Νοέ 24
Την Παρασκευή 27/11 στις 20.30 στο Άτακτον, με αφορμή την εξόρυξη χαλκού και χρυσού στις Σκουριές, θα προβληθεί το ντοκυμαντέρ “Το αλάτι της γης”.
Θα ακολουθήσει συζήτηση.
Στο χώρο θα υπάρχουν έντυπα αναρχικού περιεχομένου και υλικό σχετικά με το πρόταγμα της ολικής απελευθέρωσης.
αναρχική / αντιεξουσιαστική συλλογικότητα για την ολική απελευθέρωση, Κρακατόα
olikiapeleutherosi.espivblogs.net
olikiapeleutherosi@espiv.net
Νοέ 19
“Οι Λαχειοπώλες του Ουρανού”
Παρασκευή 20/11 στις 8 μ.μ.
“Ο Αγώνας”
Τετάρτη 25/11 στις 8 μ.μ. (αναβάλλεται λόγω εκδήλωσης στο Παράρτημα)
Τετάρτη 2/12 στις 8 μ.μ.
Νοέ 16
Προβολή του ντοκιμαντέρ “Τριάντα χρόνια πίσω” της ομάδας Εν Πλώ και συζήτηση για τα χρόνια και το περιβάλλον πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973, τους αγώνες που ακολούθησαν και το νήμα της ταξικής-κοινωνικής πάλης μέχρι σήμερα.
Δευτέρα 16/11 στις 19:00 στο Παράρτημα
Νοέ 15
Τη Δευτέρα στις 9/11, στις 5.30 το πρωί, η Κατάληψη της Έπαυλης Κουβέλου στο Mαρούσι, δέχτηκε βομβιστική επίθεση με ωρολογιακό μηχανισμό που εξεράγει μπροστά από την πόρτα της κατάληψης προκαλώντας αφενός μικρές υλικές φθορές στην κατάληψη, αφετέρου ζημιές σε αυτοκίνητα και προσόψεις γειτονικών κτηρίων. Τo απόγευμα της ίδιας μέρας πραγματοποιείται συγκέντρωση και αντανακλαστική πορεία αλληλεγγύης, με την παρουσία 300 συντρόφων/ισσών απ’τις γειτονιές της Αθήνας, με δυνατό παλμό, δείχνοντας για ακόμα μια φορά πως ο κόσμος του αγώνα δε θα επιτρέψει κανενός είδους κρατική ή παρακρατική επίθεση.
H κατάληψη Έπαυλης Κούβελου μέσα από ένα πλήθος παρεμβάσεων και αγώνων και πάντα κάτω απ’τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, έχει δημιουργήσει ένα ισχυρό πόλο αντίστασης τόσο σε τοπικό, όσο και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Ένας πόλος αντίστασης που “ενοχλεί” όσους εχθρεύονται τους αγώνες των από τα κάτω, ενάντια στο κράτος και την εξουσία, ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Έχει πάρει εξαρχής ξεκάθαρη θέση στον κοινωνικό – ταξικό πόλεμο, μέσα από πολύμορφες δράσεις αλληλεγγύης σε πρόσφυγες-μετανάστες, ενάντια στους φασίστες, ενάντια στις κυβερνητικές και μνημονιακές πολιτικές, ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία.Παρεμβάσεις και δράσεις που συγκροτούνται πάντα σε μια αντιεραρχική και ισότιμη βάση, χωρίς διακρίσεις και διαχωρισμούς .
Για αυτές τις θέσεις και δράσεις έχει μπει στο στόχαστρο των ακροδεξιών. Δέν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που δέχεται επίθεση η συγκεκριμένη κατάληψη, υπήρξε ο εμπρησμός της το 2011 και η οργανωμένη επίθεση απο τη χρυσή αυγή των αύγουστο του 2014. Η τωρινή επίθεση πέρα από το αναβαθμισμένο χαρακτήρα της (ισχυρός εκρηκτικός μηχανισμός) έχει την ίδια στοχοθεσία με τις προηγούμενες. Να τρομοκρατήσει τους καταληψίες αλλά και το ευρύτερο τοπικό κοινωνικό πεδίο παρέμβασής τους. Η έλλειψη προειδοποίησης, με συνέπεια τον κίνδυνο τραυματισμού τυχαίου περαστικού και η ζημιές σην γειτονιά δέν είναι δείγμα απλής αδιαφορίας εκ μέρους των δραστών, είναι κύρια χαρακτηριστικά της στρατηγικής τους. Ιστορικά οι νεοφασιστικές οργανώσεις και οι παρακρατικοί μηχανισμοί χρησιμοποιούν τέτοιες μεθόδους , με την δράση τους πέρα από τα πλήγματα στον κόσμο του αγώνα να στοχεύει στο να προβοκάρει και να ενεργοποιήσει συντηριτικά κοινωνικά αντανακλαστικά μέσα σε ένα σκηνικό έντασης.
Για μας οι καταλήψεις αποτελούν οργανικά κομμάτια του κόσμου του αγώνα, είναι εστίες ευθείας και έμπρακτης ρήξης με το κράτος και το κεφάλαιο. Είναι χώροι που προωθούν κοινωνικά και πολιτικά νοήματα, ανταγωνιστικά ως προς το υπάρχον εξουσιαστικό σύμπλεγμα, ενάντια στο ρατσισμό, τον εθνικισμό, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, τον σεξισμό, κ.α. Είναι χώροι φιλόξενοι για όποιον-α βρίσκει τον εαυτό του/της από την πλευρά των από τα κάτω, των εκμεταλλευόμενων και θέλει να συμμετέχει ενεργά στον αγώνα για ελευθερία, ζωή και αξιοπρέπεια. Μια και για πάντα αλληλεγγύη στις καταλήψεις.
Η φωτιά δε μας καίει, η φωτιά καίει μέσα μας
Νοέ 11
Βρισκόμαστε σε μια συγκυρία, που η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. έχοντας πλέον προσδεθεί πλήρως στο άρμα της Ε.Ε, συνεχίζει και εντείνει την συνολική επίθεση στους από τα κάτω της κοινωνίας και σε δικαιώματα που κατακτήθηκαν μέσω ταξικών αγώνων τα προηγούμενα χρόνια. Υπογράφοντας το 3ο μνημόνιο, συναινεί και θα υλοποιήσει μέτρα όπως η επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, η αναδιάρθρωση – διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, η μετατροπή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας σε ατομικές ανάμεσα στα αφεντικά και τους εργαζόμενους (με προφανείς ευνοούμενους τους πρώτους), η στήριξη των τραπεζών οι οποίες πλέον θα μπορούν να ξεπεράσουν τους όποιους περιορισμούς είχαν σε σχέση με τους πλειστηριασμούς και άλλα τέτοια μέτρα που θα συνεχίσουν την πλήρη ισοπέδωση των ζωών εκατομμυρίων ανθρώπων.
Συγκεκριμένα, το προηγούμενο διάστημα, χαρακτηρίστηκε από την ελπίδα που καλλιέργησε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, περί καλύτερης διαπραγμάτευσης εντός Ε.Ε αλλά και αποκατάσταση σκληρών μέτρων (π.χ. κατάργηση του ΕΝΦΙΑ). Οι θέσεις της συγκυβέρνησης, για σκίσιμο των μνημονίων και οι καταγγελίες για απαράδεκτο και επονείδιστο χρέος, ανήκουν πλέον στην ιστορία και στη θέση τους μπήκε η αποδοχή της ρητορικής περί μονόδρομου της καπιταλιστικής ανάπτυξης και η –κατά συνέπεια- πλήρης υιοθέτηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Ε.Ε και του διεθνούς κεφαλαίου. Κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο, καθώς η πεποίθηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για άσκηση σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών στο σήμερα, προσέκρουσε πάνω στη νεοφιλελεύθερη φάση που έχει περάσει σήμερα ο καπιταλισμός, αφήνοντας μια για πάντα πίσω του το μοντέλο αυτό του κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία, καθώς και των παροχών που έδινε το κράτος στους από τα κάτω της κοινωνίας προκειμένου να αποσπά την συναίνεση τους και να τροφοδοτούνται οι καπιταλιστές μέσω του καταναλωτισμού. Η υπόσχεση για «επιστροφή σε τέτοιες εποχές, σε συνάρτηση με την πάταξη της διαφθοράς, τον εξορθολογισμό της δημόσιας διοίκησης και τις υποσχέσεις για αποκατάσταση των αδικιών που έγιναν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις στα χρόνια του μνημονίου», οδήγησαν ένα μεγάλο μέρος ανθρώπων που το προηγούμενο διάστημα βρίσκονταν στους δρόμους και σε συνελεύσεις, να αναθέσουν τις ελπίδες τους στη διαφαινόμενη εκλογική νίκη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Σήμερα, βιώνουμε μια ακόμα πιο τραγική συνθήκη. Μετά την πρώτη φάση της συγκυβέρνησης και με κομβικό σημείο το δημοψήφισμα όπου συμπυκνώθηκε και αφομοιώθηκε προς το παρόν όλη η κοινωνική δυναμική απέναντι στην καπιταλιστική επίθεση, ο κόσμος που πίστεψε σε τέτοιου τύπου αλλαγές, βρέθηκε μετέωρος εν μια νυκτί. Είναι η συνθήκη του μη χείρον βέλτιστον που έρχεται ως επακόλουθο της κατάρρευσης των μεγάλων προσδοκιών στους νέους διαχειριστές του συστήματος.
Έχοντας διαψευστεί σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα οι ελπίδες για κυβερνητικές λύσεις όσον αφορά τα μνημόνια, τα εργασιακά, την οικονομία κτλ, και έχοντας ένα μεγάλο μέρος των από τα κάτω αποκοπεί για σχεδόν 2 χρόνια από αγωνιστικές διαδικασίες, από τον δρόμο και από συνελεύσεις που χαρακτήρισαν έντονα τα πρώτα μνημονιακά χρόνια, πλέον έρχεται η λογική του φόβου, της πλήρους άμυνας και υποταγής. Την λογική αυτή που πρέπει να σπάσουμε συθέμελα προκειμένου να ξαναπιαστεί το νήμα των αγώνων και των συλλογικών διαδικασιών που μπορούν πραγματικά να φέρουν την ελπίδα όχι μεταφυσικά αλλά με πραγματικούς, συγκρουσιακούς, αγωνιστικούς όρους και να βάλουν τις βάσεις για αναχώματα ενάντια στην καπιταλιστική επέλαση αλλά και για την συνολικότερη αμφισβήτηση και ρήξη με την Ε.Ε και το καπιταλιστικό σύστημα. Τρανό παράδειγμα δυναμικού, αδιαμεσολάβητου και σε σημεία νικηφόρου αγώνα που ξετυλίχτηκε ως εξαίρεση μέσα σε όλη αυτή τη συνθήκη της κινηματικής καθίζησης όλο αυτό το διάστημα της συγκυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ, ήταν ο αγώνας των κρατούμενων αγωνιστών και του κινήματος αλληλεγγύης ενάντια στις φυλακές τύπου Γ, στον κουκουλονόμο, τον τρομονόμο, την οριοθέτηση της λήψης και χρήσης dna και την απελευθέρωση του πολυτραυματία Σάββα Ξηρού. Ο αγώνας αυτός, απέδειξε ότι ο μόνος τρόπος για να κερδηθούν πράγματα από την κυριαρχία προς όφελος των καταπιεζόμενων, είναι αυτός του μαχητικού και ακηδεμόνευτου κοινωνικού και ταξικού αγώνα. Ακόμη, ξεγύμνωσε μια και καλή έναν βασικό ρόλο του κράτους και των κάθε απόχρωσης διαχειριστών του. Αυτόν της καταστολής και επίθεσης στα ριζοσπαστικά κοινωνικά κομμάτια, της πλήρης συνέχειας εν προκειμένου του κράτους έκτακτης ανάγκης. Αντίθετα, σε πεδία που το κίνημα οπισθοχώρησε πιστεύοντας σε μια «καλύτερη διακυβέρνηση» ή αφομοιώθηκε από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, η επίθεση εκ μέρους των από τα πάνω εντάθηκε, πράγμα που βλέπουμε να συμβαίνει στη Β.Α Χαλκιδική με τα μεταλλεία χρυσού και την αντεπίθεση στην οποία έχουν περάσει εναντίον αγωνιζόμενων κατοίκων οι εργαζόμενοι-τσιράκια του Μπόμπολα. Παρόμοια, ο εργασιακός μεσαίωνας που εντείνεται με τα εκατομμύρια ανέργων και ανασφάλιστων, δεν έχει βρει μέχρι στιγμής ένα κίνημα στο δρόμο που θα υπερασπιστεί τα συμφέροντα του με έναν διαρκή και δυναμικό τρόπο.
Και τώρα, μετά από ένα μεγάλο διάστημα αποχής από τους δρόμους, η ξεπουλημένη γραφειοκρατία της Γ.Σ.Ε.Ε., η οποία συνομιλεί και συναινεί με τα αφεντικά στο ξερίζωμα κάθε ταξικού/κοινωνικού κεκτημένου που έχει απομείνει και η οποία στήριξε ανοιχτά το ναι στο δημοψήφισμα, ανακοινώνει 24ωρη απεργία για τις 12 Νοέμβρη. Η απεργία, είναι μια αφορμή για να βγει ο κόσμος στο δρόμο πιο μαζικά μετά από μια περίοδο που σαστισμένος παρατηρούσε τον αρμαγεδώνα των μέτρων που πλήττουν την ίδια του τη ζωή. Παρόλο αυτά, δεν χωράει καμία αυταπάτη ως προς το γεγονός ότι τέτοιου είδους απεργίες (24ωρες), λειτουργούν ως βαλβίδα αποσυμπίεσης για τους καταπιεζόμενους και δεν βάζουν περιεχόμενα για συνέχιση και όξυνση του αγώνα. Τα περιεχόμενα και η διάρκεια πρέπει να μπουν από αυτούς που πραγματικά βιώνουν την εξαθλίωση και όχι από τους γραφειοκράτες των συνδικάτων οι οποίοι έχουν κάθε λόγο να φοβούνται οτιδήποτε δεν ελέγχουν, καθώς αυτοί έχουν να χάσουν τα πάντα σε αντίθεση με τους ολοένα και περισσότερους βίαια προλεταριοποιημένους ανθρώπους που βιώνουν στο πετσί τους όλη την βαρβαρότητα του καπιταλισμού.
Ως αναρχικοί, πιστεύουμε ότι η ελπίδα βρίσκεται στο δρόμο του αδιαμεσολάβητου και μαχητικού κοινωνικού και ταξικού αγώνα και όχι στην ανάθεση των ζωών μας σε σωτήρες. Είναι αποδεδειγμένο και ιστορικά, ότι όσες φορές οι από τα κάτω της κοινωνίας κέρδισαν πράγματα από την κυριαρχία, αυτό έγινε στο δρόμο και όχι στις κάλπες. Ακόμα και στην περίπτωση του δημοψηφίσματος, παρά το ψευδοδίλλημα της συγκυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α – ΑΝ.ΕΛ η οποία είχε συμφωνήσει ήδη στα κεντρικά θέματα τους όρους σφαγής των εξαθλιωμένων με τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς, το όχι θα έπρεπε να εκφραστεί δυναμικά στους δρόμους, στις γειτονιές, σε συνελεύσεις, προκειμένου να επιβληθεί στους κυβερνώντες. Από την πλευρά μας, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου. Μαζί με όσους περισσεύουν για τους καπιταλιστές και σπρώχνονται είτε στην ανεργία, στα ψυχοφάρμακα και στην αυτοκτονία είτε με τους μετανάστες που πεθαίνουν καθημερινά στα εδάφη της Δύσης ή όσοι επιζούν γίνονται γρανάζι στην καπιταλιστική μηχανή η οποία τους ξεζουμίζει για να αυξάνει την κερδοφορία της. Μαζί με τους κρατούμενους αγωνιστές, οι οποίοι βάζουνε τα σώματα τους μπροστά και πολεμάνε με όλα τα μέσα αυτό το σύστημα το οποίο τους οδηγεί στις φυλακές ως εσωτερικό εχθρό και τρομοκράτες. Μαζί με όσους αγωνίζονται για γη και ελευθερία ενάντια στις αδηφάγες ορέξεις των καπιταλιστών που στο όνομα της ανάπτυξης τους δεν υπολογίζουν ανθρώπους και φύση. Εν τέλει, μαζί με όλους εκείνους-ες που αγωνίζονται αδιαμεσολάβητα και από τα κάτω με αξιοπρέπεια και βάζουν τις βάσεις για την κοινωνική επανάσταση και την έλευση μιας κοινωνίας με ισότητα και ελευθερία.
ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΣ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ – ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Πρωτοβουλία αναρχικών / αντιεξουσιαστών-ριών από το
αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Άτακτον (Άστιγγος 100 & Κανακάρη Ρούφου)
Οκτ 24
Αφίσα που κολλιέται στην ευρύτερη περιοχή του στεκιού για το μεταναστευτικό με κάλεσμα σε συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης στο στέκι για τους μετανάστες.
Κύρια ανάγκη το τελευταίο διάστημα υπάρχει στα εξής είδη:
-παπούτσια, εσώρουχα, κάλτσες, αδιάβροχα, ομπρέλες, sleeping bags.
-οδοντόβουρτσες, φορτιστές κινητών, μεγάλες σακούλες σκουπιδιών, χειρουργικές μάσκες, σακίδια πλάτης.
-κονσέρβες, νερά, κρουασάν, γάλα μακράς διαρκείας, χυμοί, μαρμελάδες και μέλι, ψωμί και πίτες, μπαχαρικά.
-φάρμακα κάθε είδους
Οκτ 05
Προβολή ντοκυμαντέρ της Αλίντας Δημητρίου
βιωματικές αφηγήσεις γυναικών απ’ το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, τον ΔΣΕ και τα ξερονήσια της εξορίας
Τετάρτη 7/10 στις 8 μ.μ.
“Πουλιά στο βάλτο”
Τετάρτη 21/10 στις 8 μ.μ.
“Η ζωή στους βράχους”
στο Άτακτον
Οκτ 01
Συγκέντρωση ειδών ανάγκης για μετανάστες θα πραγματοποιείται στο αναρχικό/αντιεξουσιαστικό στέκι Άτακτον (Άστιγγος 100 & Κανακάρη Ρούφου ) κάθε Τετάρτη και Παρασκευή μετά τις 20.00 που το στέκι είναι ανοιχτό και σε κάθε ανοιχτή εκδήλωση που θα ανακοινώνεται.
Λίστα με τα είδη:
-Ρούχα: αντρικά, γυναικεία, παιδικά, βρεφικά.
-Παπούτσια όλων των ηλικιών (αθλητικά).
-Κάλτσες, καπέλα.
-Ομπρέλες, σκηνές, sleeping bags, κουβέρτες.
-Πάνες, σερβιέτες, μωρομάντιλα, υγρά μαντιλάκια, χαρτί υγείας, σαπούνι (πλάκες).
-Μπουκαλάκια νερό.
-Μπισκότα, κρέμες (που είναι έτοιμες στα γυάλινα δοχεία), ξηρούς καρπούς.
-Φάρμακα (παυσίπονα, αντισταμινικά,).
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Σεπ 28
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΣΤΑΤΗΡΗ- ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 14/7
ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΩΝ ΟΡΩΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΣΑΚΑΛΟΥ
Στις 2 Μάρτη συλλαμβάνεται από την αντιτρομοκρατική η καταζητούμενη αναρχική Αγγελική Σπυροπούλου, μετά την αποκάλυψη του σχεδίου απόδρασης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς από τις φυλακές Κορυδαλλού. Στα πλαίσια της ίδιας τρομοκρατικής επιχείρησης συλλαμβάνονται φιλικά και συγγενικά πρόσωπα των μελών της Συνομωσίας πυρήνων της Φωτιάς μεταξύ των οποίων και η Αθηνά Τσάκαλου, μητέρα των Χρήστου και Γεράσιμο Τσάκαλου και η Εύη Στατήρη, σύζυγος του δεύτερου. Με συνοπτικές διαδικασίες κατηγορούνται για υπόθαλψη εγκληματία και ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση (νόμος 187α) και προφυλακίζονται.
Μετά από πολυήμερη απεργία πείνας των μελών της ΣΠΦ και της Α. Σπυροπούλου, παράλληλα με την απεργία πείνας και άλλων συντρόφων ενός της φυλακής για μια σειρά ζητημάτων μεταξύ των οποίων και την κατάργηση των άρθρων 187 και 187 Α, ορίζεται η αποφυλάκιση της Α.Τσάκαλου με ακραίους περιοριστικούς όρους που στην ουσία την εξορίζουν στη Σαλαμίνα από όπου της απαγορεύουν να μετακινηθεί. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, σε μία προσπάθεια να εκτονώσει φαινομενικά την κατάσταση και να κεφαλαιοποιήσει τους πολύχρονους και μαχητικούς αγώνες για τα ζητήματα των φυλακών, καταθέτει ένα νομοσχέδιο που περιλαμβάνει και μια τροπολογία που προέβλεπε την άμεση αποφυλάκισή της Ε. Στατήρη. Τις φαινομενικά ευεργετικές διατάξεις του νομοσχεδίου Παρασκευόπουλου έρχεται να διαψεύσει ο αρμόδιος ανακριτής για «υποθέσεις τρομοκρατίας» Ευτύχιος Νικόπουλος που απορρίπτει συνολικά 5 αιτήσεις αποφυλάκισης ( πρόκειται άλλωστε για τον ίδιο ανακριτή που παίζει κομβικό ρόλο και σε άλλες υποθέσεις συντρόφων μεταξύ των οποίων και του Ν. Ρωμανού με τις εκπαιδευτικές άδειες). Απέναντι σε αυτήν την εκδικητική συνθήκη, η Ε. Στατήρη ξεκινά απεργία πείνας για την αποφυλάκισή της, από τις 14/7.
Η υπόθεση της σύλληψης, κατηγορίας με τα άρθρα 187 και 187 Α, της προφυλάκισης και κράτησης είτε εντός της φυλακής είτε εκτός με σκληρούς περιοριστικούς όρους ανθρώπων στα πλαίσια συνολικότερων κατασταλτικών επιθέσεων αναδεικνύει μια σειρά από πολλαπλά ζητήματα. Κατ’αρχάς, στην παρούσα υπόθεση καταδεικνύει την αμείλικτη και σταθερή θέση του κράτους απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους ανεξαρτήτως χρώματος της διακυβέρνησης. Και περαιτέρω, όχι μόνο στους ίδιους αλλά και σε όσους δε σκύβουν το κεφάλι αποδεχόμενοι την αποστασιοποίηση, το φόβο που οι προφυλακίσεις και οι διώξεις προσπαθούν να επιβάλλουν, αλλά αντίθετα ορθώνουν το ανάστημά τους ξεδιπλώνοντας κάθε πτυχή της αλληλεγγύης είτε μέσα από την ανθρώπινη σχέση είτε μέσα από την πολιτική δράση. Η κατασταλτική αντεπίθεση του κράτους μετά και το Δεκέμβρη του ’08, με αιχμή τις αντιτρομοκρατικές εκστρατείες απέναντι στις ένοπλες και αντάρτικες πολιτικές αναρχικές οργανώσεις , πέρα από το να φυλακίσει, να χαρτογραφήσει και να αδρανοποιήσει συντρόφους, στόχευε και στοχεύει να ορθώσει ένα φαινομενικά απροσπέλαστο επιστημονικό-νομικό-δικαιικό τείχος, ενσταλάζωντας το φόβο εντός των συντροφικών σχέσεων και διαδικασιών. Έτσι, πολλά εργαλεία του αγώνα αποπειράται να εξοβελιστούν σε ένα διηνεκές, φαντάζουν μακρινά και απλησίαστα. Και τέλος, το ίδιο το περιεχόμενο της αλληλεγγύης να ποινικοποιηθεί, παραμένοντας στατικό και στείρο.
Διαφαίνεται ξεκάθαρα πως το κράτος έκτακτης ανάγκης ήρθε για να μείνει. Η φαινομενικότητα της πιο “ανθρώπινης” , της πιο “δίκαιης” αριστερής διαχείρισης δεν μπορεί να κρύψει την αμείλικτη πραγματικότητα που ορίζει τον ιδεολογικό και φυσικό πόλεμο απέναντι σε όποιον-α αγωνίζεται, σε όποιον-α μάχεται, σε όποιον-α ζει με αξιοπρέπεια και προτάσσει την αλληλεγγύη, σε όποιον-α περισσότερο από οτιδήποτε άλλο καταστρώνει τα σχέδια της καταστροφής του κράτους και του καπιταλισμού. Στους οριακούς καιρούς που ζούμε είναι ανάγκη να αντιληφθούμε πως η ομηρία και εξορία ανθρώπων επειδή συμπεριφέρθηκαν με αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη, η εκδικητική κρατική μανία, ορίζουν μια συνθήκη εξαίρεσης, δίπλα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης , δίπλα στα νομικά και πολιτικά “παραπτώματα” στα οποία η ίδια η αστική δημοκρατία καταφεύγει ακριβώς για να διευρύνει τον ορίζοντα της καταπίεσης διαγράφοντας με τον πιο θεαματικό τρόπο πως η μη ύπαρξη άλλης εναλλακτικής που ακόμη και τα αριστερά στόματα βροντοφωνάζουν πρέπει να γίνει το σταθερό και μοναδικό στοιχείο αντίληψης και συγκρότησης του νου και κατά συνέπεια της ζωής των σύγχρονων πληβείων.
Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, οι αγώνες εντός και εκτός των φυλακών και τα αναρχικά περιεχόμενά τους, είναι ζωτικής σημασίας να διατηρηθούν, να πολλαπλασιαστούν, να βαθύνουν έμπρακτα και μη. Την ίδια ώρα που ο καπιταλισμός ξεδιπλώνει ακόμη ένα χαρτί στην απόπειρα αναπαραγωγής και συνέχειάς του στο ελληνικό πολιτικό-κοινωνικό πείραμα, τα πόνερα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, της υποχώρησης των αγώνων και συνολικά της επαναστατικής άμπωτης είναι σημεία που πρέπει να προσπεραστούν μέσα από την αναβάθμιση του ίδιου του αγώνα. Και το ζήτημα της αλληλεγγύης, του σπασίματος του ιδεολογικού πολέμου του κράτους και της σύνδεσης των αγωνιζόμενων υποκειμένων αντανακλάται και στην υπόθεση της Ε. Στατήρη. Τα προηγούμενα και τα πεπραγμένα δεν γράφονται μόνο σε ποινικές διατάξεις, αλλά και στους δρόμους, μέσα από την ταξική κοινωνική πάλη. Απέναντι στον καπιταλιστικό βούρκο, τον κοινωνικό εκφασισμό και τον κανιβαλισμό που απλώνονται γύρω μας, η αλληλεγγύης είναι μια ανταγωνιστική κοινωνική συνθήκη. Ακόμη περισσότερο όταν ξεφεύγει από τον ανθρωπισμό και γίνεται ένα αιχμηρό, πολιτικό εργαλείο, όταν κατασκευάζει νέες σφαίρες αγώνα, όταν ξεδιπλώνεται στο δρόμο. Στο χέρι μας είναι να το πραγματώσουμε, επιτιθέμενοι σε κάθε επίπεδο στην κατασταλτική κρατική στρατηγική, συνδέοντας τους αγώνες, στεκόμενοι δίπλα σε συντρόφους και όποιον πλήττεται από την καπιταλιστική επίθεση.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΟΣΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Πρωτοβουλία αλληλεγγύης από το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό στέκι Άτακτον ( Άστιγγος 100 & Κανακάρη Ρούφου ).
Σεπ 16
Πέμπτη 17/9 συγκέντρωση και Πορεία στις 17:30, Παράρτημα
Σάββατο 19/9 στις 11:00 μικροφωνική στο Παράρτημα και στις 20:00 hip hop live στον Έσπερο (πλ.Γεωργίου)
Αντιεκλογική συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών
Σεπ 09
Βρισκόμενοι μπροστά σε μια ακόμα «γιορτή της δημοκρατίας», τις εκλογές, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στο τι συνέβη το προηγούμενο διάστημα. Αυτό το 7μηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, κατέρρευσε ο μύθος που ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιέργησε τα τελευταία χρόνια (πριν ακόμα γίνει κυβέρνηση), ότι για την επίλυση όλων των ζητημάτων που έχουν οδηγήσει στη βίαιη προλεταριοποίηση, φτωχοποίηση και εξαθλίωση ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας (μνημόνια, ανεργία, καταστολή, καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, ιδιωτικοποιήσεις κτλ), αρκεί η ανάθεση στην «αριστερή κυβέρνηση» προκειμένου όλα να λυθούν ως δια μαγείας. Με αυτή την υπόσχεση και παράλληλα την «ελπίδα» όπως ονομάστηκε, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε κάτι ακόμα πιο καταστροφικό από την αδιέξοδη έτσι και αλλιώς πολιτική του. Έπεισε με τα λεγόμενα του ένα μεγάλο μέρος των από τα κάτω της κοινωνίας ότι ο κυβερνητικός δρόμος, ο δρόμος των από τα πάνω, είναι αυτός που θα οδηγήσει σε ρήξεις και ανατροπές. Βάσει αυτού, ο αγώνας έφτασε να θεωρείται απλά η προσέλευση στην κάλπη είτε για τις βουλευτικές εκλογές είτε για το ΌΧΙ στο δημοψήφισμα. Ο κοινωνικός-ταξικός αγώνας όμως, ήταν, είναι και θα είναι αυτός που δίνεται στους δρόμους, ακηδεμόνευτα, δυναμικά, με διάρκεια και συνέπεια. Ενάντια στην κυριαρχία και όχι χέρι χέρι με αυτήν, ακόμα και αν αυτή πλασάρεται ως αριστερή.
Πιο συγκεκριμένα, το προηγούμενο 7μηνο, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, υπό την πίεση της απεργίας πείνας των κρατούμενων αγωνιστών και του κινήματος αλληλεγγύης σε αυτήν, απέδειξε ότι η δημοκρατία είναι ένα πολιτειακό σύστημα που ανεξάρτητα από τον εκάστοτε διαχειριστή του καπιταλισμού, θέλει να εκδικηθεί όποιον την εχθρεύεται. Το κράτος εισέβαλλε στην κατειλημμένη πρυτανεία, συλλαμβάνοντας συντρόφους, δείχνοντας έτσι ότι το κράτος έκτακτης ανάγκης και οι κομβικές γραμμές ιδεολογικά και φυσικά της καταστολής είναι εδώ. Άλλωστε το πολιτικό περίγραμμα είχε δώσει εξ αρχής ο Πανούσης μιλώντας για τα ζητήματα με τα Εξάρχεια, τους αναρχικούς, την πολιτική ανυπακοή, κλπ. Κρατούμενοι αγωνιστές έφτασαν στο όριο για να πεθάνουν, κάποια αιτήματα ικανοποιήθηκαν άλλα όχι και κάποια παρόλο που ικανοποιήθηκαν δεν έχουν πραγματωθεί. Αυτός ο αγώνας όμως, έδειξε ότι αν δεν αγωνιστούν, αν δεν παλέψουν οι ίδιοι οι από τα κάτω της κοινωνίας με κάθε κόστος, τότε τίποτα δεν μπορεί να κερδηθεί, ούτε με εκλογές και ανάθεση ούτε με κανέναν άλλον τρόπο.
Στο ζήτημα που ήταν σημαία των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αυτό της κατάργησης των μνημονίων, όχι μόνο δεν κατάργησαν κανένα μνημόνιο, όχι μόνο δεν σταμάτησαν τις ιδιωτικοποιήσεις (π.χ. cosco, αεροδρόμια), την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, την επέκταση της άμεσης φορολογίας – ΦΠΑ, τη λειτουργίας της ελληνικός χρυσός του Μπόμπολα στις Σκουριές Χαλκιδικής και ένα σωρό άλλα θέματα, αλλά επιπροσθέτως ψηφίσανε και 3ο μνημόνιο. Είναι αυτοί, που μετέτρεψαν το όχι του δημοψηφίσματος σε ναι από τη μια στιγμή στην άλλη, καθώς οι αυταπάτες τους για έναν «καλύτερο καπιταλισμό», για μια «καλύτερη Ε.Ε.», για την αναβίωση του ξεπερασμένου μοντέλου διαχείρισης της σοσιαλδημοκρατίας, είναι αυτά που με μαθηματική ακρίβεια θα τους οδηγούσαν, όπως και έγινε, σε όλη αυτή τη μεταστροφή.
Σήμερα, μετά τον ιστορικό συμβιβασμό του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος προσχώρησε στη ρητορική της εθνικής ομοψυχίας και της συναίνεσης, στήνεται ένα σκηνικό ρεβανσισμού από τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις. Στη λογική του «ρεαλισμού», στην οποία πλέον βρίσκεται και ο ΣΥΡΙΖΑ (μονόδρομος η Ε.Ε., η ευρωζώνη, οι ιδιωτικοποιήσεις, η καπιταλιστική ανάπτυξη κτλ) προετοιμάζουν σε θεσμικό επίπεδο τον μεγάλο συνασπισμό τους μετά τις εκλογές. Αυτό, μαζί και με μια νεοφιλελεύθερη κουλτούρα/ταξικό συμφέρον που έχει καλλιεργηθεί σε ένα τμήμα του πληθυσμού και αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στις συγκεντρώσεις του ναι, θα πρέπει να δώσουν ώθηση, τώρα που οι αυταπάτες διαλύθηκαν, στο ανατρεπτικό/ριζοσπαστικό κίνημα να ξαναβρεθεί στο δρόμο στη βάση της ταξικής/κοινωνικής πάλης και της προοπτικής σύγκρουσης με το υπάρχον.
Αυτό που ειπώθηκε όλο αυτόν τον καιρό ξανά και αντηχεί σε εκατομμύρια αυτιά ανθρώπων που βλέπουν τις ζωές τους να λεηλατούνται είναι το «δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική». Εδώ έφτασε η διαπραγμάτευση, η ΕΕ, ο καπιταλισμός ο ίδιος. Μα είναι ξεκάθαρο πιο πολύ από ποτέ πως το ζήτημα είναι να ανατρέψουμε επαναστατικά αυτήν την αφήγηση που προσπαθεί να εγκαθιδρύσει το τέλος της ιστορίας, το τέλος της πάλης, το τέλος της πιθανότητας ανατροπής και εγκαθίδρυσης ενός άλλου συστήματος. Για να γίνει αυτό πρέπει να μιλήσουμε πάλι από τη θέση μας, αυτή των καταπιεσμένων , αυτών που παράγουν όλο τον πλούτο του κόσμου, αυτών που εχθρεύονται τον καθημερινό βούρκο, αυτών που παλεύουν την ερημοποίηση της ζωής και το θάνατο που ο καπιταλισμός σκορπά γύρω μας. Ο τελευταίος καιρός ανέδειξε πως ιστορικά το ζήτημα της δημοκρατίας πρέπει να τεθεί στο περιθώριο των μυαλών μας. Η δημοκρατία δεν είναι μια αφαιρετική κοινωνική σχέση, ένα αίσθημα, μα ένας τρόπος πολιτικός και φιλοσοφικός που οργανώνονται ιεραρχημένες και καταπιεστικές κοινωνίες. Οι εκάστοτε εκφράσεις αυτών από την αρχαία Ελλάδα μέχρι και τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία δείχνουν ακριβώς αυτό. Πόσο μάλλον στο σύγχρονο ολοκληρωτικό καπιταλισμό, που η δημοκρατία είναι οι στρατιωτικές επεμβάσεις, η ακραία ρατσιστική πολιτική απέναντι στους μετανάστες, η επίθεση πάνω σε προηγούμενα αστικοδημοκρατικά κεκτημένα, η υποτίμηση της εργατικής δύναμης, οι φυλακές υψίστης ασφαλείας, κλπ. Η δημοκρατία είναι το μεγαλύτερο άλλοθι ενός κόσμου που συγχέει την ανθρώπινη συνύπαρξη, τη δυνατότητα για ένα ισότιμο κοινωνικό σύστημα με την εξωιστορική και πανταχού παρούσα εκμετάλλευση και εξουσία (κατά την κυρίαρχη αντίληψη). Ειδικά όσοι τοποθετούν τον εαυτό τους στο επαναστατικό μέτωπο, πρέπει να μιλούν για αυτό που οραματίζονται και όχι να εξειδικεύουν και να προσαρμόζονται πάνω σε έννοιες του αντιπάλου. Απλά και ξάστερα, άλλο η ελευθερία, και άλλο η δημοκρατία.
Η κυρίαρχη αφήγηση, παρουσιάζει την ύπαρξη της Ε.Ε σαν επίτευγμα της δημοκρατίας, ως την ένωση των ευρωπαϊκών λαών, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια υπερεθνική ένωση του κεφαλαίου προκειμένου αυτό να αναπαράγει τα κέρδη του ακόμα πιο ευέλικτα απ’ ότι στα στενά όρια της εθνικής οικονομίας και του εθνικού κράτους. Μια υπερεθνική ένωση για να επιβάλλεται η λεηλασία της ζωής μας από το κεφάλαιο, ένα πολιτικό και στρατιωτικό εργαλείο για να θανατώνονται στα νερά της Μεσογείου οι μετανάστες, να στηρίζονται οι νεοναζί στην Ουκρανία, να έχει πλάτη το ολοκληρωτικό τουρκικό κράτος. Και στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κοινωνιών, ένας φάρος ελπίδας και φόβου παράλληλα αφού υποτίθεται πως η ευρωπαϊκή προοπτική πολιτικά και οικονομικά είναι αυτό που φέρνει ευημερία στους λαούς και πως οι άνθρωποι δεν μπορούν μόνοι τους να παράγουν και να οργανώσουν τη ζωή τους. Οσύγχρονος ολοκληρωτισμός, λοιπόν, καταδεικνύει το αδιέξοδο της επιλογής της ανάθεσης/αντιπροσώπευσης και την πλήρη του αναντιστοιχία σε σχέση με τις ανάγκες των ανθρώπων. Με αυτό τον τρόπο, γίνεται ξεκάθαρο ότι οι εκλογικές διαδικασίες είναι μια ψευδαίσθηση, καθώς οι άνθρωποι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τους διαχειριστές ενός συστήματος το οποίο ενδιαφέρεται μόνο να αναπαράγεται με κάθε κόστος πάνω στις πλάτες τους προκειμένου να προασπίσει τα συμφέροντα των καπιταλιστών.
Έτσι συνολικά, πρέπει να θέσουμε τα ζητήματα, να απαντήσουμε τα ερωτήματα, να οργανώσουμε την πάλη μας συνειδητοποιώντας πως τη μοίρα μας θα την αλλάξουμε μόνο εμείς. Ούτε εκλογές, ούτε αντιπρόσωποι, ούτε ψευτοελπίδες και κούφιοι βερμπαλισμοί. Και σίγουρα όχι τα πιο μαύρα κομμάτια της ιστορίας όπως οι φασίστες της ΧΑ που ήταν είναι και θα είναι οργανικό κομμάτι, μπράβοι και παραπαίδια του κεφαλαίου (χαρακτηριστικό είναι οι τεμενάδες σε εφοπλιστές, τα μεροκάματα που παίρνουν από αυτούς, η ίδρυση εργοδοτικού σωματείου στο Πέραμα για να δουλεύει ο κόσμος πειθήνια με 18 ευρώ μεροκάματο, η συναίνεση στο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, οι επιθέσεις και δολοφονίες αγωνιστών, το ζήτημα των προσφύγων που επιχειρούν να κανιβαλίσουν πάνω του προκειμένου να μαζέψουν υποστηρικτές κλπ.). Ούτε κάθε τρεις και λίγο να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε κάτι καινούριο. Η βία του ταξικού κοινωνικού πολέμου που ζούμε είναι αμείλικτη, τα ερωτήματα πολλά και οι απαντήσεις φαντάζουν μερικές φορές μακρινές και ουτοπικές. Η μόνη πραγματική ουτοπία, όμως, όσον αφορά τις ζωές των ανθρώπων και τον φυσικό κόσμο είναι ο καπιταλισμός. Μόνο, αν οπλιστούμε για αυτό που φαντάζει αδύνατο θα γίνει πραγματικότητα και το πιο απλό.
Ως αναρχικοί, δεν αναθέτουμε τις ζωές μας σε κανέναν επίδοξο διαχειριστή του καπιταλισμού που για να συνεχίσει να υπάρχει και να αναπαράγεται και να αντιμετωπίζει τις εγγενείς του αντιφάσεις και τις δομικές του κρίσεις, τρώει από τις σάρκες του ισοπεδώνοντας ανθρώπους και περιβάλλον. Επιλέγουμε το δρόμο του αγώνα, καθώς μόνο έτσι μπορούν να κερδηθούν όλα αυτά που η κυριαρχία, από θέση, στερεί στους από τα κάτω. Οι ενδιάμεσοι αγώνες, παρόλη τη μερικότητα τους, βάζουν αναχώματα, οξύνουν συνειδήσεις και φέρνουν πιο κοντά τον στρατηγικό στόχο που δεν είναι άλλος από την κοινωνική επανάσταση και την έλευση της αταξικής κοινωνίας, την ισότητα και την ελευθερία μέσω της κοινοτικής ζωής. Προτάσσουμε την διεθνιστική και ταξική αλληλεγγύη με όσους αντιστέκονται, κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες και το εχθρικό περιβάλλον που τους περιστοιχίζει, όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή με τους Κούρδους αγωνιστές που περιφρουρούν τις αυτόνομες κοινότητες τους ενάντια στο τουρκικό κράτος και τους φονταμενταλιστές του ISIL (το ισλαμικό χαλιφάτο). Προτάσσουμε την αλληλεγγύη μας με τους πρόσφυγες και μετανάστες που αυτό το διάστημα καταφεύγουν στον ελλαδικό χώρο και γενικότερα σε δυτικά εδάφη αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, κυνηγημένοι από τους σφαγείς του ισλαμικού κράτους αλλά και τους πολέμους δυτικών δυνάμεων.
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, λοιπόν, σήμερα, η κοινωνική επανάσταση είναι πιο επίκαιρη από πότε. Ο καπιταλισμός, πιο επιθετικός από πότε, βρυχάται σαν άγριο ζώο μέσα στην αρένα. Να τον καταστρέψουμε πριν καταστρέψει τα πάντα!
ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΡΑΣΗ
Αντιεκλογική συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών
Ιούλ 03
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΑΒΒΑΤΟ 4/7 ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Στις 5 Ιουλίου με τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος κορυφώνεται μια φάση του κοινωνικού πειράματος που διεξάγεται στην ελλάδα τα τελευταία χρόνια.Ενός βασικού σύγχρονου πειράματος του παγκόσμιου καπιταλισμού για τη συνέχιση της αναπαραγωγής του, το σώσιμο των τραπεζών, την περαιτέρω λεηλασία εκατομμυρίων ζωών των από τα κάτω, την πλήρη υπαγωγή της ζωής μας στο κεφάλαιο. Την επιβολή του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, της σύγχρονης ερημοποίησης της ζωής.
Μετά από 5 χρόνια ύφεσης και καταστροφής, στην Ελλάδα, το κράτος παρία της Ευρώπης, εκλέχθηκε μια “αριστερή” κυβέρνηση με την αυταπάτη πως θα σταματήσει η λιτότητα, θα αναδιαρθρωθεί το χρέος και θα καλυτερεύσει η καθημερινή ζωή. Μια αλλαγή με λογικό υπόβαθρο αλλά και με μια βαθιά αντίφαση στο εσωτερικό της. Αυτή της μη οριστικής ρήξης με το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο και με τους μηχανισμούς τους που αναπαράγουν την καταπίεση και την καταλήστευση των από τα κάτω.
Το δημοψήφισμα αυτό είναι δυνητικά ένα κομβικό σημείο στην εξέλιξη του κοινωνικού-ταξικού πολέμου, όχι ασφαλώς καθεαυτό, αλλά ανάλογα με τις αλυσιδωτές συνέπειές του και βάσει των κοινωνικών διεργασιών που έχουν αποτυπωθεί επ’ αφορμής του, μέχρι στιγμής. Στην περίπτωση του ΟΧΙ αυτό που φαίνεται να διακυβεύεται είναι πιο ευνοϊκοί όροι στο νέο, τρίτο μνημόνιο που είναι απαραίτητο για να συνεχίσει η χώρα να δανείζεται και να πληρώνει τα χρέη της. Ακόμη και αυτό όμως, μοιάζει να μην είναι αποδεκτό από τα γεράκια του καπιταλισμού που σκοπεύουν να συνεχίσουν την καταστροφή των ζωών μας, καθώς το Ναι και τα μέτρα που το συνοδεύουν στέλνουν ένα πολλαπλό μήνυμα και έχουν και συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Η λογική που υπάρχει στον πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ περί έντιμου συμβιβασμού και μιας άλλης, δημοκρατικής και αλληλέγγυας ΕΕ, είναι διαστρεβλωτική και παραπλανητική. Κι αυτό φάνηκε με την απεχθή συμφωνία της 20ης Φλεβάρη και τη συνέχεια των προγραμμάτων λιτότητας που υπήρχαν μέχρι τώρα, αλλά και με τον διαφαινόμενο εγκλωβισμό στην παρούσα φάση, κομμάτι του οποίου είναι και το δημοψήφισμα.
Ο καπιταλισμός μας θέλει πειθήνιους, εξαθλιωμένους, υπάκουους. Μας θέλει σκλάβους της σύγχρονης ολοκληρωτικής δημοκρατίας, όπου γη, αέρας, νερό, και ανθρώπινη ζωή θα είναι αποικιοποιημένες από το κεφάλαιο, και μοναδικό σημείο πραγμάτωσης των ανθρώπινων σχέσεων η διαμεσολάβησή τους από το εμπόρευμα. Σε αυτό συνίσταται ο προορισμός του ανθρώπου μέσα στον καπιταλισμό. Άλλωστε, από ντόπια και ξένα αφεντικά, τώρα που ζορίζουν τα πράγματα, λύνονται και οι γλώσσες και ακούγονται τα πραγματικά νοήματα κι σημασίες. Πως οι φτωχοί είναι αδιανόητο να έχουν γνώμη, να αντιδρούν, να επαναστατούν. Έτσι, ακόμη και το παρόν δημοψήφισμα με τις τεράστιες αντιφάσεις που έχει και τους κινδύνους που κρύβει για τους εκμεταλλευόμενους, είναι σημείο καμπής για τα αρπακτικά του καπιταλισμού. Αν ηττηθεί τώρα κατά κράτος η πιθανότητα του ΟΧΙ, μια πιθανότητα που βάζει πλάτη σε ένα μνημόνιο ξαναλέμε, αλλά κρύβει εντός της μια σημαντική κοινωνική δυναμική ανυπακοής, ηττάται σημαντικά, συνειδησιακά και πραγματικά, η πιθανότητα και η δυνατότητα έστω και στοιχειώδους αντίδρασης. Επιπλέον, το Ναι και τα μέτρα που το ακολουθούν είναι η συνέχεια και ολοκλήρωση της κατεδάφισης της κοινωνίας, και της καπιταλιστικής σκλαβιάς που μας περιμένει. Το πείραμα της Ελλάδας πρέπει να κερδηθεί γιατί μετά ανοίγει την κερκόπορτα για την ένταση της καπιταλιστικής επίθεσης σε όλη την περιφέρεια του σύγχρονου κόσμου. Θανατώνει τις ελπίδες των εξαθλιωμένων, οξύνοντας τους όρους εκμετάλλευσης και απλώνοντας τριγύρω της έρημο του κεφαλαίου, κάνοντας και επίσημα το θάνατο κεντρική πολιτική.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί αυτή τη στιγμή έναν από τους μεγαλύτερους πόλους στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Η ιδρυτική συνθήκη (Μάαστριχτ) θεσμοθέτησε την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, εμπορεύματος, εργατικού δυναμικού και έθεσε τις βάσεις του ελεύθερου ανταγωνισμού και της ανοιχτής αγοράς στα πλαίσια των, ολοένα και αυξανόμενων σε αριθμό, κρατών-μελών. Φυσικό επακόλουθο της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού, και των βάρβαρων πολιτικών που αυτός συνεπάγεται, είναι η όξυνση των ταξικών αντιθέσεων μιας και όλα τα βάρη τα επωμίζονται οι από τα κάτω αυτού του κόσμου. Μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, έγινε έκδηλος ο ρόλος που επιτελεί πραγματικά η Ε.Ε., ότι δηλαδή δεν είναι ένας θεσμός στήριξης των λαών που βασίζεται στην αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια και όλα αυτά τα χαριτωμένα που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιποί θιασώτες της, αλλά ένας μηχανισμός καταπίεσης των χαμηλότερων ταξικών στρωμάτων και εφαρμογής των ισοπεδοτικών πολιτικών του κεφαλαίου, πολιτικές που κανονίζονται και εφαρμόζονται ύστερα από τη μοιρασιά μεταξύ των μεγαλοκαπιταλιστών ανα την επικράτειά της. Επίσης, οι όροι δανειοδότησης για τις χώρες που παρουσιάζουν μεγαλύτερη οικονομική δυσχέρεια, είναι σαφώς δυσμενέστεροι, δημιουργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο μια σχέση εξάρτησης μεταξύ “ισχυρών” και “αδύναμων” οικονομιών καθιστώντας οριακά μη βιώσιμη, για ένα κράτος, μια ενδεχόμενη έξοδο από την Ε.Ε. και μετακυλίοντας το χρέος αποκλειστικά στις πλάτες των κατώτερων τάξεων.
Αν και η αναγνώριση του ρόλου της Ε.Ε. είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε την τωρινή κατάσταση στην ολότητά της, ωστόσο αυτό δεν μπορεί να έχει και δεν έχει καμία σχέση με διακηρύξεις περί εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.Ένα πράγμα που η εξουσία γνωρίζει νά κάνει καλά είναι να αναπαράγει και να ενισχύει εθνικιστικά φρονήματα για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της , αποκρύπτοντας τον πραγματικό χαρακτήρα του πολέμου που έχει εξαπολυθεί και δεν είναι άλλος από τον ταξικό. Έτσι, οι εκατέρωθεν λαϊκίστικες εγκλίσεις για εθνική ομοψυχία και ηχηρές απαντήσεις, ενοποιούν ένα διαταξικό μείγμα, που κάθε άλλο παρά κοινό συμφέρον, μερίδιο ευθύνης και επιρροή έχει κάτω από την ομπρέλα του κοινού κράτους. Δίνεται έτσι πάτημα στον ακροδεξιό συρφετό [Χαρακτηριστική η μεταστροφή της γραμμής της συστημικής και ξεκάθαρα ταγμένης με τα συμφέροντα των αφεντικών και την υποτίμηση της εργασίας των από τα κάτω Χρυσής Αυγής, που έσπευσαν να αλλάξουν την αρχική τους τοποθέτηση υπέρ της Ευρώπης για να διατηρήσουν το φιλολαϊκό τους προφίλ] και πλάθονται κενές συνειδήσεις. Φτιάχνεται έτσι έδαφος για εξαπόλυση της ίδιας και χειρότερης λεηλασίας στη βάση της «εθνικής ανασυγκρότησης» μια μέρα μετά, είτε από το ενισχυμένο συντηρητικό μπλόκ που βασίζεται στη διασπορά του φόβου, είτε από μία κατ’επίφαση αριστερή κυβέρνηση με δεξιά δεκανίκια που καμία πραγματική ρηξιακή διάθεση δεν έχει. Το μόνο που οραματίζεται είναι μια πιο δίκαιη διαχείριση του καπιταλισμού, πράγμα αδύνατο και γεμάτο αντιφάσεις, αφού δεν υπάρχει περίπτωση στον ελλαδικό χώρο, στο πλαίσιο του σύγχρονου παγκόσμιου καπιταλισμού, να επιστρέψει μια σοσιαλδημοκρατική διαχείριση.
Στη βάση των παραπάνω, η έξοδος απο την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα βήμα για την αποσταθεροποίηση τόσο του ελληνικού κράτους όσο και της παγκόσμιας οικονομίας. Μια αποσταθεροποίηση που ίσως να ξετυλίξει άλλες κοινωνικές δυναμικές και να ανοίξει μια επαναστατική προοπτική.
Αναγνωρίζουμε λοιπόν τις ταξικές διαστάσεις τις οποίες εκφράζει η θέση που θα πάρει ο καθένας και η καθεμία στο δημοψήφισμα καθώς και τις διαφορετικές κοινωνικές προεκτάσεις που θα έχει ένα “ναι” ή ένα “όχι”. Πέρα, όμως, από αυτό, δεν παύει να είναι απαραίτητο να δούμε το δημοψήφισμα, σαν μια τεράστια ψευδαίσθηση γενικότερα, σε σχέση με την έννοια της άμεσης δημοκρατίας όπως χρησιμοποιείται από τον κυρίαρχο λόγο σήμερα.
Το δημοψήφισμα αυτό είναι ένα επικοινωνιακό παιχνίδι της κυβέρνησης, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με τους διεθνείς θεσμούς. Μερικές μέρες νωρίτερα, οι ίδιοι πολιτικοί ήταν διαθέσιμοι να υπογράψουν ένα μνημόνιο που λίγο θα διέφερε από την πρόταση για την οποία ο κόσμος καλείται την Κυριακή να πάρει θέση. Αποτελεί μια στρατηγική κίνηση αυτής της κυβέρνησης μετακυλίοντας το βάρος της ευθύνης των συνεπειών – οποιεσδήποτε και να είναι αυτές – μεταξύ άλλων, στον κόσμο που έχει υποστεί τις συνέπειες της κρίσης. Σε ένα κόσμο που δεν έχει παράξει το πρόβλημα που καλείται να λύσει και κατ’ επέκταση δεν παράγει ούτε τους όρους επίλυσης μέσω του δημοψηφίσματος. Γιατί μία συνολική συνεισφορά δεν μπορεί να συμπυκνώνεται σ΄ ένα “ναι” ή “όχι” πάνω σε προκαθορισμένα δεδομένα. Ερχόμενοι λοιπόν αντιμέτωποι με την ψευδαίσθηση αυτή, είναι ξεκάθαρο ότι η ρίζα του προβλήματος είναι στην ίδια την δημοκρατία, άμεση ή όχι. Εκλογές και δημοψηφίσματα λειτουργούν πάνω στην αντιπροσώπευση, την ανάθεση και την διαμεσολάβηση και γι αυτό δεν θα μπορέσουν πότε να προωθήσουν την πραγματική έκφραση αυτοκαθορισμού και ελευθερίας του ανθρώπου.
Πίσω από την ψευδαίσθηση της δημοκρατίας, κρύβεται το γεγονός ότι το κράτος δεν είναι ουδέτερο αλλά αναπαράγει συγκεκριμένες σχέσεις κυριαρχίας, αυτές του καπιταλιστικού οικοδομήματος. Έτσι λοιπόν, οι επιλογές που δίνει το δημοψήφισμα, κοιτάζοντας τες κάτω από μια μακροπρόθεσμη οπτική, είναι και αυτές ψευτοδιλήμματα. Μνημόνιο θα υπάρχει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και κατ’ επέκταση εκμετάλλευσή και εξαθλίωση . Το στοίχημα που διακυβεύεται εντοπίζεται μονάχα στο μέγεθος και την ένταση της λεηλασίας των ζωών μας, οι οποίες ερμηνεύονται και υπολογίζονται μέσα από νούμερα και νομίσματα, τεχνοκρατία, θεσμούς και κόμματα. Αυτές τις μέρες με κλειστές τις τράπεζες και με μια πιθανή έλλειψη χρημάτων βγαίνουν ,για άλλη μια φορά, στην επιφάνεια οι παραλογισμοί του σύγχρονου πολιτισμού. Δηλαδή ότι εξαρτόμαστε από ένα σύστημα παραγωγής για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες, το οποίο όχι μόνο μας αποξενώνει αλλά και έχει σαν μοναδικό σκοπό και κίνητρο το κέρδος. Αντί ο βιοπορισμός μας να εξαρτάται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου από ένα κομμάτι χαρτί και το έλεος ενός αφεντικού, θα μπορούσαμε να οργανωθούμε διαφορετικά, συλλογικά, χωρίς ιδιοκτησία και χρήματα.
Πρέπει να βρούμε ουσιαστικές λύσεις οι οποίες θα προσπεράσουν τα όποια ψευτοδιλήμματα θέτουν ο καπιταλισμός και η δημοκρατία. Αυτά δεν τα λέμε από αφέλεια ούτε και από μια θέση η όποια μας τοποθετεί έξω από το κοινωνικό σύνολο, με τις αντιφάσεις που φέρει αυτό. Αναγνωρίζουμε πως ο δρόμος προς μια απελευθερωτική προοπτική κάθε άλλο παρά εύκολος είναι, γιατί οφείλει να περάσει πάνω από τους εξουσιαστές και τους μηχανισμούς τους. Μόνο η συλλογική δύναμη μέσω της αυτοοργάνωσης μπορεί να καταφέρει να αντιμετωπίσει την σκληρή πραγματικότητα: οι “από κάτω” αυτού του κόσμο γίνονται όλο και πιο αναλώσιμοι μέσα στους μηχανισμούς της διαιώνισης της κυριαρχίας. Αυτή η κατάσταση δεν βελτιώνεται- οποιαδήποτε πρόταση προς αυτή την κατεύθυνση απλά θα εξυπηρετεί τους “από πάνω”- παρά μόνο καταστρέφεται για να χτιστεί η αταξική κοινωνία.
Οφείλουμε να αναλάβουμε τη θέση που μας αναλογεί στον πόλεμο που μαίνεται. Μέσω αδιαμεσολάβητων κοινωνικών και ταξικών αγώνων να διευρύνουμε τα ήδη ορατά ρήγματα του κρατικού-καπιταλιστικού οικοδομήματος δίνοντας τη μάχη μας πίσω από τα οδοφράγματα, αφήνοντας πίσω την ανάθεση των ζωών μας στους διαχειριστές του υπάρχοντος. Δομώντας στο σήμερα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα κάλυψης των αναγκών μας, καταλαμβάνοντας κτήρια για συλλογική από τα κάτω καθημερινή τους χρήση, απαλλοτριώνοντας όσα έχουμε παράξει.
ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ-ΠΟΡΕΙΕΣ-ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ-ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ, ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΩΝ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
Σύντροφοι/-ισσες από το αναρχικό αντεξουσιαστικό στέκι Άτακτον
Ιούν 25
Παρουσίαση της μπροσούρας “Η διατροφή υπό το πρίσμα του απελευθερωτικού προτάγματος” από την αναρχική / αντιεξουσιαστική συλλογικότητα για την ολική απελευθέρωση, Κρακατόα.
Θα ακολουθήσει συζήτηση και ρεφενέ χορτοφαγική κουζίνα.
Σάββατο 27/6 στις 20:00 στο αναρχικό αντιεξουσιαστικό στέκι Άτακτον
