Τη Δευτέρα στις 9/11, στις 5.30 το πρωί, η Κατάληψη της Έπαυλης Κουβέλου στο Mαρούσι, δέχτηκε βομβιστική επίθεση με ωρολογιακό μηχανισμό που εξεράγει μπροστά από την πόρτα της κατάληψης προκαλώντας αφενός μικρές υλικές φθορές στην κατάληψη, αφετέρου ζημιές σε αυτοκίνητα και προσόψεις γειτονικών κτηρίων. Τo απόγευμα της ίδιας μέρας πραγματοποιείται συγκέντρωση και αντανακλαστική πορεία αλληλεγγύης, με την παρουσία 300 συντρόφων/ισσών απ’τις γειτονιές της Αθήνας, με δυνατό παλμό, δείχνοντας για ακόμα μια φορά πως ο κόσμος του αγώνα δε θα επιτρέψει κανενός είδους κρατική ή παρακρατική επίθεση.
H κατάληψη Έπαυλης Κούβελου μέσα από ένα πλήθος παρεμβάσεων και αγώνων και πάντα κάτω απ’τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, έχει δημιουργήσει ένα ισχυρό πόλο αντίστασης τόσο σε τοπικό, όσο και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Ένας πόλος αντίστασης που “ενοχλεί” όσους εχθρεύονται τους αγώνες των από τα κάτω, ενάντια στο κράτος και την εξουσία, ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Έχει πάρει εξαρχής ξεκάθαρη θέση στον κοινωνικό – ταξικό πόλεμο, μέσα από πολύμορφες δράσεις αλληλεγγύης σε πρόσφυγες-μετανάστες, ενάντια στους φασίστες, ενάντια στις κυβερνητικές και μνημονιακές πολιτικές, ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία.Παρεμβάσεις και δράσεις που συγκροτούνται πάντα σε μια αντιεραρχική και ισότιμη βάση, χωρίς διακρίσεις και διαχωρισμούς .
Για αυτές τις θέσεις και δράσεις έχει μπει στο στόχαστρο των ακροδεξιών. Δέν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που δέχεται επίθεση η συγκεκριμένη κατάληψη, υπήρξε ο εμπρησμός της το 2011 και η οργανωμένη επίθεση απο τη χρυσή αυγή των αύγουστο του 2014. Η τωρινή επίθεση πέρα από το αναβαθμισμένο χαρακτήρα της (ισχυρός εκρηκτικός μηχανισμός) έχει την ίδια στοχοθεσία με τις προηγούμενες. Να τρομοκρατήσει τους καταληψίες αλλά και το ευρύτερο τοπικό κοινωνικό πεδίο παρέμβασής τους. Η έλλειψη προειδοποίησης, με συνέπεια τον κίνδυνο τραυματισμού τυχαίου περαστικού και η ζημιές σην γειτονιά δέν είναι δείγμα απλής αδιαφορίας εκ μέρους των δραστών, είναι κύρια χαρακτηριστικά της στρατηγικής τους. Ιστορικά οι νεοφασιστικές οργανώσεις και οι παρακρατικοί μηχανισμοί χρησιμοποιούν τέτοιες μεθόδους , με την δράση τους πέρα από τα πλήγματα στον κόσμο του αγώνα να στοχεύει στο να προβοκάρει και να ενεργοποιήσει συντηριτικά κοινωνικά αντανακλαστικά μέσα σε ένα σκηνικό έντασης.
Για μας οι καταλήψεις αποτελούν οργανικά κομμάτια του κόσμου του αγώνα, είναι εστίες ευθείας και έμπρακτης ρήξης με το κράτος και το κεφάλαιο. Είναι χώροι που προωθούν κοινωνικά και πολιτικά νοήματα, ανταγωνιστικά ως προς το υπάρχον εξουσιαστικό σύμπλεγμα, ενάντια στο ρατσισμό, τον εθνικισμό, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, τον σεξισμό, κ.α. Είναι χώροι φιλόξενοι για όποιον-α βρίσκει τον εαυτό του/της από την πλευρά των από τα κάτω, των εκμεταλλευόμενων και θέλει να συμμετέχει ενεργά στον αγώνα για ελευθερία, ζωή και αξιοπρέπεια. Μια και για πάντα αλληλεγγύη στις καταλήψεις.
Η φωτιά δε μας καίει, η φωτιά καίει μέσα μας
