει βέτο στο δικαίωμα που έχει κάποιος κρατούμενος σε άδεια, ιδιαίτερα αν θεωρείται “επικίνδυνος”. Για περιπτώσεις δηλαδή με πειθαρχικά που μπορεί να έχουν από κινητοποιήσεις και για όσους διώκονται με 187Α, η συνθήκη αυτή θα είναι και η κυρίαρχη στην εκδικητική στάση του κράτους, ιδιαίτερα απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους.

Όσο και τα κοράκια των media  να σιωπούν για τον αγώνα των  φυλακισμένων πλήρως, την ίδια ώρα που ουρλιάζουν και προσπαθούν να προκαλέσουν μαζικές νευρώσεις προβάλλοντας τα πιο ειδεχθή εγκλήματα, για να έχουν μεγαλύτερα κέρδη, και να καλλιεργήσουν τεχνηέντως την εικόνα του τέρατος-έγκλειστου στη φυλακή, μια ματιά στον πληθυσμό αυτής θα μας δείξει την πραγματικότητα. Αυτής ενός ταξικού θεσμού εξορίας εντός της, των πιο φτωχών, κοινωνικά αποκλεισμένων, στρωμάτων. Υπάρχουν άνθρωποι στοιβαγμένοι στα μπουντρούμια της δημοκρατίας σε άθλιες συνθήκες για να συνεχίζει ο κόσμος να κοιτάζει την δουλειά του και να είναι υποτακτικός. Ταυτόχρονα, βασικό σημείο των παραπάνω, είναι και η ανηλεής επίθεση κράτους και κεφαλαίου σε όσους συνειδητά αγωνίζονται και εχθρεύονται αυτόν τον κόσμο, όσων προπαγανδίζουν την καταστροφή του καπιταλισμού και όχι τη μεταρρύθμισή του. Αυτά αντανακλώνται στο νέο σωφρονιστικό κώδικα και απορρέουν από τη συνολική συνθήκη εξαίρεσης που επιβάλλεται πάνω στους κρατούμενους αγωνιστές. Μια συνθήκη που είναι κομβική για της επίθεση πάνω στα ίδια τα περιεχόμενα του αγώνα, στο κίνημα, στις δομές του, στους κρατούμενούς του. Η χρήση και διεύρυνση του τρομονόμου είναι ενδεικτική της συνολικής αυτής απόπειρας που έχει ως στόχο να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος απέναντι στο φόβο που πάντα έχουν οι κυρίαρχοι, αυτόν της γενικευμένης κοινωνικής έκρηξης, της επαναστατικής προοπτικής.

Ο αγώνας των φυλακισμένων αλλά και η απεργία πείνας των αναρχικών συντρόφων μελών του Επαναστατικού Αγώνα Ρούπα/Μαζιώτη ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα, πέρα από δίκαιος, είναι αγώνας που αφορά όλα τα καταπιεσμένα κοινωνικά κομμάτια. Εμείς από την πλευρά μας είμαστε συνειδητά δίπλα τους για να διευρυνθεί ο αγώνας τους. Από το δικό μας μετερίζι, αναγνωρίζοντας ότι η φυλακή είναι θεμέλιος λίθος του καπιταλιστικού οικοδομήματος, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι την καταστροφή κάθε φυλακής, μέχρι τη δημιουργία ενός κόσμου αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

ΑΛΛΗΛΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ Ε.Α., Π. ΡΟΥΠΑ ΚΑΙ Ν. ΜΑΖΙΩΤΗ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 11/11

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Εκδήλωση – συζήτηση: Ο νέος σωφρονιστικός κώδικας, η απεργία πείνας Ρούπα – Μαζιώτη και ο αγώνας των κρατουμένων

Τηλεφωνική επικοινωνία με έγκλειστο σύντροφο και με μέλος της επιτροπής κρατουμένων από τις φυλακές Κορυδαλλού

Παρασκευή 24/11 στις 19:00
στο αναρχικό αντιεξουσιαστικό στέκι Άτακτον

Έρχεται η ώρα η φυλακή να αναδιαρθρωθεί ως η πιό αιχμηρή εκδοχή του κοινωνικού ελέγχου, της καταστολής και της ποινικής διαχείρισης της φτώχειας. Για να αποτελεί φόβητρο για όσους και όσες εν δυνάμει μπορούν να αποτελέσουν κίνδυνο για την ομαλότητα της καπιταλιστικής ανάπτυξης και λεηλασίας. Είτε συνειδητά αγωνιζόμενοι εναντίον των προσταγών της εξουσίας, είτε ασυνείδητα αρνούμενοι την ιδιοκτησία ή η φιγούρα τους δεν χωράει στους κυρίαρχους σχεδιασμούς.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΑΛΛΗΛΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ Ε.Α., Π. ΡΟΥΠΑ ΚΑΙ Ν. ΜΑΖΙΩΤΗ, ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 11/11

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

Εισήγηση εκδήλωσης ” Οι αγώνες των ιθαγενών Μαπούτσε και η απαγωγή και δολοφονία του αναρχικού Santiago Maldonado”

Οι αγώνες  των ιθαγενών Μαπούτσε

και η απαγωγή και δολοφονία του αναρχικού Santiago Maldonado

 

Λατινική Αμερική μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η ιστορία όλης της λατινικής Αμερικής είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό η ιστορία της γέννησης και εδραίωσης του καπιταλισμού. Τόσο για τη λεηλασία που έχει συμβεί στα εδάφη, τα ποτάμια, το υπέδαφος, τους λαούς και τις φυλές που κατοικούσαν εκεί, όσο και για τον τρόπο, την ένταση και την αμείλικτη διάσταση που έχει η δημιουργία των σύγχρονων κρατών και την νεότερης πολιτικής ιστορίας. Κάνοντας μια μετάβαση στα νεότερα χρόνια μετά τον  ΄Β Παγκόσμιο πόλεμο και ιδιαίτερα στις δεκαετίες του ’60 και ’70, παρατηρούμε πως η κυριαρχία του αμερικανικού κράτους, της πολιτικής του σε παγκόσμιο επίπεδο, της οικονομικής του δύναμης, θα καρφώσει τον επεμβατικό, στρατιωτικό και βρώμικο χαρακτήρα της στην καρδιά των λαών της Λατινικής Αμερικής. Στο οικονομικό επίπεδο, η ένταση της ιδιωτικοποίησης κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής, το πέρασμά τους στα χέρια των μεγάλων πολυεθνικών, το τσάκισμα και  ξερίζωμα των ντόπιων πληθυσμών, η εκβιομηχάνιση, η επιβολή ελεγχόμενων από τα δυτικά συμφέροντα κυβερνήσεων, ο έλεγχος της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, αλλά –και ίσως αυτό που συμπυκνώνει τα παραπάνω-, το οργανωμένο σχέδιο της επέμβασης απέναντι σε κάθε επαναστατικό τοπικό κίνημα, η υποστήριξη αλλά και ευθεία οργάνωση στρατιωτικών πραξικοπημάτων, συνθέτουν τον καμβά εκείνων των ετών, με χαρακτηριστικές τις περιπτώσεις της Χιλής και της Αργεντινής, λόγω και του ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για τη σημερινή εκδήλωση.

 

Αργεντινή και Χιλή: σύντομη αναφορά στην κοινωνικοπολιτική κατάσταση.

Η ανατροπή του Αλιέντε στη Χιλή και η χούντα Πινοσέτ που διήρκησε μέχρι  το 1990 όπου και η χώρα πέρασε στην νεότερη ιστορία με τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, άφησε πίσω της χιλιάδες νεκρούς και εξαφανισμένους αντιφρονούντες, πολιτικούς αντιπάλους, ιθαγενικούς πληθυσμούς, απίστευτη βαρβαρότητα, οικονομική καταστροφή, εξαθλίωση. Οι κάθε είδους στρατιωτικές δικτατορίες των τότε δεκαετιών, πήγαν χέρι χέρι με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που έμπαιναν σε εφαρμογή, με το χτύπημα των αντιστασιακών κινημάτων που πολεμούσαν για ένα καλύτερο κόσμο, με το άνοιγμα του δρόμου για την πλήρη επέλαση του ιδιωτικού κεφαλαίου. Είναι γνωστή πλέον η χρηματοδότηση των στρατιωτικών δικτατοριών από πολυεθνικές εταιρίες, καθώς για αυτές θα κάνανε την απαραίτητη «βρώμικη δουλειά», αφήνοντας τους ουσιαστικά γη και ύδωρ έναντι ψίχουλων. Αντίστοιχα και στην Αργεντινή, που μετά από πολλές αναταραχές και αλλαγές στον πολιτικό και κοινωνικό χάρτη, η ήττα των περονιστών έφερε και άλλη μία δικτατορία με επικεφαλής τον Βιντέλα που διήρκησε μέχρι και το 1983.

Από εκεί και πέρα, αυτό που θα πρέπει να σημειώσουμε είναι πως τα μέρη αυτά έμειναν κατεστραμμένα οικονομικά και κοινωνικά, με τεράστια δημόσια χρέη, με το πολιτικό προσωπικό αυτών των δικτατοριών να παραμένει σε οργανικές θέσεις (ιδιαίτερα στην περίπτωση της Χιλής), με τα σύγχρονα κράτη να διατηρούν νόμους από τις τότε χούντες (όπως ο αντιτρομοκρατικός που είναι δημιούργημα της περιόδου Πινοσέτ και που χρησιμοποιείται ακόμη ως όπλο απέναντι σε πολιτικούς κρατούμενους, ανάμεσά τους και οι Μαπούτσε), με μεγάλες πολυεθνικές να έχουν αγοράσει τεράστιες εκτάσεις και πλουτοπαραγωγικές πηγές, με την επόμενη μέρα να είναι η συνέχεια της νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης, καθώς στο όνομα της ανάπτυξης, της αποπληρωμής των χρεών, της καλυτέρευσης της οικονομίας τους, τα κράτη αυτά προχώρησαν σε γενικευμένες ιδιωτικοποιήσεις. Χαρακτηριστικότερο  παράδειγμα αυτό της Αργεντινής που η επί χρόνια οικονομική ύφεση, κάτω από την πίεση του ΔΝΤ και των αντίστοιχων πολιτικών, οδήγησε σε μια κοινωνική εξέγερση το 2001.Η συνέχεια ήταν  η έλευση των Κίρχνερ στην εξουσία, την έναρξη των νέο-σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών τους ενός σύγχρονου κευνσιανού προγράμματος, που ωστόσο στο επίπεδο των μεγάλων έργων όπως οι εξορυκτικές βιομηχανίες, συνέχισαν την συνθήκη που είχε ξεκινήσει από το 1990, με το κράτος να ρίχνει μεγάλο βάρος σε αυτούς τους τομείς. Η περίδος Κίρχνερ χαρακτηρίζεται  και από την μεγάλη υπαναχώρηση των κοινωνικών, ριζοσπαστικών κινημάτων και δυνάμεων των προηγούμενων χρόνων Είναι παρακαταθήκη όλων των παραπάνω η κατάσταση που αντιμετωπίζουν σήμερα τόσο οι ιθαγενικοί πληθυσμοί, όσο και συνολικά οι από τα κάτω στις περιοχές αυτές.

 

Η περίπτωση της Benetton.

Συγκεκριμένα στο παράδειγμα της Benetton: Για να κατανοήσουμε την παρούσα κατάσταση, είναι σημαντικό να εξετάσουμε την προέλευση των τεράστιων εκτάσεων ιδιοκτησίας της. Πολλοί ιστορικοί πιστεύουν ότι οι Μαπούτσε ζούσαν στην Παταγονία από τις 11.000 π.Χ. Το Αργεντινό Κράτος κατέλαβε αυτά τα εδάφη από τους Mapuche στα τέλη του 19ου αιώνα. Από το 1878 έως το 1885, οι αργεντινοί δυνάμεις, υπό την ηγεσία του γνωστού αντι-ιθαγενούς μελλοντικού προέδρου Julio Argentino Roca, διεξήγαγαν την επιχείρηση με τίτλο «Η κατάκτηση της ερήμου». Ο πρωταρχικός στόχος ήταν να διεκδικήσει το έδαφος για την γεωργία της Αργεντινής. Φυλετικές και κοινωνικές δαρβινιστικές ιδέες χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν την απέλαση μέχρι και 15.000 ιθαγενών από τα εδάφη τους. Η κατάκτηση χρηματοδοτήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τα βρετανικά κονδύλια και τα στρατεύματα της Αργεντινής οπλίσθηκαν με βρετανικά όπλα. Ως εκ τούτου, μεγάλο μέρος της κατακτημένης γης απονεμήθηκε στην αργεντίνικη Southern Land Company Ltd, με έδρα το Λονδίνο, το 1889. Η εταιρεία μετονομάστηκε σε Compañía de Tierras del Sud Argentino SA (CTSA) το 1982.

Το 1991 η κυβέρνηση πώλησε το CTSA και όλη την γη που κατείχε στην Edizone Holding International, εταιρεία που ανήκε στην Benetton . Η εταιρεία αγόρασε το οικόπεδο για $ 80 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, ένα κλάσμα της τρέχουσας αξίας του. Τέλος, δε θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε το ρόλο της οικογένειας Bullrich, μέλος της οποία είναι και η Patricia Bullrich, υπουργός ασφαλείας και σφοδρή πολέμιος των Mapuche. Η οικογένεια αυτή, από τις παλιές ισχυρές  της Αργεντινής, έβγαλε πολλά χρήματα στην περίπτωση της πώλησης της γης στην Benetton σε ρόλο μεσολαβητή. Η πώληση αυτή είναι σημαντική για να καταγραφεί η καταπίεση των Mapuche στην Παταγονία, καθώς διαπίστωσαν ότι δεν ήταν μόνο το κράτος που τους εξουσίαζε, αλλά και τα ιδιωτικά εταιρικά συμφέροντα. Η περίπτωση της Benetton (που κατέχει και άλλες εταιρίες στα εδάφη των Μαπούτσε που δραστηριοποιούνται σε εξορύξεις πχ MinSud.S.A κλπ) δεν είναι η μοναδική στις δύο πλευρές της οροσειράς των Άνδεων. Ωστόσο στην επαρχία του Chubut, μεγάλο μέρος των διαμαρτυριών των ιθαγενών είναι ενάντια στις περιοχές της Benetton και αυτό γιατί η Benetton έχει στην κατοχή της κάτι παραπάνω από 900.000 εκτάρια σε όλη τη χώρα , ένα τρίτο των οποίων βρίσκονται στην επαρχία Chubut. Στην περιοχή επιχειρεί με κέντρο στην μονάδα του Leleque (180.000 εκτάρια)  στην περιοχή του Cushamen  στα βορειοδυτικά της επαρχίας.

Το 2006 η εταιρία  αναγνώρισε μερικώς τα συνταγματικά δικαιώματα του λαού μαπούτσε  ως προς την  γη τα ους και τους προσέφερε 7500 εκτάρια στην ζώνη του Esquel στην  επαρχία Chubut. Η επαρχιακή κυβέρνηση διέταξε την διεξαγωγή τεχνικών ερευνών για την πρόταση της εταιρίας, όμως αυτές κατέληξαν πως τα προσφερόμενα από την εταιρία εδάφη είναι  άγονα και ανεπαρκή για τις διεκδικήσεις των μαπούτσε.

 

Οι Μapuche και οι αγώνες για τη γη.

Οι Mapuche είναι ένας αρχέγονος λαός της νότιας Αμερικής που κατοικεί στα νότια της Χιλής και νοτιοδυτικά της Αργεντινής. Αποκαλούν τους εαυτούς τους «ανθρώπους της γης» και αυτό είναι το νόημα της λέξης Mapuche. Παραδοσιακά ζούσαν σε διευρυμένες οικογένειες, χωρίς σκλάβους ή αφέντες και δεν υπήρξαν ποτέ ένα ενωμένο έθνος, αλλά μάλλον μια ενότητα φυλών που μιλούσαν μια κοινή γλώσσα και είχαν κοινά πολιτιστικά στοιχεία.

Στην προφορική τους παράδοση έχουν σαν κορυφαίες στιγμές αντίστασης και μή υποταγής του λαού τους, αυτήν εναντίον της αυτοκρατορίας τον Ίνκας και αυτή εναντίον των ισπανών κατακτητών. Ιδιαίτερα εναντίον των αποικιοκρατών έγιναν γνωστοί σαν ο τελευταίος ιθαγενικός λαός που κατακτήθηκε και έχασε τη γη του το 1883 (κατά την δημιουργία των κρατών της Χιλής και αργεντινής). Σε μία θρυλική αντίσταση για πάνω από 300 χρόνια οι Mapuche διατήρησαν τον στρατιωτικό έλεγχο στο μεγαλύτερο μέρος της περιοχής τους, εξαπολύοντας αντάρτικο πόλεμο ενάντια στους Ισπανούς και καταστρέφοντας συστηματικά τους οικισμούς των εποίκων.

Από  την ευρωπαϊκή κατάκτηση, οι ιθαγενικοί λαοί έχουν θεωρήσει παράνομη την κατάληψη της προγονικής τους γης. Κατά τη διάρκεια του 19oυ αιώνα και τις αρχές του 20ου το αργεντίνικο κράτος δεν αναγνωρίζει την νομική  ύπαρξη των ιθαγενικών λαών, ούτε των  δικαιωμάτων τους στη γη τους. Το 1989 έως το 1992 δυναμώνουν τα διάφορα κινήματα ιθαγενικής αξίωσης  σε όλη τη λατινική Αμερική. Το 1994 το αργεντίνικο κράτος  μεταβάλλει την στάση του και αναγνωρίζει για πρώτη φορά τα δικαιώματα των ιθαγενών, μεταξύ των οποίων και “την κτήση και κοινοτική ιδιοκτησία της γης που παραδοσιακά καταλαμβάνουν”. Ακολουθούν  άλλοι νόμοι και μετατροπές νόμων που αναγνωρίζουν τα δικαιώματα των ιθαγενών και της  γης τους..

Το 2006, περνάει  επείγον νόμος ιθαγενικών εδαφών που ορίζει απογραφή κοινοτήτων και εδαφών και  αναστέλλει τις εκδιώξεις των ιθαγενών από τα εδάφη τους έως ότου ολοκληρωθεί. Ο νόμος αυτός είναι ένα βήμα για την επισημοποίηση της  κοινοτικής ιδιοκτησίας  τους.

Η διαμάχη οξύνεται το 2017 ενόψει  της λήξης της περιόδου  αναστολής των  εκδιώξεων στις 23 Νοέμβρη του 2017, παρά το γεγονός ότι είχε ολοκληρωθεί μόνο το 30%(459  από τις 1532 κοινότητες) της απογραφής. Μεταξύ των περιοχών που δεν είχε ολοκληρωθεί η απογραφή βρίσκονται και οι περιοχές Neuquen, Rio Negro, Santa  Cruz.

Ιθαγενικές  οργανώσεις, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πολιτικά κόμματα ζήτησαν την χρονική επέκταση της ισχύος του νόμου, το κοινοβούλιο ξεκίνησε τον Σεπτέμβρη του 2017 τη δοκιμαστική χρονική επέκταση του νόμου, αυτή τη φορά έως τον Ιούνιο του 2020.

Η αντίσταση των πληθυσμών εκεί αφορά μια σειρά δραστηριοτήτων που καταστρέφουν το φυσικό κόσμο, καταπατούν τα πατρογονικά τους εδάφη και τους εξωθούν από τα μέρη τους. Εξορύξεις, πετρελαϊκές, δημιουργία θέρετρων για τουρισμό, υλοτομία και πολλά άλλα είναι μια σειρά καπιταλιστικών επεμβάσεων στις οποίες οι Μαπούτσε αλλά και άλλοι αγωνιζόμενοι/ες στέκονται απέναντι εδώ και δεκαετίες με βαρύ φόρο σε αίμα, δολοφονίες, φυλακισμένους. Στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 οι Μαπούτσε ξεσηκώθηκαν, καθώς οι κοινότητες εγκαινίασαν τις καταλήψεις γης και έριξαν τους φράκτες ώστε να μεγαλώσει η έκτασή τους. Αλλά το φασιστικό πραξικόπημα του 1973 υπό τον Πινοσέτ, με τη βοήθεια των ΗΠΑ, έφερε μια νέα εκστρατεία τρόμου ενάντια στους Μαπούτσε. Από τη χούντα του Πινοσέτ, οι περιοχές των Μαπούτσε έχουν δεχθεί μια τρομερή αρπακτική επίθεση από έναν αριθμό πολυεθνικών εταιριών που ασχολούνται με υλοτομία, υδροηλεκτρικά φράγματα, εξορύξεις και πετρέλαιο. Αλλά η αντίσταση των Μαπούτσε έχει αναπτυχθεί πάλι τόσο στη Χιλή όσο και στην Αργεντινή.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90, οι κοινότητες εξαπέλυσαν νέες καταλήψεις γης, δολιοφθορές και εμπρησμούς σε φορτηγά, σπίτια τσιφλικάδων, και μονοκαλλιέργειες. Τα μπλόκα σε δρόμους αναπτύχθηκαν για να εμποδιστεί η βιομηχανική ανάπτυξη και τα υδροηλεκτρικά φράγματα. Ένα αγροτικό κονσόρτσιουμ υπολόγισε το 2004 ότι τα προηγούμενα 5 χρόνια εγκαταστάσεις και εξοπλισμός δασοκομικών εταιριών είχαν δεχθεί πάνω από 600 επιθέσεις από Μαπούτσε, με ζημιές πάνω από ένα δισ. πέσος (πάνω από 2 εκ. ευρώ).

Η αντίστασή τους οδήγησε σε συγκρούσεις με τα Χιλιανά ΜΑΤ, όπου οι Μαπούτσε κουκουλωμένοι χρησιμοποιούσαν σφεντόνες για να αντιμετωπίσουν τις επιδρομές των ΜΑΤ. Οι Μαπούτσε που ζουν σε πόλεις όπως το Τεμούκο, αγωνίζονται να διατηρήσουν τη γλώσσα και την κουλτούρα τους. Ιθαγενείς φοιτητές έχουν καταλάβει κτίρια στην πόλη, μπλοκάρουν δρόμους και αντιμετωπίζουν τις επιθέσεις των μπάτσων.

1996-2004: Η κατασκευή του Υδροηλεκτρικού Σταθμού Ralco, του μεγαλύτερου υδροηλεκτρικού σταθμού της Χιλής, κατά τη δεκαετία του 1990 ήταν εξαιρετικά κομβικό ζήτημα για τους Mapuche  και τους  pro-Mapuche, καθώς επρόκειτο να πλημμυρίσει ιερή γη, συμπεριλαμβανομένου ενός νεκροταφείου Mapuche.

Νοέμβριος του 2002:  Δολοφονία του νεαρού Μαπούτσε Άλεξ Λέμουν.10 Μαΐου 2005: Ο Zenan Diaz Necul, ένας νεαρός Μαπούτσε, ισοπεδώθηκε από όχημα οπλισμένων φρουρών της δασικής εταιρίας Forestal Mininco σε οδόφραγμα που είχαν στήσει Μαπούτσε στην πόλη Collipulli στη Χιλή.3 Ιανουαρίου 2008: δολοφονείται ο, φοιτητής Μαπούτσε, Ματίας Βαλεντίν Κατριλέο στο Τεμούκο, σε συμπλοκή με τους καραμπινιέρος, κατά τη διάρκεια κατάληψης γης. Συγκρούσεις ξεσπούν στο Σαντιάγκο και άλλες περιοχές της χώρας όπου χιλιάδες άνθρωποι πραγματοποιούν διαδηλώσεις.2009: Πολυάριθμα περιστατικά, όπως καταλήψεις γης, εμπρησμοί ιδιωτικής ιδιοκτησίας των εταιριών και των σφετεριστών της γης και διαδηλώσεις στην Araucania. Μετά από τους πρόσφατους θανάτους μερικών από τους ακτιβιστές της, η οργάνωση Mapuche Coordinadora Arauco-Malleco διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο οργανώνοντας και υποστηρίζοντας βίαιες καταλήψεις γης και άλλες άμεσες δράσεις, όπως καύση σπιτιών και αγροκτημάτων, που κατέληξαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία.2010: Μαζική απεργία πείνας πολιτικών κρατουμένων Mapuche ενάντια στην αντι-τρομοκρατική νομοθεσία.

 

Η αντίσταση στο pu lof cushamen.

Στις 13 Μάρτη του 2015, μια κοινότητα Μαπούτσε που ανήκει στην M.A.P( αυτόνομο κίνημα Μαπούτσε του Pu Lof) , δημιούργησε ένα lof επονομαζόμενο ”Pu Lof σε αντίσταση” μέσα στο τμήμα Leleque στην θέση  Vuelta del Rio, ανάμεσα στις περιοχές Cholila και  Esquel. Τα εδάφη αυτά, ιδιοκτησίας Benetton, καταλαμβάνονται από τους ιθαγενείς. Στα τέλη του Ιούνη του 2016 ΕΚΑΜ και άλλες αστυνομικές δυνάμεις, εισβάλλουν βίαια στα κατειλημμένα εδάφη της κοινότητας “Pu Lof  σε αντίσταση”, υποθετικά σε αναζήτηση βοοειδών που ανήκουν στην Benetton. H διαδικασία αυτή άφησε πολλούς τραυματίες από τους ανθρώπους τις κοινότητας και 7 συλληφθέντες.

Τον Σεπτέμβρη του 2016 μέλη του lof μπλοκάρουν τον δρόμο από τον οποίο περνά το τουριστικό τραίνο la trochita και από τότε και στο εξής επαναλαμβάνουν μπλοκαρίσματα δρόμων, ειδικά  του εθνικού δρόμου 40.Στις 10-11 Γενάρη του 2017 η κοινότητα του Cushamen δέχεται μια βίαιη επίθεση από την gendarmeria και την επαρχιακή αστυνομία του Chubut. Τα σώματα ασφαλείας πυροβόλησαν εναντίον των ιθαγενών, κατέστρεψαν τα καταλύματά τους   και συνέλαβαν πολλά από τα μέλη της. Η καταστολή  δημιούργησε σκάνδαλο και τα μέλη του lof κατήγγειλαν πως  η παράνομη εκκένωση  του καταυλισμού, έγινε κατόπιν ανεπίσημου αιτήματος της Benetton.

 

Δίωξη του Facundo Jones Huala.

Ο ιθαγενής ηγέτης (lonko) Facundo Jones Huala ,μέλος της κοινότητας Μαπούτσε του Cushamen, υπήρξε αντικείμενο προσοχής  του  εθνικού τύπου από το 2013 , όταν συνελήφθη  στην Χιλή με κατηγορίες οπλοκατοχής και παράνομης εισόδου στη χώρα. Στις 27 Μαΐου το 2016, ο Huala συνελήφθη στο lof του Cushamen ως αποτέλεσμα αιτήματος έκδοσης του στην Χιλή για να δικαστεί για τα γεγονότα του 2013 και μιας εντολής κράτησής του από την αργεντίνικη δικαιοσύνη  για την υποτιθέμενη συμμετοχή του σε  εμπρηστική ενέργεια στην περιοχή του Bariloche. Αφέθηκε ελεύθερος τρεις μήνες μετά.

Στις 28 Ιουνίου του 2017,  ξανασυλλαμβάνεται με τις ίδιες κατηγορίες, γεγονός  το οποίο δημιούργησε  διαδοχικές πορείες και διαμαρτυρίες που απαιτούν την απελευθέρωσή του.
Στις 31 Ιουλίου του 2017, οργανώσεις Μαπούτσε και ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάνουν αποκλεισμό του ομοσπονδιακού δικαστηρίου του Bariloche και ζητούν την απελευθέρωση του Facundo. Η  συγκέντρωση δέχεται επίθεση και πολλοί συλλαμβάνονται.

Τα ξημερώματα της επόμενης μέρας  πραγματοποιείται εισβολή στην κοινότητα “Pu Lof σε αντίσταση” στο Cushamen χωρίς εισαγγελική εντολή. Σε  αυτή την επιχείρηση  εξαφανίζεται ο Santiago Maldonado. Η μέρα είναι η 1η Αύγουστου 2017.

 

                          Απαγωγή και δολοφονία του Santiago Maldonado.

Ο Santiago Maldonado, όντας αναρχικός, επέλεξε συνειδητά να σταθεί στο πλάι των αγωνιζόμενων Mapuche. Την μέρα εκείνη συμμετείχε στο μπλοκάρισμα της εθνικής οδού 40, που πραγματοποιούταν με απαίτηση την απελευθέρωση και άρση των κατηγοριών του Facundo Jones Huala. Μέσα σε λίγα λεπτά από το ξεκίνημα του μπλοκαρίσματος κατέφτασαν με οχήματα 30 οπλισμένοι μπάτσοι της εθνικής στρατιωτικής χωροφυλακής (gendarmeria). Σαν απάντηση στην καταστολή οι μπάτσοι δέχονται πέτρες, ενώ ρίχνουν πλαστικές σφαίρες και πυροβολούν με πραγματικά πυρά. Στην συνέχεια πυρπολούν σπίτια και υπάρχοντα της κοινότητας Lof, αναγκάζοντας τα άτομα που είχαν καταλάβει τον δρόμο να υποχωρήσουν πέρα από το ποτάμι. Ο Santiago Maldonado  μένει πίσω. Κάποιοι κάτοικοι του Lof βλέπουν άτομα της χωροφυλακής να αρπάζουν τον Santiago να τον ξυλοκοπούν και να τον βάζουν σε όχημα τους.Ο  Santiago παραμένει εξαφανισμένος να αγνοείται η τύχη του για παραπάνω από δυόμιση μήνες μέχρι να βρεθεί το πτώμα του στις 18/10 στο ποτάμι.

Αν και από την πρώτη στιγμή υπήρχαν επώνυμες καταγγελίες από Mapuche της εξαφάνισης και της ευθύνης της αστυνομίας γι’ αυτήν, οι αρχές αρχικά αρνήθηκαν σθεναρά το ίδιο το γεγονός της εξαφάνισης. Αυτή η άρνηση κάμφθηκε μόνο μπροστά στις κοινωνικές δυναμικές που αναπτύχθηκαν άμεσα, με μαζικές διαδηλώσεις και δυναμικές ενέργειες που απαιτούσαν να γυρίσει ζωντανός ο  Santiago. Έτσι μετά από 9 μέρες ξεκίνησε η “έρευνα” του αργεντίνικου κράτους, ικανός χρόνος για να ερευνούν τα ήδη πλυμένα και καθαρά τζιπ τις επιχείρησης, ενώ με νομικά κολπάκια να θεωρούν τους  Mapuche αναξιόπιστους μάρτυρες…

Όλο το διάστημα της εξαφάνισης, ένα πλήθος ενεργειών και διαμαρτυριών ανατάραξε την κοινωνική ομαλότητα στην αργεντινή. Μαζικές κινητοποιήσεις, σαμποτάζ και νυχτερινές επιθέσεις, μπλοκαρίσματα δρόμων και υπηρεσιών. Εδώ πρέπει να κάνουμε δύο σημειώσεις. Πρώτον ότι η εξαφάνιση του Maldonado, σε διάφορα κοινωνικά κομμάτια ξύπνησε μνήμες της στρατιωτικής Χούντας, όπου χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες απηχθήσαν και εξαφανιστήκαν απο τους στρατιωτικούς μηχανισμούς, όντας αυτή η μέθοδος η κατασταλτική αιχμή της δικτατορίας. Δεύτερον, ότι η υπόθεση Maldonado συνέπεσε χρονικά με την προεκλογική περίοδο, με αρκετούς πολιτικούς σχηματισμούς να θέλουν να την εκμεταλλευτούν αντιπολιτευτικά. Έτσι στην δημόσια σφαίρα αποκρύπτουν την πολιτική ταυτότητα, τις ριζοσπαστικές απόψεις του συντρόφου και τον ίδιο τον αγώνα των Mapuche, μέσα σε ένα κλίμα δημοκρατικής κατάφασης και στείρας διαμαρτυρίας.

Το αργεντίνικο καθεστώς ξεπλένοντας το αίμα από τα χέρια του από την αρχή πέρασε στην επίθεση, επικοινωνιακά και κατασταλτικά. Ένα όργιο παραπληροφόρησης και λασπολογίας εξαπολύθηκε στις τηλεοπτικές οθόνες, στις εφημερίδες και το διαδίκτυο, στο στόχαστρο ο αγώνας των  Mapuche, οι αναρχικοί -ες και ο ίδιος ο σύντροφος. Δεκάδες ρεπορτάζ και δηλώσεις αξιωματούχων, όπως “ο  Maldonado είναι στην παρανομία και στην Χιλή”, “είναι αιχμάλωτος των Mapuche”, “είναι ένας χίπις που χάθηκε” και πολλά άλλα προσβλητικά στην μνήμη του συντρόφου. Ταυτόχρονα σε πρώτο πλάνο ήταν η σπίλωση της ταυτότητας των Mapuche, η εγκληματοποίηση του αγώνα τους και η σκιαγράφηση τους ως νέο εσωτερικό εχθρό, κατηγορώντας τους ότι είναι βάρβαροι και εμποδίζουν τις έρευνες, ότι υποκινούνται από σκοτεινά ξένα κέντρα (χρηματοδότηση από Αγγλία), έχουν οργανικές σχέσεις με αντάρτικους σχηματισμούς (όπως η κολομβιανή FARC και το κουρδικό PKK), πλήρη ταύτιση του αγώνα τους με συγκεκριμένη οργάνωση (την RAM) κλπ. Έτσι ώστε όλο το ζήτημα της αυτοδιάθεσης και διεκδίκησης της προγονικής γής να αποπολιτικοποιηθεί και να καταλήξει σε υπόθεση ποινικής διαχείρισης και εφαρμογής των αντιτρομοκρατικών νόμων. Με την αφορμή της εξαφάνισης του συντρόφου οργανωθήκαν από την αστυνομία δεκάδες βίαιες εισβολές-έρευνες σε χώρους των Mapuche, ενώ δεν δίστασαν να εισβάλουν και στον χώρο που συμμετείχε και διέμενε ο Santiago την “Biblioteca del Rio”. Ενώ μπροστά στον φόβο των αναταραχών υπήρξαν κατασταλτικές επιχειρήσεις σε κοινωνικά κέντρα, αναρχικές βιβλιοθήκες και γενικά πολιτικούς χώρους, μαζικές προσαγωγές και εισβολές σε σπίτια, με τις παρακολουθήσεις σε αναρχικούς -ες να εντείνονται. Τα κέντρα των πόλεων καταλήθφηκαν από πάνοπλες αστυνομικές δυνάμεις στην προσπάθεια επίδειξης δύναμης, πρόληψης εξεγερσιακών γεγονότων και καλλιέργειας κλίματος φόβου, ανασφάλειας και εθισμού στην στρατικοποίηση. Εξέχουσα θέση σ’ όλη την αντιεξεγερτική καμπάνια του καθεστώτος είχε η υπουργός ασφάλειας Bullrich (της γνωστής οικογένειας), τόσο με τις εμπρηστικές δηλώσεις της όσο και με την διεύθυνση των κατασταλτικών επιχειρήσεων.

Όσα χρόνια και να έχουν περάσει από την δικτατορία, όσο και η δημοκρατία να προσπαθεί να ξεπλυθεί, η ουσία είναι η ίδια, είναι απλώς μία άλλη καπιταλιστική διαχείριση θωράκισης του κεφαλαίου και των ισχυρών. Η δημοκρατία μοιράζεται κοινές μεθόδους αντιμετώπισης των εχθρών τους με τις χούντες. Η εξαφάνιση, η κρατική δολοφονία του Santiago Maldonado δεν είναι η εξαίρεση, μια δημοκρατική ανωμαλία, αλλά έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά απαγωγών και δολοφονιών αγωνιστών στα δημοκρατικά χρόνια, και στην Χιλή και στην Αργεντινή. Να ρωτήσουμε τις δεκάδες οικογένειες Mapuche πού τα αγαπημένα τους πρόσωπα αγνοούνται χρόνια ή βρέθηκαν δολοφονημένα πεταμένα σε χαντάκια πώς αντιλαμβάνονται τους μπάτσους, τις εταιρίες και την δημοκρατία. Η αλήθεια είναι ότι ή έκταση που πήραν τα γεγονότα και οι κοινωνικές αντιδράσεις σε σχέση μ’ αυτήν την απαγωγή έχουν σχέση με το ότι ο αγνοούμενος ήταν λευκός, ενώ παρόμοια παρελθοντικά συμβάντα με ιθαγενείς θαφτήκαν κάτω από το πολύχρωμο θόρυβο των διαφημίσεων, της κοινωνικής αδιαφορίας και του διάχυτου ρατσισμού.

Μπροστά σ’ αυτήν την επιβαλλόμενη απομόνωση του αγώνα και των κοινοτήτων των Mapuche ο δρόμος που επέλεξε ο σύντροφος Santiago Maldonado μας εμπνέει. Η επιλογή του αγώνα, της ριζοσπαστικοποίησης αυτού, του σπασίματος των στερεοτύπων, της επικοινωνίας μεταξύ των καταπιεσμένων που αντιστέκονται και τελικά η επιλογή θέσης στα οδοφράγματα που ορθώνονται σ’ αυτόν τον κόσμο.

 

Αντί επιλόγου

O αγώνας των Mapuche για γή και ελευθερία άπτεται του γεγονότος της αποικιοκρατίας στη γή που γεννήθηκαν. Διεξάγεται ένας πόλεμος εδαφικής κυριαρχίας, με ταξικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Από την μία πλευρά τα κράτη, το κεφάλαιο, οι τσιφλικάδες, οι πολυεθνικές και γενικά το καπιταλιστικό μοντέλο καταπίεσης και παραγωγής, που αντιλαμβάνονται την γή ως πηγή πλουτισμού, εκμετάλλευσης πόρων και απομύζησης αυτής, οδηγώντας στην καταστροφή της με τις νέες τεχνικές, την βιομηχανοποίηση και εναπόθεση όλων των τοξικοτήτων που αυτές παράγουν μολύνοντας το περιβάλλον. Από την άλλη οι ιθαγενείς με μία διαφορετική αντίληψη και σχέση με την γή, όχι δυτικού τρόπου ιδιοκτησίας, αλλά με μία οργανική σχέση σεβασμού και ισορροπίας συγκροτώντας την ίδια τους την ταυτότητα ως αδιαίρετη με την γή. Με την αρπαγή και λεηλασία αυτής να οδηγεί σε καταστροφή του τρόπου ζωής τους, στην απώλεια της ταυτότητας τους.

Μεγάλα κομμάτια των κοινοτήτων Mapuche αρνιούνται την γενοκτονία τους, να είναι συνεργάσιμοι και παραδειγματικοί σκλάβοι. Διεκδικούν το δικαίωμα τους στην προγονική γή, διεκδικούν το δικαίωμα τους να οργανώνουν την ύπαρξή τους όπως αυτοί επιθυμούν. Αυτή η επιλογή αγώνα τους έχει φέρει αντιμέτωπους με τις κρατικές και καπιταλιστικές δομές και την καταστολή τους. Μέσα στο πέρασμα του χρόνου ο αγώνας ριζοσπαστικοποιήθηκε και έλαβε αντιθεσμικά, αντικρατικά και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Καταλήψεις γής, άμεσες δράσεις, μπλοκαρίσματα δρόμων, επιθέσεις συνθέσαν ένα εξεγερσιακό ψηφιδωτό αγώνα. Πολλοί αναρχικοί, ως ατομικότητες, αλλά και κομμάτια του συλλογικού αναρχικού κινήματος και στην Αργεντινή αλλά και διεθνώς βρέθηκαν στο πλευρό τους, ενώνοντας τις δυνάμεις τους με τους Mapuche.

Σ’ έναν τέτοιο δίκαιο αγώνα μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά δεν θα μπορούσαμε παρά να είμαστε μαζί τους. Γι’ αυτό η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη. Μέσα από την δράση μας στοχεύουμε να καταστρέψουμε αυτές τις δομές που προξενούν αυτά τα δεινά στον λαό των Mapuche. Να στείλουμε ένα δυνατό, ηχηρό μήνυμα ότι δεν είναι μόνοι τους σ’ αυτό τον αγώνα. Γιατί ξέρουμε ότι, για έναν κόσμο ελευθερίας και γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης, η καταστροφή του καπιταλισμού είναι πόλεμος, εδώ και τώρα.

 

 

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΣ BENETTON TA ΣΦΑΓΕΙΑ
ΣΤΟΥΣ
MAPUCHE ΓΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 

Για τον σύντροφο Santiago Maldonado
Θα πρέπει πάντα να τον έχουμε στην καρδιά μας σαν μαχητή, σαν κάποιο που αγωνίστηκε μαζί με άλλους να αλλάξει αυτήν την κοινωνία, που είναι πιό σημαντικά τα σκατένια εμπορεύματα από την ζωή.

Ο καλύτερος τρόπος να τον τιμήσουμε είναι να συνεχίσουμε να μαχόμαστε, να αψηφούμε το κράτος και το κεφάλαιο ακριβώς όπως έκανε και αυτός.

Ο Santiago Maldonado είναι αυτός που έδωσε μάχες στα οδοφράγματα της Chiloé, υπερασπιζόμενος την θάλασσα.

Ο Santiago Maldonado είναι αυτός που πολέμησε γιά την αχανή νότια γη.

Κάθε φορά που φυσάει ο δυνατός άνεμος στην Παταγονία, αυτός θα είναι εδώ.

Κάθε φορά που οι εξεγερμένοι του κόσμου προσπαθούν να κάνουν την έφοδο στον ουρανό, αυτός θα είναι εδώ

Ξεκουράσου σύντροφε, η θάλασσα, η γη και τα δάση που γι’ αυτά έδωσες την ζωή σου, περιμένουν να σου δώσουν καταφύγιο

SANΤIAGO MALDONADO PRESENTE!
MARICHIWEU
!

Ο αγώνας των ιθαγενών Mapuche και η απαγωγή και δολοφονία του αναρχικού S. Maldonado

Εκδήλωση – Συζήτηση:
Ο αγώνας των ιθαγενών Μαπούτσε σε Αργεντινή και Χιλή
Η απαγωγή και δολοφονία του αναρχικού Santiago Maldonado

Προβολή βίντεο:
Con los rebeldes siempre! (Πάντα με τους εξεγερμένους!)
των συντρόφων της συλλογικότητας la oveja negra

Παρασκευή 10/11 στις 19:00,
στο αναρχικό αντιεξουσιαστικό στέκι Άτακτον
(Άστιγγος 100 και Κανακάρη Ρούφου)

Ανοιχτά κάθε Παρασκευή μετα τις 19:00
Στο χώρο λειτουργούν:
βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων, δανειστική βιβλιοθήκη,
αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο, κινηματικό αρχείο έντυπων εκδόσεων

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ, ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΟΣΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ, ΕΞΕΓΕΙΡΟΝΤΑΙ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΟΥΝ

Εκδήλωση αλληλεγγύης με τηλεφωνική επικοινωνία με συντρόφισσες/ους από την κατάληψη Τερμίτα

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους
Θεματικό άνοιγμα του στεκιού
Παρασκευή 27/10 στις 19:00

Εκδήλωση αλληλεγγύης με τηλεφωνική επικοινωνία με συντρόφισσες/ους απο την κατάληψη Τερμίτα

στον χώρο επίσης λειτουργούν: αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο, δανειστική βιβλιοθήκη, βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων, κινηματικό αρχείο έντυπων εκδόσεων

ο χώρος είναι ανοιχτός κάθε Παρασκευή μετά τις 7

Αλληλεγγύη στον Κώστα Μπ. και τους συλληφθέντες των αντιφασιστικών κινητοποιήσεων στις 16/9

Αλληλεγγύη στον Κώστα Μπ. και στους συλληφθέντες των αντιφασιστικών κινητοποιήσεων στις 16/9

Ξημερώματα 17/9 και τέσσερα χρόνια από την δολοφονία Φύσσα, στον απόηχο των κινητοποιήσεων, συλλαμβάνεται από αστυνομικούς στον χώρο των Εξαρχείων, μεταξύ άλλων, ο 16χρονος Κώστας Μπ. Κατά την σύλληψή του, αλλά και καθ’όλη τη διάρκεια της μεταφοράς του στο τμήμα, ο συλληφθέντας βασανίζεται και ξυλοκοπείται από τους δεσμώτες του, στη συνέχεια έξω από την ΓΑΔΑ καταφέρνει να τους ξεφύγει δεμένος πισθάγκωνα, έως ότου χτυπηθεί από διερχόμενο αυτοκίνητο στην Λ. Αλεξάνδρας. Ως απάντηση σ’ αυτήν του την κίνηση δέχεται χτύπημα από κλόμπ στο κεφάλι και στην συνέχεια μεταφέρεται στο ΚΑΤ, χωρίς να του αφαιρεθούν οι χειροπέδες, σε κρίσιμη κατάσταση για την υγεία του, με πολλαπλά τραύματα στα άκρα του, όπου και τίθεται από τους γιατρούς σε τεχνική υποστήριξη. Η αστυνομία δε φεύγει από το θάλαμο νοσηλείας του, παρά μόνο έπειτα από καταγγελία του συνδικαλιστικού οργάνου των γιατρών. Τις επόμενες μέρες ξετυλίγεται ένα κουβάρι αποσιώπησης και εφησυχασμού από ΜΜΕ, αστυνομία και κυβερνητικές φυλλάδες, σε σχέση με την κατάσταση της υγείας του κρατουμένου, που έρχεται σε αντίθεση με το επίσημο ιατρικό ανακοινωθέν, ενώ ακόμα και η ενημέρωση των συγγενών του είναι ελλιπής. Η πίεση της αστυνομίας μέσα στο νοσοκομείο είναι διαρκής σε βαθμό που και οι διοικούντες του νοσοκομείου σε ενημέρωσή τους αναφέρουν χαρακτηριστικά «ξέρετε πως είναι αυτά…κουμάντο κάνει η αστυνομία». Πλέον η κατάσταση της υγείας του Κώστα έχει σταθεροποιηθεί και στις 21/9 βγαίνει από το τεχνητό κώμα. Στις 25/9 ο 16χρονος πέρασε από ανακριτή μέσα στο νοσοκομείο και αντιμετωπίζει βαριές κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα, ενώ από την μεριά της αστυνομίας διαρρέεται η πληροφορία και για λήψη DNA.

Το γεγονός αυτό έρχεται να προστεθεί σε ένα σύνολο δολοφονικών επιθέσεων από μεριάς του κράτους (Κουμής, Κανελλοπούλου, Καλτεζάς, Γρηγορόπουλος κ.α), το οποίο επιβεβαιώνει τον ρόλο της αστυνομίας που δεν είναι άλλος από αυτόν του επίσημου προστάτη του καπιταλιστικού κόσμου, στον οποίο ζούμε. Ο καπιταλισμός είναι ένας διαρκής κοινωνικός κατακερματισμός που προσπαθεί να ενοποιήσει βίαια τα κοινωνικά σύνολα υπό στρεβλών νοημάτων στη κατεύθυνση της αναπαραγωγής του. Όπου αυτό δεν το καταφέρνει, εκεί εισέρχεται ο ρόλος της αστυνομίας, η οποία γειώνεται κοινωνικά και πρακτικά από το αίσθημα της ασφάλειας αλλά και την συνειδητή αναπαραγωγή του, ώστε να τα καταστείλει και να διαχειριστεί οτιδήποτε περισσεύει. Το κράτος με μέσο την αστυνομία, κατέχοντας την μοναδική και αδιαμφισβήτητη βία, κατοχυρωμένη από το ίδιο, με τα δικά του εργαλεία (δικαστική εξουσία) εν μέσω γενικής κοινωνικής σιωπής, προστατεύει το δημιούργημα της εκμετάλλευσης και της διαρκούς επιβολής καταστέλλοντας οτιδήποτε εναντιώνεται σ’ αυτό και την αφήγησή του, δημιουργώντας έτσι τον εσωτερικό εχθρό στα μάτια της κοινωνίας, αποκτώντας και επεκτείνοντας τον έλεγχο πάνω σ’ αυτήν, σπέρνοντάς της τον φόβο και επιβάλλοντάς της σαφές το μήνυμα πως η μοναδική διεξοδική λύση για τον άνθρωπο είναι ο καπιταλισμός.

Ο αγώνας απέναντι στην αστυνομία, η οποία ολοένα και αναβαθμίζει την καταστολή σε υλικοτεχνικό αλλά και σε στρατηγικό επίπεδο δεν είναι μονοδιάστατος και θα πρέπει να στοχεύει συνολικά. Εμείς από την πλευρά μας τασσόμαστε απέναντι στο οικοδόμημα της κυριαρχίας, σε κάθε μορφή εξουσίας και σε όσους συνειδητά το συντηρούν. Το οικοδόμημα δηλαδή που γεννάει εξαθλιωμένους και φτωχούς στις αστικές μητροπόλεις, μετανάστες, ξεριζωμένους από τους –καταστραμμένους από τον πόλεμο- τόπους τους, οι οποίοι θα βρεθούν αν όχι νεκροί σε κάποια θάλασσα ή δολοφονημένοι από κάποιο χέρι μπάτσου ή φασίστα, έγκλειστοι σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης ή ως φτηνό εργατικό δυναμικό που συντηρεί την αναγκαία για το κεφάλαιο μαύρη εργασία. Ταυτόχρονα στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον Κώστα Μπ., στους συλληφθέντες των αντιφασιστικών κινητοποιήσεων αλλά και σε όλα τα καταπιεζόμενα κομμάτια που μάχονται για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση και δέχονται την καταστολή του κράτους. Προτάσσουμε την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια ως συνδετικό κρίκο μεταξύ των αγωνιζόμενων και των καταπιεσμένων αλλά και ως εργαλείο προς την επαναστατική κατεύθυνση. Απέναντι στην καθημερινότητα που προβάλλει η κυριαρχία, ας παράξουμε την δικιά μας ιστορία, αυτή των ανθρώπων που πήραν τις ζωές τους στα χέρια τους για μια ζωή ελευθερίας και αυτοοργάνωσης χωρίς αφεντικά, φασίστες, καταπιεστές, σε μία κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης.

Ανυποχώρητος αγώνας απέναντι σε κράτος, κεφάλαιο και κάθε εξουσία.
Συγκέντρωση – Πορεία,
Τρίτη 10/10, 18:30 , Παράρτημα

Συνέλευση Αλληλεγγύης στον Κώστα Μπ .

Μπροστά στην κατασταλτική βαρβαρότητα, να αντιτάξουμε τη συλλογική μαχητική αντίσταση ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ 16ΧΡΟΝΟ ΚΩΣΤΑ ΜΠ. ΠΟΥ ΣΥΝΕΛΛΗΦΘΗ, ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΚΕ

ΚΑΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΒΑΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΠΑΤΣΟΥΣ.

Στις 16 Σεπτέμβρη, πραγματοποιούνται διαδηλώσεις για τα 4 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής. Στην Αθήνα, η πορεία φτάνει στα γραφεία των φασιστών, όπου και πραγματοποιούνται   συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής που φρουρούν τα γραφεία των χρυσαυγιτών. Στον απόηχο αυτών, και ενώ στη γειτονιά των Εξαρχείων έχουν γίνει περαιτέρω συγκρούσεις, τα ξημερώματα συλλαμβάνεται ο 16χρονος Κώστας Μπ., ο οποίος κατά τη σύλληψη και μεταγωγή του στη ΓΑΔΑ ξυλοκοπείται, βασανίζεται και τραυματίζεται βαρύτατα, καθώς στην απόπειρά του να ελευθερωθεί από τους ένστολους φονιάδες, τον χτυπά και διερχόμενο αυτοκίνητο, ως συμπλήρωμα στα χτυπήματα που έχει ήδη δεχθεί από του μπάτσους. Η αντίδρασή τους μετά το γεγονός και ενώ ο Κώστας βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση είναι να αρνηθούν να του αφαιρέσουν τις χειροπέδες, σε συμφωνία και με τους τραυματιοφορείς που έφθασαν στο σημείο για να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Η συνέχεια δίνεται στο ΚΑΤ, όπου και μετά από επιληπτικό σοκ που υπέστη, ο 16χρονος μπαίνει σε τεχνητό κώμα, έχοντας επιπλέον και εκτεταμένα σπασίματα.                                                                                                                                                                                                                       Από την πρώτη στιγμή, και μπροστά στην σοβαρότητα της κατάστασης, το κράτος σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ στήνει τη δική του αφήγηση ώστε να κουκουλώσει και να υποβαθμίσει το ζήτημα, ενώ την  ίδια ώρα συνεχίζει την καταστολή, και εντός του χώρου του νοσοκομείου πλέον. Χαρακτηριστικά, η ευθύνη για τον τραυματισμό αποδίδεται στο τροχαίο και μόνο, η μη αφαίρεση των χειροπέδων σε υποδείξεις των τραυματιοφορέων λόγω του επιληπτικού σοκ, την  ίδια ώρα που από πολύ νωρίς διαδίδονται πληροφορίες για την υγεία του συλληφθέντα που αναφέρουν πως έχει ξεφύγει τον κίνδυνο, ενώ το ίδιο το νοσοκομείο εκδίδει ιατρικό ανακοινωθέν που λέει πως συνεχίζει να βρίσκεται σε τεχνητό κώμα, βαριά τραυματισμένος. Παράλληλα, μέσα στο δωμάτιο στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας που νοσηλεύεται υπάρχει αστυνομικός  φρουρός, ο οποίος δεν απομακρύνθηκε παρά μόνο ύστερα από καταγγελία του συνδικαλιστικού οργάνου των γιατρών σχετικά με το αδιανόητο των  συνθηκών κράτησης ενός ασθενή σε καταστολή.  Ακόμη, η ενημέρωση των συγγενών του είναι ελλιπέστατη και ό,τι γινόταν γνωστό ήταν μετά από μεγάλες πιέσεις. Ύστερα από παρέμβαση αλληλεγγύης που πραγματοποιούν σύντροφοι έξω από το νοσοκομείο και στη διοίκησή του, έρχεται και μια ολοκληρωμένη ενημέρωση αλλά και η παραδοχή της αστυνομικής υπεροχής και παρουσίας, ακόμη και εντός του νοσοκομείου και της ΜΕΘ από τα χείλη των διοικούντων, με τη χαρακτηριστική φράση «ξέρετε πως είναι αυτά ,η αστυνομία κάνει κουμάντο». Κάτι που ως άμεση συνέχειά του είχε το να επιτραπεί τη Δευτέρα στις 25 /9 στον ανακριτή να πιέσει εντός του νοσοκομείου το συλληφθέντα να καταθέσει, ενώ ταυτόχρονα οι μπάτσοι διαρρέουν πως θα του πάρουν και δείγμα DNA. Ο 16χρονος, που έχει και βαριές κατηγορίες,  βγαίνει από το τεχνητό κώμα μόλις από το βράδυ της Πέμπτης 21/9,  κάτι που διαψεύδει και τις από τις πρώτες δύο μέρες μετά το συμβάν κρατικές διαρροές από τα ΜΜΕ για την ομαλή και εκτός κινδύνου κατάσταση της υγείας του.

Η δολοφονική επίθεση απέναντι στον Κώστα Μπ. είναι άλλος ένας κρίκος στην αλυσίδα της έννομης κρατικής βίας, της λυσσαλέας καταστολής που έχει αφήσει πίσω της νεκρούς, βασανισμένους, τσακισμένους σωματικά και  ψυχικά ανθρώπους. Τα παραδείγματα ατελείωτα : Κουμής, Κανελλοπούλου, Καλτεζάς, Γρηγορόπουλος, η περίπτωση με τη ζαρντινιέρα στη Θεσσαλονίκη, ο παρ’ολίγον θανάσιμος τραυματισμός του Γιάννη Καυκά σε απεργιακή διαδήλωση το 2011, τόσοι και τόσοι άλλοι ¨ανώνυμοι¨ άνθρωποι που δολοφονήθηκαν  στα σύνορα όντας παράνομοι για το κράτος και το κεφάλαιο, που βασανίστηκαν μέσα στα αστυνομικά τμήματα, στους αστυνομικούς ελέγχους, που πέσαν θύματα ¨τυχαίων¨ εκπυρσοκροτήσεων. Το πλαίσιο είναι πάντα το μονοπώλιο της βίας που πασχίζουν να διατηρούν οι κατασταλτικοί  μηχανισμοί και που αποτελεί πυλώνα του καπιταλιστικού οικοδομήματος.                                                                                                                          Το κράτος έχει συνέχεια, όπως και η ουσία του, που ενσαρκώνεται από τις ορδές των πραιτοριανών του, ανεξαρτήτως απόχρωσης. Η διαχείριση μπορεί να αλλάζει και να ρετουσάρεται, οι αναγκαιότητες όμως για τον καπιταλιστικό κόσμο παραμένουν ατόφιες. Η δολοφονική επίθεση απέναντι στον 16χρονο Κώστα Μπ., θα μπορούσε να γίνει οποιαδήποτε στιγμή, όπως οποιαδήποτε στιγμή βρίσκεται το δάχτυλο της καταστολής στη σκανδάλη. Από την άλλη, οι μέρες της οξυμένης σύγκρουσης, όπως και οι χώροι/χρόνοι που αυτή λαμβάνει χώρα (οι απεργίες, οι δράσεις, οι γειτονιές με έντονη πολιτική δραστηριότητα όπως τα Εξάρχεια, οι κοινότητες αγώνα στα διάφορα μέρη του κόσμου ), υπαγορεύουν για την κυριαρχία την αναγκαιότητα να επεκτείνει την επιθετική της δραστηριότητα στον ταξικό/κοινωνικό πόλεμο, τόσο ιδεολογικά όσο και υλικοπρακτικά. Γιατί οι στιγμές και τα μέρη που ανοίγουν ρήγματα στο υπάρχον, αναδεικνύουν και τις δυνατότητες που ξεδιπλώνονται για τους από τα κάτω από την αναβάθμιση της αντιπαράθεσης με το κράτος και το κεφάλαιο.

Οι κάθε είδους κατασταλτικές δομές στηρίζουν τα καπιταλιστικό οικοδόμημα και οι μπάτσοι δεν είναι τίποτε άλλο από τους ένστολους φρουρούς του κανιβαλιστικού καπιταλιστικού κόσμου. Ενός κόσμου που απλώνει και ξερνά γύρω του το θάνατο, την αποξένωση,  τη λεηλασία του φυσικού κόσμου, την εκμετάλλευση. Η έννομη τάξη οφείλει για λογαριασμό της να κερδίζει συνεχώς χώρο τόσο στους δρόμους όσο και στα μυαλά των ανθρώπων και όποτε αυτή η δημοκρατική, καλοσχεδιασμένη βιτρίνα σπάει, τότε όλα «είναι δυστυχώς μια παρεξήγηση» . Δηλαδή, είμαστε εμείς, οι φτωχοί, οι λεηλατημένοι, οι απόκληροι, εμείς που βιώνουμε στο πετσί μας την εκμετάλλευση και τη καταπίεση που δεν έχουμε καταλάβει καλά  που παρεξηγήσαμε. Παρεξηγήσαμε πως συλλαμβάνουμε  στο μυαλό μας τι πραγματικά συμβαίνει καθημερινά στον καπιταλιστικό κόσμο, παρεξηγήσαμε τη θέση μας, παρεξηγήσαμε το ρόλο των δυναστών μας, παρεξηγήσαμε εν τέλει πως υφίσταται η δυνατότητα να μας χωρά αυτός ο κόσμος με τρόπο που θα ορίσουμε εμείς οι ίδιοι, πλατιά, ισότιμα, αλληλέγγυα, ανατρεπτικά. Γιατί η ιστορία δεν υπάρχει πια, οι επανάσταση δεν υπάρχει πια, ο αγώνας είναι είτε γραφικός είτε μάταιος και το μόνο που μένει είναι η επιβίωση, οι αριθμοί, τα κόστη και τα κέρδη. Αυτή είναι η αφήγηση της κυριαρχίας. Όταν όμως, στο πρόσωπο κάθε 16χρονου ή οποιασδήποτε ηλικίας όντος συμπυκνώνεται το μίσος απέναντι σε ό,τι αμφισβητεί τον κόσμο του κράτους και του κεφαλαίου, όταν εκφράζεται τόσο συντριπτικά η έννομη κυριαρχική βία, τότε η ¨παρεξήγηση¨ λύνεται και μένει για τους από τα κάτω το επίδικο της αντίστασης, της οικοδόμησης ενός άλλου κόσμου από αυτόν την οργανωμένης βαρβαρότητας, της εξαθλίωσης, της καταστροφής. Απέναντι σε τούτα, δεν μένει παρά να οξύνουμε τις καθημερινές αντιστάσεις, να οικοδομήσουμε τις αγωνιστικές μας κοινότητες, να καταστρώσουμε τα σχέδιά μας, να τα επικοινωνήσουμε, να τα απλώσουμε. Μέχρι το θάνατο του καπιταλισμού, μέχρι την καταστροφή αυτού του σάπιου κόσμου. Για την επανάσταση και την αναρχία, για ένα κόσμο ισότητας, αλληλοβοήθειας, ελευθερίας.

 

Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ, ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ, ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΜΠ., ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ/ΕΙΣΕΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΝ ΒΙΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ, ΜΑΧΗΤΙΚΟΙ, ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ  ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ,ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑΣ.

 

ΑΝΑΡΧΙΚΕΣ/ΟΙ

 

Εκδήλωση- Συζήτηση: Αγώνες ενάντια στη λεηλασία της φύσης- Η περίπτωση της ιδιωτικοποίησης του νερού στη Βολιβία

Σύντομο χρονικό

Τη δεκαετία του ’80 η παγκόσμια τράπεζα και το ΔΝΤ αναλαμβάνουν την αναδιάρθρωση και τη σταθεροποίηση  της βολιβιανής οικονομίας  με απελευθέρωση των αγορών. Τη δεκαετία του ’90 ξεκινούν οι ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων και οργανισμών όπως η εταιρία ηλεκτροδότησης , ο σιδηρόδρομος, η κρατική αεροπορική εταιρία, τα ορυχεία και το φυσικό αέριο.

Το 1997, την ίδια χρονιά που εκλέγεται με της  ευλογίες της άρχουσας  τάξης ο πρώην δικτάτορας HUGO BANZER,η παγκόσμια τράπεζα δανείζει την Βολιβία για να βελτιώσει το σύστημα νερού σε αντάλλαγμα την ιδιωτικοποίησή του.

Και ενώ ο μισός πληθυσμός της Κοτσαμπάμπα έχει πρόσβαση σε καθαρό νερό, ενώ κομμάτια του υπόλοιπου πληθυσμού δημιουργούν συνεταιριστικές δεξαμενές στις γειτονιές, τον Σεπτέμβρη του ’99  επιχειρείται η προσπάθεια ιδιωτικοποίησης  συνεπικουρούμενη από τον νόμο 2029  που ψηφίζεται στις 29 Οκτωβρίου ’99.

Ταυτόχρονα δημιουργείται η coordinadora , το συντονιστικό υπεράσπισης  του  νερού και της ζωής.

Ο νόμος 2029 επιβάλλει την παράδοση αυτών των αυτόνομων  συστημάτων  χωρίς αποζημίωση  και  των οικιακών συστημάτων συλλογής βρόχινου νερού    καθώς και την ίδρυση ιδιωτικής αστυνομίας νερού η οποία έχει δικάιωμα σε επίταξη πηγαδιών προς όφελος της ιδιωτικής εταιρίας εκμετάλλευσης , το γκρέμισμα δεξαμενών , και την απαγόρευση συλλογής κ χρήσης του βρόχινου νερού .

Η κυβέρνηση Banzer  υπογράφει 40 ετές  συμβόλαιο παραχώρησης του συστήματος ύδρευσης κ άρδευσης με την  aguas del tunari ( στην οποία το πλειοψηφικό μερίδιο κατέχει η αμερικανική κατασκευαστική εταιρία Bechtel) .

Οι τιμές του νερού αυξάνονται έως και 300% και καθίσταται αδύνατη η πρόσβαση σε αυτό από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.

Τον Νοέμβριο του 1999 ξεκινούν τα πρώτα μπλόκα αγροτών  στους δρόμους της κοτσαμπάμπα και ακολουθούν μήνες διαμαρτυριών οι οποίες κορυφώνονται τους πρώτους μήνες του 2000.

Τον Φεβρουάριο του 2000, το συντονιστικό προβαίνει σε αυτό που αποκαλεί ‘’συμβολική κατάληψη της Κοτσαμπάμπα’’ με απαίτηση την ανάκληση του νόμου για το νερό και το δίκτυο αποχέτευσης, και την ανάκληση του συμβολαίου με την aguas del tunari, την παραίτηση της  γενικής εποπτείας νερού και την συμμετοχή  των κοινωνικών ομάδων στις αποφάσεις που αφορούν το νερό.

Λόγω των μεγάλων πιέσεων που ασκούνται , η κυβέρνηση μπαίνει σε διαπραγματεύσεις  με το συντονιστικό όπου κατορθώνεται η τροποποίηση σχεδόν των μισών όρων του νόμου , που όμως η κυβέρνηση τελικά αρνείται να τις πραγματοποιήσει. Τότε η συντονιστική επιτροπή αποσύρεται από τις διαπραγματεύσεις.

Τον Μάρτιο του ίδιου έτους  το συντονιστικό καλεί σε δημοψήφισμα στο οποίο το 90% του πληθυσμού εγκρίνει τις τροποποιήσεις για το νερό  και απαιτεί την ακύρωση της συμφωνίας με την aguas del tunari.Η coordinadora ονομάζει τις επερχόμενες κινήσεις ως ‘’η τελική μάχη’’. Η κυβέρνηση μετά το δημοψήφισμα, δηλώνει δημόσια την ακύρωση της συμφωνίας με την ιδιωτική εταιρία, τέχνασμα το οποίο χρησιμοποιήθηκε για να λήξουν οι διαμαρτυρίες και να συλληφθούν πολλοί από τους επικεφαλείς των ταραχών.

Μετά την επονομαζόμενη ‘’απάτη’’ της κυβέρνησης δημιουργούνται οι ‘’ αντάρτες του νερού’’  που έχουν σκοπό την ανακατάληψη της πόλης. Κυρήσετται κατάσταση έκτακτης ανάγκης  και η κυβέρνηση ξαναεκκινά τις διαδικασίες διαπραγμάτευσης με το συντονιστικό όπου και γίνονται δεκτά όλα τα αιτήματα εκτός της άρσης της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Η συμφωνία περιλαμβάνει  την απόσυρση της ιδιωτικής εταιρίας, την απελευθέρωση των συλληφθέντων και την άμεση αναδιαμόρφωση του νόμου 2029.

 

Ένα χρόνο μετά η aguas del tunari απαιτεί 25 εκατ. δολάρια ως αποζημίωση για τις ζημιές που υπέστη μέσω της παγκόσμιας τράπεζας.

Το 2003 διεξάγεται αγώνας για το φυσικό αέριο ενάντια στον  πρόεδρο conzalo sanchez

Το 2005 εκλέγεται ο Evo Morales και συνταγματοποιείται το δικαίωμα πρόσβασης στο νερό

Αγώνας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού

Το νερό ταυτίζεται με την έννοια της ύπαρξης. Δεδομένο είναι το γεγονός ότι αποτελεί το σπουδαιότερο στοιχείο του φυσικού κόσμου το οποίο ευθύνεται άμεσα και συμβάλει στην συνέχεια της ανθρώπινης και μη ιστορίας.

Πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό ένω εκατομμύρια είναι εκείνοι που ετησίως χάνουν τη ζωής τους εξαιτίας της έλλειψης του.

Εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι όποιος ελέχγει το νερό αυτόματα ελέγχει τον άνθρωπο και την ίδια τη φύση στο σύνολο της. Ο έλεχγος του νερου μπορεί να λειτουργήσει ως μεσο επιβολής και καταστολής με χαρακτηριστικό παράδειγμα εκείνο του Ισραήλ. Συγκεκριμένα ύστερα από παρέμβαση του Ισραηλινού στρατού, η κρατική επιχείρηση ύδρευσης MEKORAT κατέχει το μονοπώλειο διαχείρισης του νερού με αποτέλεσμα να μπορεί να τροφοδοτεί ή όχι, σύμφωνα με τα κρατικά συμφέροντα, τον παλαιστιανιακό λαό.

Διαχρονικά ο άνθρωπος έστηνε τις κοινότητες του σε περιοχές που έιχαν πρόσβαση σε νερό. Το νερό αποτελούσε  ένα αγαθό ελεύθερο που απευθυνόταν σε όλους χωρίς προϋποθέσεις και περιορισμούς. Στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο βέβαια τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Το νερό πλεόν αποτελεί μια από τις πιο επικερδείς επιχειρήσεις παγκοσμίως. Διαχειριστές στην καπιταλιστική πραγματικότητα είναι είτε δημόσιες επιχειρήσεις, είτε ιδωτικές εταιρίες , με στόχο κυρίαρχο, το κέρδος.

Στο σημείο αυτό θα χρειαστεί να ορίσουμε την έννοια του κοινωνικούς αγαθού. Κοινωνικό αγαθό λοιπόν είναι οτιδήποτε μας περιβάλει και προορίζεται για να καλύψει μια ανθρώπινη ή μη ανάγκη. Και αυτό χωρίς διαμεσολάβαση και διαχειριστές.

Ο ορισμός αυτός δόθηκε προκείμενου να αναδειχθεί η ποιοτική διαφορά συγκριτικά με το εμπόρευμα. Το νερό ως αγαθό επιτάσσει την κοινωνική και δηµόσια διαχείρισή του. Στον αντίποδα αυτού το νερό ως εµπόρευµα σηµαίνει την επιβολή της ιδιωτικοποίησης και της οικονοµικής του εκµετάλλευσης. Tο εµπόρευµα αντιδιαστέλλεται ολοκληρωτικά από το αγαθό. Το αγαθά υπάρχουν για την κάλυψη άμεσων αναγκών, η αξία τους επομένως είναι αδιαμφισβήτητη. Ανταυτού το εµπόρευµα, δεν προορίζεται για να καλύψει την ανάγκη κανενός συγκεκριµένου ανθρώπου, αλλά για να πωληθεί σε όποιον πλήροί της προϋποθέσεις απόκτησης του άρα έχει και τη δυανατότητα να το αγοράσει. Και ενώ η διαχείριση των αγαθών χαρακτηρίζεται από τη λογική της  εξοικονόµησης, της διατήρησης, της ορθολογικής διαχείρισης, της κατά το δυνατό ελεύθερης πρόσβασης και δίκαιης κατανοµής σε όλους, τα εµπορεεύµατα είναι τελείως διαφορετικά. Εκεί κυριαρχεί το καθεστώς της ιδιοκτησίας, της οικονοµικής τους εκµετάλλευσης, της άνισης διάθεσης στους ανθρώπους, της διαµόρφωσης τιµής σύµφωνα µε τους κανόνες της αγοράς, χωρίς η πραγµατική αφθονία ή σπανιότητα του εµπορεύσιµου προϊόντος να επιδρά µε κάποιον τρόπο στη συναλλαγή -πέρα φυσικά από την αντίστοιχη προσαρµογή της τιµής.

Το ελληνικό κράτος ακολουθώντας την πολιτική που ο καπιταλισμός ορίζει κάνει κινήσεις για την ιδιωτικοποίηση του νερού. Κάποια χαρακτηριστικά παραδείγµατα είναι αυτά της Θεσσαλονίκης, της Αθήνας, της Χαλκιδικής, του Βόλου, και της Κρήτης. Στο πλαίσιο εφαρµογής του 3ου µνηµονίου, το κράτος βρίσκεται σε διαδικασία πώλησης των µετοχών των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ (αµφότερες οι οποίες εντάσσονται στο ΤΑΙΠΕΔ) σε ιδιωτικές εταιρίες. Οι κινήσεις αυτές βέβαια ακόμα δεν εχουν πραγματωθεί ενώ απέναντι έχει σταθεί και κομμάτι κόσμου που αντοστέκεται.

 

Και μερικά παραδείγματα από τον κόσμο.

Από τις αρχές του 1980 μέχρι το 2000, υπήρξε μια τεράστια πίεση από τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και τις πολυεθνικές εταιρείες να ιδιωτικοποιηθούν οι κρατικές εταιρείες ύδρευσης. Το αποτέλεσμα ήταν οι 5 μεγάλες πολυεθνικές Veolia, Suez, Agbar, RWE και Saur να κατέχουν το 2001 το 71% της παγκόσμιας αγοράς νερού. Οι αντιδράσεις όμως των πολιτών, οδήγησε σε επανακρατικοποίηση των δικτύων. Σήμερα οι μεγάλες πολυεθνικές κατέχουν μόνο το 34% της αγοράς ενώ το 90% των 400 μεγαλύτερων πόλεων στον πλανήτη εξακολουθεί να έχει δημόσιο δίκτυο ύδρευσης. Το 2011 μόνο το 12% της ύδρευσης σε παγκόσμια κλίμακα ανήκε σε ιδιωτικά χέρια. Η ιδιωτικοποίηση έχει πλέον πάρει τη μορφή επενδύσεων σε υψηλή τεχνολογία και την αγορά των δικαιωμάτων του νερού.

Η Αργεντινή ήταν από τις πρώτες χώρες που ιδιωτικοποίησε το σύστημα ύδρευσης της. Το 1993 η κυβέρνηση παρέδωσε τη δημοτική ύδρευση σε ένα consortium πολυεθνικών και τοπικών εταιρειών. Η παγκόσμια Τράπεζα έσπευσε να συγχαρεί την κίνηση της Αργεντινής χαρακτηρίζοντας την ως την πιο ελπιδοφόρα επένδυση. Όμως η χαρά δεν κράτησε πολύ. Οι εταιρείες τοποθέτησαν σε θέσεις κλειδιά φίλους της κυβέρνησης με τεράστιους μισθούς ενώ για να αναταπεξέλθουν στο υψηλό κόστος επέβαλαν αύξηση των τιμολογίων που έπληξαν εκατομμύρια φτωχών. Σε πολλές περιπτώσεις οι εταιρείες για να αυξήσουν τα κέρδη μείωσαν τα έξοδα συντήρησης ενώ δεν προχώρησαν στην αντικατάσταση των παλιών σωλήνων με αποτέλεσμα το νερό να πλημμυρίζει τις φτωχότερες συνοικίες. Με την οικονομική κρίση που ακολούθησε, οι καταναλωτές δεν μπορούσαν πλέον να πληρώσουν τους λογαριασμούς νερού και το 2005, οι πολυεθνικές Suez and Aguas de Barcelona αποσύρθηκαν από το πρόγραμμα. Η κυβέρνηση επανακρατικοποίησε το δίκτυο, του οποίου όμως οι ζημιές ήταν τόσο μεγάλες ώστε χρειάστηκε να το αποκαταστήσει από την αρχή.

Στη Νότια Αφρική η ιδιωτικοποίηση του δικτύου ύδρευσης είχε ως αποτέλεσμα μια από τις χειρότερες επιδημίες χολέρας στις φτωχές συνοικίες του Γιοχάνεσμπουργκ το 2000-2002. Η επιδημία ξεκίνησε όταν οι κάτοικοι των παραγκοπουπόλεων αποσυνδέθηκαν από το ιδιωτικό δίκτυο ύδρευσης επειδή αδυνατούσαν να πληρώσουν τους αυξημένους λογαριασμούς. Χωρίς ασφαλές αποχετευτικό σύστημα και χωρίς πρόσβαση σε καθαρό νερό, οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να πίνουν νερό από τα μολυσμένα ποτάμια της περιοχής. Η επιδημία χολέρας είχε ως αποτέλεσμα να αρρωστήσουν περισσότεροι από 100.000 και τουλάχιστον 100 να χάσουν τη ζωή τους. Η κυβέρνηση αντέδρασε δυναμικά και υποχρέωσε τις ιδιωτικές εταιρείες να παρέχουν τουλάχιστον 25 λίτρα νερό σε κάθε κάτοικο καθημερινά κατά τη διάρκεια της επιδημίας. Αν και οι εταιρείες διαμαρτυρήθηκαν έντονα συμμορφώθηκαν με την απόφαση αλλά εξακολούθησαν να αποσυνδέουν το νερό στους φτωχούς.

Στην Αφρική η πιο χαρακτηριστική ίσως περίπτωση ιδιωτικοποίησης είναι εκείνη της Τανζανίας. Το 2003 η χώρα υποχρεώθηκε από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ να ιδιωτικοποιήσει άμεσα το απαρχαιωμένο και αναποτελεσματικό της δημόσιο δίκτυο ύδρευσης ως αντάλλαγμα δανείων. Καθώς κανείς δεν ήθελε να επενδύσει στην αγορά της Τανζανίας και το ΔΝΤ ασκούσε όλο και μεγαλύτερες πιέσεις, η χώρα προχώρησε στο ξεπούλημα του δικτύου στην βρετανική Biwater. Το ειρωνικό της απόφασης ήταν πως η κυβέρνηση της Τανζανίας υποχρεώθηκε να συμμετάσχει στην χρηματοδότηση των επενδύσεων της Biwater στο δίκτυο με δάνεια που της έδωσε το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα ως αντάλλαγμα για την ιδιωτικοποίηση. Μέσα σε ένα χρόνο από την έλευση της Biwater, οι καταναλωτές είδαν τους λογαριασμούς του νερού να τριπλασιάζονται ενώ οι φτωχότεροι αποσυνδέθηκαν από το δίκτυο ύδρευσης. Στην ουσία το 98% του δικτύου εξυπηρετούσε τους ελάχιστους πλούσιους, αφήνοντας εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς νερό. Η εταιρεία δεν έκανε καμία επένδυση όπως όριζε η συμφωνία και κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι της έδωσε ψεύτικα στοιχεία και πως η επένδυση ήταν ασύμφορη. Τελικά η Τανζανία επανακρατικοποίησε το δίκτυο ύδρευσης και έδιωξε την Biwater από την χώρα. Η Biwater οδήγησε την Τανζανία στα δικαστήρια αλλά έχασε την δίκη το 2008 και υποχρεώθηκε να καταβάλει στην κυβέρνηση 3 εκ. λίρες ως αποζημίωση.

H πώληση του δικτύου ύδρευσης στην πρωτεύουσα των Φιλιππίνων Μανίλα, θεωρήθηκε ως το πιο φιλόδοξο και «επιτυχημένο» πείραμα ιδιωτικοποίησης. Το 1997 η κυβέρνηση αντιμετωπίζοντας οικονομικά προβλήματα και ύστερα από συμβουλές της Παγκόσμιας Τράπεζας αποφασίζει πως για να καλύψει τα οικονομικά κενά έπρεπε να πουλήσει το νερό. Το δίκτυο ήταν ήδη σε κακή κατάσταση και 4 από τα 11 εκατομμύρια των κατοίκων της δεν είχαν σύνδεση. Το δίκτυο χωρίστηκε σε δύο ζώνες και δόθηκε σε consortium εταιρειών (ανάμεσα τους η γνωστή από την μετέπειτα εισβολή στο Ιράκ Bechtel). Τα πρώτα χρόνια και λόγω του ανταγωνισμού οι τιμές μειώθηκαν στο μισό και οι συνδέσεις έφτασαν το 87% των κατοίκων. Από το 2001 όμως και μετά η κατάσταση άλλαξε δραματικά. Οι τιμές αυξήθηκαν μέχρι και 500% σε σχέση με τα επίπεδα του 1997 και η μέση οικογένεια ξόδευε το 10% του εισοδήματος της στους λογαριασμούς του νερού. Το 40% του λογαριασμού δεν αφορούσε στην κατανάλωση αλλά παράνομες χρεώσεις. Το 2003 περισσότεροι από 800 άνθρωποι προσβλήθηκαν από επιδημία χολέρας στο δίκτυο που προκλήθηκε από την κακή συντήρηση των σωληνώσεων και τη μη επιδιόρθωση των διαρροών.

 

Για την λεηλασία της φύσης και της ζωής

Η  λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη λεηλασία του φυσικού κόσμου, την εκμετάλλευσης  της εργασίας, την κυκλοφορία και κατανάλωση των εμπορευμάτων, την ολοένα και μεγαλύτερη αύξηση του ποσοστού κέρδους.  Η καπιταλιστική συσσώρευση εξ αρχής περίφραξε τη γη , τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, τα μέσα επιβίωσης των ανθρώπων προς εκμετάλλευση από την άρχουσα τάξη και την αποκομιδή  του κέρδους. Η ολοένα και μεγαλύτερη αύξηση ποσοτικά και ποιοτικά της διαδικασίας αυτής  είναι απαραίτητη για τη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος.

Η συνεχής αναζήτηση νέων πλουτοπαραγωγικών πηγών, η ένταση της εκμετάλλευσης του φυσικού κόσμου και των πόρων, η υποβάθμιση και καταστροφή της λειτουργίας τους ως αγαθά και εν τέλει η γενικευμένη εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής και δραστηριότητας που συντελείται πάνω σε αυτόν τον πλανήτη είναι απόρροια  των παραπάνω, επηρεάζουν και επηρεάζονται άμεσα από  τη συνολική καπιταλιστική λειτουργία  τόσο σε επίπεδο παραγωγικών σχέσεων και δυνατοτήτων, όσο και σε επίπεδο  κοινωνικών σχέσεων. Είναι σημαντικό να το ιστεί  πως η ανάγνωση και ανάλυση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και κοινωνικής οργάνωσης δεν μπορεί παρά να λαμβάνει υπ’όψιν σε αντίστοιχα κυρίαρχη θέση και την λειτουργία του οικοδομήματος αυτού σχεσιακά, πάνω στις αντιλήψεις, τις συμπεριφορές, τις αξίες, την κουλτούρα. Είναι ένα επίπεδο εξ ίσου απαραίτητης  διεξαγωγής του πολέμου, τόσο αναπτύσσοντας συνολικά τους μηχανισμούς διαμεσολάβησης και παραγωγής των σχέσεων και τω ν αξιών στο επίπεδο της οργάνωσης και αναπαραγωγής της καθημερινότητας,  όσο και στο επίπεδο της ευθείας προσβολής και καταστροφής όσον υπολειμμάτων υφίστανται ή αναπτύσσονται ανταγωνιστικά  ως  προς την καπιταλιστική λειτουργία.

Έτσι, η λεηλασία του φυσικού κόσμου δεν μπορεί να ειδωθεί μόνο μέσα από το πρίσμα των οικονομικών συμφωνιών, των έργων, της ιδιωτικοποίησης, αλλά και μέσα από το πρίσμα συνολικά της αντίληψης του ως μέσο πλουτισμού, ως ένα πεδίο μονόπλευρης ευημερίας, ως ένα τόπο που υφίσταται για να ικανοποιούνται οι ανθρώπινες αναγκαιότητες.   .

Μόνο που αυτές είναι που καθορίζονται και στη συνέχεια καθορίζουν με ευθύ τρόπο τη μορφή που λαμβάνει και συνολικά η ανθρώπινη δραστηριότητα. Η λεηλασία της φύσης δεν είναι αποκομμένη γενικά από τν αντίληψη της σχέσης του ανθρώπου με αυτήν, δεν είναι αποκομμένη από την  αντίληψη του ανθρώπου  για το πώς ζει, εργάζεται, τρέφεται, κινείται, για το τι χρειάζεται για να ικανοποιήσει τις βασικές του ανάγκες, για το τι αντιλαμβανόμαστε συν ολικά ως αναγκαίο ή μη, και εν τέλει δεν μπορεί να είναι αποκομμένη από επιπρόσθετη τη  συμβολική διάσταση που κατέχουν όλα αυτά εντός ενός κοσμοθεωρητικού πλαισίου για την ύπαρξή μας πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Και όλα αυτά, φαίνονται με ακόμη πιο ξεκάθαρο τρόπο όταν σε παραδείγματα λεηλασίας η αντιπαράθεση γίνεται με ιθαγενικούς πληθυσμούς, με ντόπιους πληθυσμούς που δεν έχουν τόσο αναπτυγμένη καπιταλιστική οργάνωση στο εσωτερικό τους, τόσο οικονομικά όσο και σχεσιακά, όπου και αναδεικνύονται τα παραπάνω περίτρανα. Το ζήτημα, λοιπόν, όπως και συνολικά της αντίθεσης στον καπιταλισμό και του αγώνα για την καταστροφή κράτους και κεφαλαίου υφίστανται και στο επίπεδο των ιδεών, της αντίληψης, του φαντασιακού.

Είναι σημαντικό να τοποθετήσουμε τα παραπάνω σε κεντρικό επίπεδο για να αναδείξουμε και τα κομβικά σημεία  της αντιεξουσιαστικής/αναρχικής αντίληψης συνολικά για την καπιταλιστική λειτουργία, τα ζητήματα που γεννιούνται, τα εργαλεία και τις επιλογές αγώνα. Είναι σαφές, ιδιαίτερα σήμερα, σε ένα παγκοσμιοποιημένο, θεαματικό καπιταλισμό, πως η διάκριση και οι διαστάσεις μεταξύ των διαφορετικών συνθηκών ζωής ολοένα και διογκώνονται. Η απόσταση ανάμεσα σε δύο καταπιεσμένους που ζούνε στην ύπαιθρο και στην πόλη μπορεί να είναι κολοσσιαία στο επίπεδο της οργάνωσης της καθημερινότητας, των ερεθισμάτων, της έντασης. Έτσι, και αυτό είναι κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία και κομβικότητα στον καπιταλισμό, ο φυσικός κόσμος συνολικά δεν είναι το πλαίσιο που ζούμε, αλλά , πέρα από πηγή κέρδους, μια εικόνα σε βιβλία, ντοκιμαντέρ, ταινίες, ένα εργαλείο, ένα μέσω χρήσης για τον άνθρωπο. Έτσι, τα ζητήματα που γεννιούν ται από τον  ίδιο τον καπιταλισμό, επανέρχονται στον σύγχρονο αποστειρωμένο άνθρωπο ως γενικά φυσικά προβλήματα που παράγονται σε ένα κοντινό όσο και μακρι νό από αυτόν επίπεδο, που για τις εσωτερικές του λειτουργίες και δραστηριότητες δεν έχει την παραμικρή γνώση, πόσο μάλλον μια ζωογόνα, βιωματική σχέση  παρατήρησης και διαμόρφωσης της αντίληψης και της γνώμης του.

Αυτό έχει μια ιδιαίτερη αντανάκλαση όταν αρχίσουμε να μιλάμε και πιο ενδελεχώς για τα παραπάνω. Όταν αναφέρεται πως  ο φυσικός κόσμος είναι πηγή πλουτισμού, αυτό ξεδιπλώνεται από την εύρεση νέων  πηγών ενέργειας, τις εξορύξεις, μέχρι και τις πιο “καθημερινές” ανθρώπινες δραστηριότητες, την καλλιέργεια και εύρεση τροφής, την  κατασκευή χώρων διαβίωσης, τον τουρισμό, κλπ. Από την κορυφή ως και τη βάση της οργάνωσης της παραγωγής, των μέσων διεύρυνσής της και το αντιληπτικό περιβάλλον που διαμορφώνεται, ο φυσικός κόσμος υπόκειται σε άμεση πίεση από τα παραπάνω. Και εδώ αναδεικνύεται και ακόμη πιο συνολικά το ζήτημα τόσο της καπιταλιστικής λειτουργίας, όσο και της σημασίας του στοχασμού πάνω στη σχέση συνολικά με τον φυσικό κόσμο και της θέσης του ανθρώπου εντός του. Οι λεγόμενες περιβαλλοντικές επιπτώσεις, οι καταστροφές, τα ατυχήματα, όσο και πιο μοριακά, η καθημερινή πρόσληψη κάθε είδους απόρροιας από την καπιταλιστική λειτουργία μέσω της τροφής, της πόσης νερού, της κατανάλωσης προϊόντων, δεν μπορεί να αναλύεται ξεχωριστά από τις κατευθύνσεις που έχει ο καπιταλισμός. Η εμπορευματοποίησης της ίδιας της ζωής είναι το ένα κομμάτι, με την συνολική βιολογική και οντολογική επίθεση πάνω της να είναι το άλλο. Καθημερινά ο κόσμος ξεζουμιέται, η μόλυνση διευρύνεται, την ώρα που εμείς οι ίδιοι εργαζόμαστε ολοένα και πιο εντατικά, καταναλώνοντας τα σκουπίδια που παράγονται, πληρώνοντας όλο και περισσότερα χρήματα για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας, τρώγοντας μολυσμένες τροφές, και όλα τούτα για να μπορέσουμε ως οργανισμοί να ξυπνήσουμε και την επόμενη μέρα παραγωγικοί, έτοιμοι να χτυπηθούμε στο καπιταλιστικό αμόνι που ξερνά καταστροφή, λεηλασία και θάνατο. Και όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, όταν αυτό δεν γίνεται ομαλά, θα γίνει με την ευθεία επίθεση πάνω σε όσους και όσες αντιστέκονται. Πρέπει μέσα στους αγώνες να παλεύουμε και τα ζητήματα που μπορούν αν οδηγήσουν σε μια ευρύτερη αντίληψη για τη φύση των πραγμάτων και να ανοίξουν νέες προοπτικές. Η αντιμετώπιση ας πούμε, της επιστήμης, των τεχνολογικών μέσων όσο και των ίδιων των αναγκαιοτήτων δεν μπορεί να είναι λες και μιλάμε για ουδέτερες συνθήκες, που το ζήτημα είναι απλά και μόνο ο φορέας της  χρήσης/πραγμάτωσής  τους. Τα ζητήματα εν πολλοίς παράγονται από τον ίδιο τον καπιταλισμό και θα πρέπει να διαλύσουμε τους μύθους  που στοχεύουν στο να γίνουμε εμείς οι ίδιοι οι κοινωνοί και επιλυτές  των προβλημάτων που γεννά ο καπιταλισμός.  Και κάτι τέτοιο γίνεται μέσω της ολοένα και πιο ενεργούς, δυναμικής, συμμετοχής μας στον κόσμο αυτό, αναγνωρίζοντας πως δεν υπήρξε ούτε και μπορεί να υπάρξει μια άλλη ζωή, μια άλλη αντίληψη για τον κόσμο, τη σχέση μας εντός του, τα ιδανικά στα οποία συνολικά υπόκειται οι ανθρώπινη δραστηριότητα.

 

Παρουσίαση της μπροσούρας: “Εξουσιαστικές σταθερές σ’ ένα παγκόσμιο σκηνικό ρευστότητας” της αναρχικής συλλογικότητας Vogliamo tutto e per tutti.

Προβολή βίντεο-Συζήτηση.

Θα πραγματοποιηθεί παρέμβαση από την πρωτοβουλία εγκλείστων αναρχικών συντρόφων που έγραψαν την μπροσούρα για την Συρία.

Σάββατο 17 Ιουνίου στις 7 μμ στο Παράρτημα.

Παγκόσμιοι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί, πολεμικές συρράξεις, σύγχρονος ολοκληρωτισμός, αντιστάσεις… ακολουθώντας το νήμα των εξουσιαστικών σταθερών σ’ ένα παγκόσμιο σκηνικό ρευστότητας.

Απέναντι στην καπιταλιστική δυστοπία, αγώνας για την κοινωνική επανάσταση και την αναρχία.

Πρωτοβουλία απο το αναρχικό / αντιεξουσιαστικό στέκι «Άτακτον»

LIVE για τα ιατρικά έξοδα συντρόφισσας

Αλληλεγγύη στους 6 συλληφθέντες της πορείας 6/12/14

Το Νοέμβρη του 2014, ο αναρχικός κρατούμενος, Νίκος Ρωμανός, ξεκινάει απεργία πείνας, διεκδικώντας «μια ανάσα ελευθερίας», όπως ορίζει ο ίδιος με κείμενό του, τις εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούται για να φοιτήσει, έχοντας επιτύχει στις πανελλαδικές εξετάσεις κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του. Στις περίπου 40 μέρες που ακολουθούν, το κράτος απαντά με μια εκδικητική και προκλητική αδιαφορία, ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσεται ένα πολύμορφο και δυναμικό κίνημα αλληλεγγύης σε όλη τη χώρα.

Η όξυνση της αντιπαράθεσης μετατρέπει το ζήτημα σε κυρίαρχο στην κεντρική πολιτική σκηνή, ενισχυμένη, βέβαια, και από την αποστειρωμένη ανθρωπιστική προσέγγιση κοινοβουλευτικών και μη κομμάτων και οργανώσεων, συνδικαλιστικών φορέων κτλ., με πρώτη και καλύτερη την τότε αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ που επιδιώκει να αντλήσει πολιτική υπεραξία απ’ το γεγονός. Ακόμη και τα καθεστωτικά ΜΜΕ περνούν την αξιολόγηση του β’ μνημονίου σε δεύτερη μοίρα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Σαμαράς αναγκάζεται να επιδιώξει συνάντηση με την οικογένεια του απεργού.

Εμείς, ως κομμάτι του α/α χώρου, έχουμε μια διαφορετική και ξεκάθαρη θέση. Στεκόμαστε ανυποχώρητα απέναντι στη συνθήκη του εγκλεισμού και νοηματοδοτούμε την αλληλεγγύη μας με δυναμικά και επιθετικά χαρακτηριστικά τόσο στους πολιτικούς και όχι μόνο κρατουμένους, όσο και σε κάθε κομμάτι που βιώνει τη λεηλασία κράτους και κεφαλαίου πάνω στη ζωή του. Γι’ αυτό, άλλωστε, η ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά στοχοποίησε κάθε αδιαμεσολάβητο αγώνα, καταστέλλοντας πορείες, εκκενώνοντας καταλήψεις, εισβάλλοντας σε σπίτια αγωνιστών κτλ. Αναπόφευκτα, λοιπόν, γίναμε μέρος του κινήματος αλληλεγγύης στο Ν. Ρωμανό, που εδώ στην Πάτρα, προχώρησε σε ένα πλήθος ποικιλόμορφων δράσεων, όπως μικροφωνικές συγκεντρώσεις και πορείες, αποκλεισμό του Δημαρχείου, παρέμβαση στην επίσκεψη του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Β. Κικίλια, σε ρουφιανοφυλλάδα της πόλης και, πάνω από όλα, την ανακατάληψη του Παραρτήματος, προκειμένου να αποτελέσει κέντρο αγώνα.

Σ’ αυτή τη συνθήκη και με την κομβική απόφαση του Ν. Ρωμανού να προχωρήσει και σε απεργία δίψας, αρχής γενομένης από την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου από το μπάτσο Κορκονέα, επιλέξαμε να κλιμακώσουμε και εμείς τον αγώνα μας και να βρεθούμε το πρωί της 6/12/14 στους δρόμους. Εκεί δεν ήμασταν μόνοι. Παρόντες ήταν και οι ένστολοι μπράβοι του κράτους, εφαρμόζοντας την ξεκάθαρη πολιτική επιλογή να κατασταλεί το εξεγερσιακό κλίμα των ημερών και να μπει ένα φρένο στον αυξανόμενο σε ένταση αγώνα, σε μια στιγμή που η υγεία του συντρόφου βρισκόταν σε οριακή κατάσταση. Αυτό δείχνουν και οι μαζικές συλλήψεις και οι, σε πολλές περιπτώσεις, ανυπόστατες κατηγορίες που αποδόθηκαν σε συντρόφους, σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, μια πάγια τακτική της αστυνομίας, ούτως ώστε να εκφοβίσει τον κόσμο και να αποσυντονίσει τις όποιες κοινωνικές αντιδράσεις δημιουργούνται.

Η συνειδητή μας επιλογή εκείνης της ημέρας να κατεβούμε στο δρόμο, καθώς και να κρατήσουμε τη θέση μας απέναντι στην καταστολή κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης, οδήγησε σε συλλήψεις έξι ατόμων, καθώς για μία ακόμη φορά το κράτος διεκδίκησε το μονοπώλιο της βίας, καταστέλλοντας κάθε αντίδραση.

Γλέντι οικονομικής ενίσχυσης για τα δικαστικά έξοδα, το Σάββατο 1/4 στις 21:30 στο Άτακτον.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Πέμπτη 30/3 στις 11, στην πλατεία Αγ. Σοφίας
Σάββατο 1/4 στις 11, στο Παράρτημα
Δευτέρα 3/4 στις 10, στα δικαστήρια